Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
‘Het is 19u op een zaterdag en je bent op een matcharave in Dubai!’ Het is een video die ik ondertussen al talloze keren op sociale media zag passeren. Op klaarlichte dag staan een twintigtal mensen – die er allemaal uitzien alsof ze in marketing werken – te dansen op extreem lauwe muziek. Veel van hen hebben een groen, instagrammable kopje matcha vast – een thee waarvan ik me liet vertellen dat die vooral naar gras smaakt. Het feestje ziet er even opwindend uit als de gemiddelde samenkomst in het parochiecentrum.
Het is het meest zielloze voorbeeld van een fenomeen dat ondertussen ook naar hier is overgewaaid: de koffierave. In mei gingen er ook al beelden viraal van Brusselse jongeren die op een zaterdagochtend stonden te ‘raven’ in een Pain Quotidien, en ook andere steden beginnen ochtendfeestjes met koffie te organiseren. En elke keer prijs ik mezelf gelukkig dat ik niet iemand ben die ’s ochtends in een broodjeszaak gaat feesten.
Officieel presenteren deze koffieraves zich als gezonde alternatieven voor nachtfeestjes, waar alcohol en slaaptekort de levensduur verkorten. Slimme marketing, maar ook quatsch. Ik denk niet dat de koffierave mensen aantrekt die wel willen feesten, maar daarvoor te veel met hun gezondheid bezig zijn. Volgens mij is dit soort evenementen vooral gericht op mensen die houden van feesten als identiteit, zonder dat ze echt van raves houden.
Het is geen geheim dat ravecultuur meer en meer getiktokificeerd wordt. Beelden van raves gaan steeds vaker viraal op sociale media, influencers gaan naar festivals als Horst en Extrema Outdoor om mooie foto’s te maken, en als je als dj geen vijf stories per dag meer post, kun je het niet maken in de industrie. Dat zorgt ervoor dat ravecultuur een hele demografie bereikt die eigenlijk geen voeling heeft met de scene.
Het is te zeggen: ze krijgen een geromantiseerd beeld van ravecultuur te zien. Een echte rave is een beetje smerig. De vloer is plakkerig van alle gemorste drank, de muziek is vaak mechanisch en melodieloos, en hoe later in de nacht, hoe meer mensen waarbij je het licht ziet uitgaan. In veel clubs waar je de betere raves kan beleven, geldt er bovendien een antifotobeleid en wordt je camera zelfs afgeplakt. Daar gáán je hippe foto’s om aan je volgers te tonen wat voor feestbeest je bent.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik niet iemand ben die ’s ochtends in een broodjeszaak gaat feesten.
Oké, hoe ga je dan aan de wereld tonen dat je wel degelijk een feestbeest bent? Niet getreurd: de koffierave biedt een perfect alternatief. Vroeg in de ochtend zie je er nog het meest fris uit, waardoor je niet brak op de beelden staat. Bovendien is het klaarlichte dag, waardoor iedereen je flashy outfit perfect kan zien. En de muziek is aan de situatie aangepast, waardoor je niets harders dan wat zwoele house te horen krijgt. Twee koffies later heb je weer tien nieuwe foto’s voor op Instagram, zonder in contact te moeten komen met de smerigheid van een echte rave.
Ik kan het fenomeen van de koffierave dus alleen maar bejubelen. Hou de influencers weg uit de clubs, en dan kom ik ze wel tegen wanneer ik na een rave nog een koffie ga halen.
