‘Er schuilt diepe tristesse in nostalgietrips als de reünie van K3’

Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.

Op maandag 24 maart werd om 10 uur aangekondigd dat de originele bezetting van K3 vier reünieshows in het Sportpaleis zou spelen. Tegen vier uur in de namiddag was dat aantal gegroeid tot veertien shows. Allemaal uitverkocht. ‘Karen, Kristel en Kathleen zetten het Sportpaleis op zijn kop met dé reünie waar fans al jaren van dromen.’ Dat laatste deed me een beetje fronsen. Zijn die fans in kwestie ondertussen niet veel te oud om nog wakker te liggen van Oya lélé en Heyah mama?

Want dit is uiteraard geen show voor kinderen. De jeugd van tegenwoordig heeft haar eigen K3 en ligt niet wakker van de oorspronkelijke drie K’s. Wie op 24 maart massaal (minstens) 38 euro voor een kaartje betaald heeft, zijn vooral mensen met jobs en misschien eigen kinderen. Zo vallen deze reünieshows onder de kapitalistische nostalgieindustrie waar onder andere ook de vele Throwback Thursday in het Sportpladijs–evenementen van Ketnet en de Cleymans zingt Spring-concerten in de AB voorbeelden van zijn.

Ik vind het een bizar gegeven. In de kern is nostalgie geen interessant gevoel. Zelf denk ik ook wel eens terug aan de Pokémonspelletjes die ik vroeger speelde, of hoe het optreden van Lordi op Eurovisie 2006 me voor altijd deed inzien dat ik van muziek hou. Maar langer dan een kwartier blijf ik daar doorgaans niet bij stilstaan, en ik ga er al helemaal geen grof geld voor neertellen. Het leven als volwassene heeft gewoon veel diepgaandere, interessantere dingen te bieden. Mijn kindertijd was leuk, maar het is ook goed dat hij voorbij is.

De gedachte aan een Sportpaleis met duizenden volwassenen die samen De 3 biggetjes meekwelen, vind ik heel luguber. Het bezorgt me dezelfde rillingen als wanneer een volwassene vertelt dat zijn favoriete boeken die over Harry Potter zijn, of toen ik anderhalf jaar geleden Xink op Rock Werchter zag en moest luisteren hoe een dertiger ‘Eet je spruiten, ga vroeg naar bed’ stond te zingen. Daar schuilt een diepe tristesse in, alsof mensen hun eigen emotionele en intellectuele evolutie bewust hebben afgekapt na hun kindertijd. Ik vind het niet erg dat mensen met warmte terugdenken aan toen zij het doelpubliek van K3 waren en daar plezier aan beleefden. Maar het gaat je weinig opleveren als je tientallen euro’s betaalt om met duizenden mensen dezelfde futiele droom, even terugkeren naar je kleutertijd, na te jagen.

Want dat is uiteindelijk waar het om draait. Akkoord, als volwassene is het leven soms veel complexer dan als kind, en je wordt vaker met verdriet of frustratie geconfronteerd. Zeker in het huidige geopolitieke klimaat heersen er veel onzekerheden waar je je niet meer van kan afsluiten zoals een onschuldige kleine dat doet. Maar is het leven ook niet veel rijker en verrassender dan toen het zich voornamelijk op de speelplaats afspeelde? Is dat wanhopige blijven vastklampen aan nostalgie geen ietwat trieste manier om het volwassen leven in al zijn rijke complexiteit ten volle te beleven? Vind je Oya lélé écht nog een goed nummer, of ga je na de show onbevredigd terug naar de realiteit?