‘De realityshow ‘Love Is Blind’ is sociale horror van de bovenste plank’

Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.

Vorige week begon het zevende seizoen van de griezeligste reeks die Netflix aanbiedt: Love Is Blind. Je vindt het programma niet in de horror- of thrillersectie, maar tussen de realityshows. In Love Is Blind moeten vijftien mannen en vijftien vrouwen tien dagen lang intensief met elkaar daten. De clou? Ze zitten allebei in een aparte kamer, waardoor ze puur op basis van conversatie een band moeten vormen. De koppels die elkaar op het einde van de tiendaagse ten huwelijk vragen, krijgen elkaar te zien en mogen door naar de volgende fase van ‘het experiment’. Hierin moeten ze eerst enkele dagen in een resort doorbrengen, daarna worden ze in de echte wereld gedropt en ontmoeten ze elkaars vrienden en familie. Een maand later wordt er een bruiloft georganiseerd, waar ze elkaar vaker niet dan wel het jawoord geven.

Love Is Blind is om meerdere redenen fascinerend. Het programma ondergraaft zijn eigen concept – bewijzen dat liefde blind is – door alleen conventioneel aantrekkelijke mensen te casten. Bovendien speelt het zich af in een soort fantasiewereld waarin niemand schoonmaker, bouwvakker of loodgieter is. Iedereen heeft een instagrammable job, van stewardess over lifecoach tot allerlei soorten entrepreneurs. Wie iets wil zeggen over sociale klassen en realityshows, kan een hele thesis aan Love Is Blind ophangen.

De interessantste en meest huiveringwekkende bril om Love Is Blind mee te bekijken is de antropologische. Doordat iedereen op tien dagen tijd een knoop moet doorhakken, worden dates interviewsessies die iemands fundamentele waarden zo snel mogelijk naar boven moeten brengen. Dat leert me dat onder Amerikaanse jonge mensen de opvattingen over het huwelijk opvallend traditioneel zijn, dat wie geen kinderen wil nog steeds scheef bekeken wordt en dat ‘bezig zijn met dankbaarheid’ en ‘nadenken over de balans tussen geest en lichaam’ normale hobby’s zijn.

De echte gruwel begint na de onthulling. Bij veel stellen merk je snel dat ze niet samen passen. Maar omdat ze nu eenmaal verloofd zijn, doen ze er alles aan om een kromme relatie te doen werken. Vrienden en familie voelen zich terecht overweldigd wanneer de eeuwige vrijgezel plotsklaps over twee weken gaat trouwen. Deelnemers beseffen dat ze een foute keuze hebben gemaakt en gaan vreemd met een ander die ze nog nooit hebben gezien, maar met wie ze in een blinde liefdesdriehoek zijn verzeild geraakt. Love Is Blind is sociale horror.

Het programma is zogezegd een experiment dat bewijst dat liefde echt blind is. Een experiment waarvan ik na persoonlijk onderzoek moet concluderen dat het mislukt. Niet alleen heb ik alle seizoenen van de hoofdreeks verslonden, ook de spin-offs uit Japen en het Verenigd Koninkrijk heb ik al gezien. En op het moment van schrijven ben ik aan de Mexicaanse versie bezig. Uiteraard uit sociologische fascinatie – om alle culturele verschillen op te merken – en niet omdat ik gewoon verslaafd ben aan ongemakkelijke realityshows.