‘Baile funk en andere Braziliaanse herrie fascineert mij (en The Weeknd) mateloos’

Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.

Elke week staat in mijn Release Radar op Spotify minstens één nummer van artiesten met moeilijk te onthouden namen als MC Freitas ZS, Crizin da Z.O. of DJ Anderson do Paraiso. Allemaal maken ze deel uit van de Braziliaanse scene die verschillende nichegenres zoals baile funk en beat bruxaria heeft voortgebracht. Ik weet niet wat daar in het water zit, maar de Braziliaanse feestmuziek behoort tot de wildste die je tegenwoordig kan vinden.

De muziek bestaat uit enkele ingrediënten die telkens terugkeren. Woeste bassen die uit de negende cirkel van de hel lijken te komen, geflipte melodieën die klinken alsof iemand nog nooit eerder met een keyboard heeft geklooid en monotone MC’s die zodanig ongeïnteresseerd rappen dat het weer cool wordt. De nummers lijken wel een slagveld waarop al die elementen voortdurend om de aandacht strijden. Als voorbeeld raad ik het album Panico no submundo van DJ K aan. Of voor wie het wat harder mag: de ep Hyperfunk van D.Silvestre zal je oren nog dagenlang doen suizen.

Toen ik die Braziliaanse funk voor het eerst hoorde, was ik vooral in de war. Ondertussen ga ik telkens wild wanneer ik Braziliaanse beats hoor. En ik ben duidelijk niet de enige. Langzaam maar zeker beginnen westerse artiesten naar Brazilië te kijken voor inspiratie.

Dat de experimentele rapper Jpegmafia de vinger aan de pols heeft en op het nummer It’s Dark and Hell Is Hot naar baile funk knipoogt, hoeft niet te verbazen. Verrassender was de bijdrage van Joost Klein. In juni bracht hij The Bird Song uit, het nummer dat hij bijna op Eurovisie had gebracht, maar dat de duimen moest leggen tegen Europapa. Daarbij hoorde ook het B-kantje Fußball (World Cup 1998), overduidelijk geïnspireerd op beat bruxaria en aanverwante genres. Maar de opvallendste bijdrage kwam van niemand minder dan The Weeknd. Zijn kersverse single São Paulo staat bol van de ritmes en rare melodieën die de Braziliaanse funkscene typeren. Op het internet maakt het nummer verdeelde reacties los. Veel mensen zijn verward omdat ze voor het eerst aan dit soort geluiden worden blootgesteld, anderen prijzen het net vanwege de vernieuwende klanken.

Zelf luister ik met gemengde gevoelens naar die westerse varianten op Braziliaanse funk. Enerzijds vind ik ze maar verwaterde versies van de oorspronkelijke, radicale sound. Anderzijds stemt het me hoopvol om te zien dat er in de mainstream nog steeds ruimte is voor experimentele geluiden. Ik hoop vooral dat São Paulo voor veel mensen een gateway drug kan zijn om het genre te onderzoeken en artiesten als DJ K en D.Silvestre een nog veel groter podium te geven.

(Mocht de organisatie van Dour meelezen: doe er iets mee!)