‘Het leven leek zo makkelijk toen ik als prille tiener een aanzienlijk deel van de nillies in ‘The Sims’ spendeerde’

Jozefien Wouters grasduint elke week in het nieuwste cultureel erfgoed.

Zo nu en dan druk ik de toetsencombinatie Ctrl + Shift + C in, typ ik ‘motherlode’ en hoop ik dat al mijn problemen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Maar helaas. Volgende maand word ik negentwintig en ik ben er intussen zo goed als zeker van: het echte leven werkt niet met cheat codes.

Het leek nochtans zo makkelijk, toen ik als prille tiener een aanzienlijk deel van de nillies in The Sims spendeerde. Het computerspel hoorde een simulatie van het echte leven te zijn, maar dan beter. Een plek om zonder risico je ‘later als ik groot ben’-dromen al eens uit te proberen. Of je nu een girlboss met een villa of een bewust werkloze slacker wilde zijn, in The Sims was er geen belastingdienst of VDAB om je tegen te houden.

Aanvankelijk leek het gesimuleerde volwassen leven me goed af te gaan. Ik zag toe op de persoonlijke hygiëne van mijn Sim en probeerde de diamant boven haar hoofd groen te houden. Ik investeerde in vastgoed en leerde verbouwen. Ik zette mijn servies na het eten meteen in de afwasmachine zodat mijn splinternieuwe keuken niet werd bezoedeld met ongedierte. Ik trachtte een goede buur te zijn door mijn voortuin te onderhouden en het geflirt van mijn getrouwde buurman te negeren. Twee keer per week kroop ik met mijn echtgenoot onder de lakens van mijn hartvormig bed om ‘woohoo’ te doen. En als daar vervolgens een kind uit voortkwam, deed ik mijn best om het in leven te houden. Het leven ging zijn gangetje. Als dit volwassenheid is, valt het al bij al wel mee, dacht ik.

Vond mijn echtgenoot dat ik slecht had gekookt, lokte ik hem met een smoesje het zwembad in en haalde ik het laddertje weg.

Alleen bleek volwassenheid al snel heel saai. En dus begon ik er de kantjes vanaf te lopen en constateerde ik dat mijn wangedrag weinig consequenties had. Ik betaalde nog steeds mijn rekeningen, maar enkel omdat ik via cheat codes mijn vermogen toch kunstmatig kon opdrijven. Was ik te lui om naar het toilet te gaan, plaste ik in mijn broek en ging ik gewoon verder met mijn leven. Vond mijn echtgenoot dat ik slecht had gekookt, lokte ik hem met een smoesje het zwembad in, haalde ik het laddertje weg en keek ik toe hoe hij verdronk om nadien een nieuw gezin te starten alsof er niets was gebeurd. In The Sims is er maar één hogere macht om tot te bidden, en dat is de meest immorele versie van jezelf.

Voor alle duidelijkheid: ik ben geen psychopaat. In het echte leven zou ik nooit zomaar in mijn broek plassen of iemand vermoorden. Het ligt dan ook niet aan mij. The Sims is een van de best verkopende games aller tijden en miljoenen gamers hebben de meest walgelijke misdaden op hun geweten. In een speciaal voorziene Reddit-thread biecht ene Nice_lemon op dat die Sims opsloot in een kamer van één vierkante meter met enkel een raam en een gsm, waarna de Sim honger kreeg, pizza bestelde, die pizza vervolgens niet in ontvangst kon nemen bij gebrek aan een deur en vanuit het raam moest toekijken hoe de pizza beschimmelde terwijl hij omkwam van de honger. Dat is van een wreedheid die je in Grand Theft Auto niet te zien krijgt.

Een gameontwerper en specialist in sociale psychologie noemde The Sims in een interview met Vice ‘een safe space voor emotionele ontwikkeling en zelfontdekking’. Ik noem The Sims de slechtst mogelijke, meest fucked-up voorbereiding op volwassenheid.