Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
Therapie is tegenwoordig een hot topic. Steeds meer mensen praten openlijk over hun bezoekjes aan de psycholoog, en ook op televisie worden er meer programma’s aan geestelijke gezondheidszorg gewijd. Door de bank genomen is dat een goede zaak. In het verleden hebben te veel mensen nodeloos geleden vanwege het taboe rond therapie, zeker in Vlaanderen waar we onze problemen het liefst in stilte opkroppen. Maar wanneer die intieme gesprekken voor heel televisiekijkend Vlaanderen gebeuren, moet je soms toch slikken door hoe sommige mensen in elkaar zitten. Om maar te zeggen dat mijn mond regelmatig op de vloer viel tijdens het kijken naar Koppels in crisis op Streamz.
Deze zesdelige reeks draait niet rond individuele therapie, maar gaat over vier koppels die samen relatietherapie volgen. Alle stelletjes zitten namelijk op een moeilijk punt in hun relatie, en hopen via therapie de plooien weer glad te strijken.
Nu wil ik absoluut niet pretenderen iets van psychologie te kennen, maar na de zes afleveringen te bekijken, denk ik dat ik heel makkelijk het pijnpunt in alle relaties kan aanduiden. Sommige van de vrouwen zijn misschien enigszins opvliegend en zouden zich wat minder explosief kunnen opstellen, maar de ruzies worden voornamelijk door de mannen veroorzaakt. In bijna elke case kwam hetzelfde patroon terug. De man doet niets in het huishouden, kan niet kuisen of koken, en beweert dat hij daar na een lange werkdag geen energie meer voor heeft. Dat we niet meer in de jaren 50 leven en de vrouwen even lange werkdagen moeten kloppen om te overleven in deze economie, wordt niet benoemd. De jongens verwachten thuis nog steeds hun voetjes onder tafel te kunnen schuiven en voelen zich gekrenkt in hun gender als er meer verwacht wordt. Koppels in crisis had beter Mannelijkheid in crisis geheten.
Koppels in crisis had beter Mannelijkheid in crisis geheten.
Het ergste voorbeeld is Cirio, die al zes jaar een relatie heeft met Pommeline Tillière van Temptation Island. Ooit gingen de twee al eens een week uit elkaar. ‘Dan besefte ik wel: wat mis ik hier eigenlijk’, vertelt Cirio. Helaas is het antwoord niet ‘De persoon van wie ik hou’ maar ‘Mijn eten staat niet meer klaar. Mijn was is niet gedaan.’ Wat ik daarbij het schrijnendst vond, was hoe schaamteloos hij die woorden uitsprak. Als man zou ik het ongelooflijk gênant vinden om zodanig hulpeloos te zijn dat ik zonder vrouw niet mijn eigen eten kan maken. Wanneer Cirio de opdracht krijgt om Pommeline nog eens het hof te maken en voor haar te koken om de romantiek weer aan te wakkeren, schuift hij een opwarmmaaltijd in de microgolf en gaat hij daarna rustig gamen. Zelden heeft een tv-programma me zodanig hard gefrustreerd als toen Cirio oprecht niet snapte waarom Pommeline hier niet tevreden mee was.
Zelf analyseert Cirio de problemen in zijn relatie op een iets andere manier. ‘Ik hou zeer veel van Pommeline, maar we lijken soms moeder en zoon.’ Meneertje, wie denk je dat er die dynamiek het meest in stand houdt?