Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
Al meer dan een decennium heb ik een parasociale relatie met Andy Peelman. Wie me een beetje kent, weet dat ik grote fan ben van De buurtpolitie. Met zijn rol als Koen Baetens was Andy de ster van de show. Net als de rest van de cast blonk hij niet per se uit in acteerprestaties, maar Andy had het voordeel dat hij helemaal niet hoefde te acteren. In het echte leven was hij al politieagent geweest, waardoor de rol hem als gegoten zat. Wanneer hij een stoere opmerking maakte tijdens een arrestatie of een jong boefje een beetje uitlachte, geloofde je hem gewoon.
Voor mij valt Andy Peelman in dezelfde categorie als Viktor Verhulst: iemand die razend bekend is geworden zonder een speciaal talent te hebben. Met als belangrijk verschil dat Andy niet op de schouders van zijn stinkend rijke vader kon staan. Bij hem krijg je oprecht het idee dat het BV-zijn hem per ongeluk is overkomen. In zijn tv-optredens na De buurtpolitie leek hij dan ook een gewone Vlaamse sjarel te zijn zoals je er op vrijdagavond nog vijf kan terugvinden in ieder dorpscafé. Iemand die flauwe moppen vertelt over hoe hij als man niet hoeft te koken in het huwelijk en niet begrijpt dat dat niet meer bij de tijdsgeest past. Kortom: een archetype dat je niet vaak meer ziet op televisie.
Ik kan Andy Peelman nooit meer zien als een gewone Vlaming die toevallig een camera op zich gericht kreeg.
Helaas heb ik mijn beeld van Andy Peelman moeten bijstellen na Andy en de Baksteen Belgen, het VTM-programma over de bouw van zijn nieuwe huis. Bij dat programma vallen heel veel kanttekeningen te plaatsen. Hebben we in een land dat al volledig volgebouwd is echt nood aan een show die ons aanmoedigt om nog meer huizen te plaatsen? Waarom wordt er gelachen met de Roemeense werkmannen die geen woord Nederlands spreken, maar wordt er op geen enkel moment in vraag gesteld waarom we goedkope arbeiders uit het buitenland naar hier halen? En hoe is het mogelijk dat niemand in het programma ook effectief een mooi huis heeft laten zetten?
Maar ik wil het even over Andy Peelman zelf hebben. Dankzij Andy en de Baksteen Belgen kan ik hem nooit meer zien als een gewone, dorpse Vlaming die toevallig een camera op zich gericht kreeg. Want dan zou hij niet in verschillende auto’s met gepersonaliseerde nummerplaten rijden, waaronder een Porsche. Of tijdens de verhuis naar zijn nieuwe huis uitleggen hoe hij in totaal zeven gigantische televisies moet ophangen. En dan heb ik het nog niet eens over het gigantische huis zelf. Of over het zwembad.
Andy Peelman is nouveau riche geworden. En dat stoort me, omdat hij Andy en de Baksteen Belgen kadert als een typisch Belgisch verhaal waarin iedereen zich kan herkennen. Maar de gemiddelde mens heeft natuurlijk geen tijd en geld om een kast van een huis te laten bouwen en elke dag op de werf rond te lopen om de goedkope arbeiders op de vingers te kijken. Ofwel is Andy Peelman zodanig vervreemd geraakt van de gewone Belg dat hij dat niet inziet, ofwel blijft hij het rolletje van simpele kerel spelen om herkenbaar op beeld te blijven. Geen idee welk van die twee opties ik spijtiger vind.
