Zo bouw je een hype volgens The Last Dinner Party

The Last Dinner Party, dé buzzband van 2023, moet deze week bewijzen of ze ook die van 2024 kunnen worden.

Stap één: Zorg voor een uitgekiende esthetiek

Nog voor het Londense vijftal voet in een repetitieruimte had gezet, wisten ze precies hoe The Last Dinner Party er moest uitzien. Namelijk als een kruising tussen middeleeuwse folklore, een glamrockband, de gothic versie van Pride and Prejudice en een Tumblr-pagina uit 2014. Of zoals BBC het samenvatte: ‘Alsof Wednesday Addams een personage uit Bridgerton speelt.’

Frontvrouw Abigail Morris, gitaristen Emily Roberts en Lizzie Mayland, bassist Georgia Davies en toetsenist Aurora Nishevci leerden elkaar in 2019 kennen tijdens hun studententijd, waarvan ze een groot deel spendeerden in de rokersruimtes van groezelige concertzalen, ietwat beschonken en dromend van een eigen band.

‘Van bij het begin besloten we dat het visuele aspect even belangrijk was als de muziek’, vertelde Abigail Morris aan NME. ‘Het moest een totaalspektakel worden.’ De rommelige, zoekende fase sloeg de band dan ook meteen over: toen The Last Dinner Party voor het eerst een podium betrad, was dat met de artistieke identiteit van een doorgewinterde band.

Stap twee: Bouw een livereputatie op

‘Eerst optreden, dan pas muziek uitbrengen’, luidt de tweede strategie van The Last Dinner Party. Eerder dan viraal gaan met een TikTok-hit, wilde de band een old-school Londense indiehype zijn. Door de pandemie liepen die plannen wat vertraging op, maar eind 2021 maakte de band hun livedebuut in het Londense The George Tavern. Een concert in een kroeg dat ze weliswaar benaderden alsof ze al in een arena stonden. (En dat met ‘Prinses Diana in een American Apparel-reclame’ een nogal specifieke dresscode had.)

Via mond-tot-mondreclame bouwde het vijftal al snel een trouwe, steeds groter wordende fanbase op, vooral bestaande uit jonge vrouwen in bijpassende middeleeuwse klederdracht die onuitgebrachte songs vanbuiten leerden schreeuwen met behulp van fanvideo’s en tegen elkaar aan sprongen in ietwat onverwachte moshpits. Nog voor The Last Dinner Party één song had gereleased, tourden ze door het Verenigd Koninkrijk, werden ze opgehemeld door NME, speelden ze voorprogramma’s voor Nick Cave, Florence + the Machine en The Rolling Stones en tekenden ze een contract bij major label Island Records. Mijlpalen die, zoals dat gaat bij vrouwelijke indieartiesten, de discussie teweegbrachten over of The Last Dinner Party een terechte hype dan wel een industry plant was. (Nogmaals: allemaal nog voor ze ook maar één song hadden uitgebracht.)

Zoals dat gaat bij vrouwelijke indieartiesten, werd er gediscussieerd over of The Last Dinner Party een terechte hype dan wel een industry plant was.

Stap drie: Debuteer met een hit

Die verwijten werden enigszins het zwijgen opgelegd toen bleek dat hun muziek wel degelijk goed is. In april vorig jaar volgde een debuutsingle, vier jaar na de oprichting van de band en anderhalf jaar na hun eerste concert. Die bleek het wachten waard. Nothing Matters werd meteen een gigahit, liet tieners wereldwijd ‘And I will fuck you, like nothing matters!’ meebrullen en klinkt alsof Abba in de studio zat met Kate Bush, David Bowie en Dire Straits. (Ze omschrijven zichzelf niet voor niets als ‘vijf dads die vastzitten in prachtige jonge lichamen’.) ‘Wacht. Dit is hun debuutsingle?’ klinkt het in de YouTube-comments.

Nothing Matters deed The Last Dinner Party ver uit de voegen van de Londense hipsterscene barsten. Ook in ons land belandde het nummer op één in De Afrekening. Afgelopen zomer stond de band op Glastonbury en The Great Escape. Ze werden verkozen tot BBC’s Sound of 2024 en Rising Star op de Brit Awards. The Last Dinner Party werd dé buzzband van 2023. Iets wat volgens de band zelf een beetje voelt ‘alsof je in een hele snelle auto zit en geen controle hebt over het stuur’.

Stap vier: Bevestig de hype met een plaat

Of ze ook in deze laatste stap slagen, moet nog blijken. Eerlijk is eerlijk: opvolgers Sinner, My Lady of Mercy, On Your Side en Caesar on a TV Screen zijn prima singles, maar genereerden niet hetzelfde effect als Nothing Matters. Dat gezegd zijnde blijft Prelude to Ecstasy, dat deze week eindelijk verschijnt, zowat de meest geanticipeerde plaat van 2024.

Een plaat die al een jaar klaar ligt, trouwens. De band trok al in 2022 naar het befaamde Londense The Church Studios in het gezelschap van hun vaste producer James Ford, die eerder ook achter de knoppen zat bij Arctic Monkeys, Florence + The Machine, Jessie Ware en Blur. Het resultaat klinkt volgens het vijftal als ‘een slinger die zwaait tussen de extremen van de menselijke emotie, van de extase van hartstocht tot de verhevenheid van pijn’. Klinkt vaag én veelbelovend. Benieuwd of The Last Dinner Party ook de hype van 2024 kan worden.