Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
In 2017 kwam ik voor het eerst in de Kompass Klub. Waar de club in het begin nog asociale, in het zwart geklede technonerds trok, werden die gaandeweg vervangen door mannen die rechtstreeks van de fitness naar de rave trokken en niet konden wachten om hun shirt uit te trekken en hun testosteron door de zaal te verspreiden. Naar hun grote heropening, begin oktober, ging ik dus sowieso niet. Toch zag ik het debacle rond de boeking van dj Fantasm met lede ogen aan.
Zelf kende ik die dj niet tot hij dit jaar op Dour geprogrammeerd en even snel weer geschrapt werd. Niet lang na de aankondiging tikten mensen de organisatie op de vingers. In zijn thuisland Frankrijk blijkt Fantasm een aangebrande naam te zijn waar beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag rond fladderen.
Ook Kompass Klub kreeg klachten, al duurde het proces daar iets langer. Eerst kwam de club met een flauw statement vol gewauwel over cancelcultuur. De beschuldigingen zouden niet concreet genoeg zijn, en hoewel de club veel belang hecht aan het creëren van een veilige omgeving, wil het ook geen knieval maken voor de luidste roepers op het internet. Amper 24 uur later werd Fantasm alsnog van de affiche gehaald, tot grote woede van mannen op Facebook.
De verdedigers van Fantasm wijzen er graag op dat er nooit een klacht is ingediend, en dat Fantasm onschuldig is zolang een rechtszaak het tegendeel bewijst. Zelf deins ik er ook voor terug om het internet aan rechtsspraak te laten doen, maar toch wringt het goedspreken van Fantasm. Zoek eens de statistieken rond verkrachting op: de meeste slachtoffers durven geen klacht in te dienen uit schaamte of omdat ze toch niet geloven dat het systeem aan hun kant staat. En daar lijken ze gelijk in te hebben. Slechts een fractie van de klachten krijgt effectief een juridisch staartje. Bovendien is seksueel geweld nu eenmaal moeilijk te bewijzen. Ik wil de twijfelaars vooral vragen om naar de ervaringen van de vrouwen in hun directe omgeving te luisteren. Wanneer vanuit verschillende hoeken beschuldigingen binnenstromen, leert de ervaring me: waar rook is, is vuur.
Daarnaast lijkt het gebrek aan concrete informatie vooral aan de taalbarrière te liggen. Op fora als Reddit getuigen Franse ravers dat organisatoren Fantasm er mijden als de pest vanwege slechte ervaringen. Hij staat in heel het land op een zwarte lijst. In april plaatste de dj een video op sociale media, waarna er alleen maar getuigenissen van slachtoffers binnenstroomden. Als je als club een veilige omgeving wil scheppen, zijn er genoeg redenen om gewoon iemand anders te boeken.
Als dit de gemiddelde man op een feestje is, hoe kun je vrouwen dan hun veiligheid garanderen?
Daar zijn de eerdergenoemde Facebookmannetjes het niet mee eens. Zij verdedigen Fantasm alsof het hun eigen zoon betreft. Uit nieuwsgierigheid heb ik eens doorgeklikt op hun profielen. Ik probeer mensen niet te veel op uiterlijk te beroordelen, maar je kan maar zoveel foto’s van ontblote borstkassen in auto’s zien tot je conclusies gaat trekken.
Verbaasd was ik niet. De platte technobeats van Fantasm dienen als perfecte soundtrack voor die alfamannelijkheid. Volgens mij verdedigen de fans Fantasm niet omdat ze echt in zijn onschuld geloven, maar omdat het ze gewoon niet kan schelen. Als dit de gemiddelde man op een feestje is, hoe kan je dan vrouwen hun veiligheid garanderen?
Dat Fantasm in zo’n klimaat succesvol blijft, is helaas logisch. Hij ruilde de Kompass Klub in voor een uitverkochte Lotto Arena. Wordt ongetwijfeld een gezellig feestje vol mensen die beschuldigingen van seksueel geweld krampachtig relativeren.