‘Het is niet omdat veel dertigers zich vandaag als kinderen kleden dat ze ook weten wat er gebeurt’

Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – vorig jaar nog Twee zomers op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.

Mijn favoriete oude mensen zijn oude mensen die klagen dat de jeugd heel de tijd op hun telefoon bezig is. Want iedereen buiten tachtigers en negentigers (is dat zelfs een bestaand woord?) is heel de tijd op zijn telefoon bezig. En vooral: jeugd is van alle tijden, het zijn de telefoons die nieuw zijn.

Alsof er sinds 40 voor Christus altijd internet en telefoons geweest zijn, maar net deze generatie er godverdomme niet af kan blijven.

De reden waarom jongeren minder old-school sociaal leven en klassieke media kennen dan iedereen die boven de dertig is, lijkt me nochtans niet zo ver te zoeken.

Het volstaat om een krant open te slaan, de radio op te zetten of het programma van een festival te bekijken om te weten waarom elke jongere ter wereld liever een dansje van buiten leert in de plaats van gestoord te worden.

Vroeger kon je op een festival bands gaan bekijken die iedereen die oud was niet kende of lawaai vond, een of andere headliner uitgezonderd. Ik stond als tiener ooit naar Neil Young te staren en vroeg me luidop af wie die bompa was, en toen schoot een quasi gepensioneerde man (waarschijnlijk een Wouter of Rik van 35) in de lach. Al de rest was voor de kids. Ja, we zeiden toen nog ‘de kids’. Laat mij gerust. Lach met uzelf.

Nu zijn alle mensen die line-ups samenstellen of media maken Gevaarlijke Dertigers. Mensen die eigenlijk een decennium verlof zouden moeten krijgen om hun verwende kinderen op te voeden en andere zaken die zij leuk vinden vrijelijk te kunnen doen. Zelf een aardappel planten. Wijn zuipen. Heel veel fietsen, om een of andere reden. Waarschijnlijk om die kinderen en de aardappel te vervoeren.

Media- en nieuwsredacties gaan nog altijd uit van een referentiekader van 2005, in het beste geval. Soms ook van 1985 want jeetje, hoe zou het nog met Kristien Hemmerechts zijn?

Dezelfde acht mensen blijven gevraagd worden voor interviews, dezelfde twaalf bands blijven de podia vullen. Alleen al het concept ‘band’ komt nog uit de tijd dat CD&V nog gewoon tegen slechte tweets van Yves Leterme moest vechten in plaats van tegen de kiesdrempel.

Dus natuurlijk zitten jongeren op hun telefoon. Heel hun wereld speelt zich daar af. Wat had je verwacht? Dat ze zitten te wachten op de nieuwe videoclip van de Red Hot Chili Peppers? Een interview met Marcske van de Kampioenen? Een special over wandelingen in de provincie Limburg? Een tv-recensie vol referenties naar dingen die legendarisch waren in de jaren 1990, wat voor hen even goed de jaren 1950 konden zijn?

Het is niet omdat veel dertigers zich vandaag als kinderen kleden dat ze ook weten wat er gebeurt. Maar wie die saaie Veja-sneakers en die te kleine mutsen in een leuke kleur ziet, weet: le nouveau bompa est arrivé.

De dingen die vroeger voor jongeren waren, zijn nu voor bourgeois dertigers tot zestigers die op een nostalgietrip zitten en denken dat hun wereld de enige wereld is. Je kan dat erg vinden of totaal onbelangrijk, maar laat de echte jongeren dan tenminste gerust.