Zeur niet bij Black Country, New Road om bisnummers (ook niet als ‘Sunglasses’ niet gespeeld werd)

Op zijn tweede album Ants from Up There klinkt Black Country, New Road minder als een Joodse partyband op steroïden en meer als Arcade Fire met een joekel van een identiteitscrisis. ‘Een van onze voornemens was songs van minder dan vier minuten maken. We zijn spectaculair mislukt.’

Mee verantwoordelijk voor de actuele gitaarbelegering van over het Kanaal: Black Country, New Road, dat net als Dry Cleaning, Squid, Black Midi en andere Britse acts de middenweg tussen kunst en kabaal heeft gevonden. Het luidruchtige septet passeert en route onder meer postrock, klezmer, freejazz en noise. Ondertussen is de groep tijdelijk een sextet geworden, want zanger Isaac Wood liet weten de band om persoonlijke redenenen te verlaten. Op het tweede album Ants from Up Thereis hij wel nog te horen.

For the First Time was vorig jaar een terecht gehypet debuutalbum, wat de band uit Cambridge – tegenwoordig opererend vanuit Londen – een nominatie voor de felbegeerde Mercury Prize opleverde. Arlo Parks ging uiteindelijk met die eer en het bijbehorende geld lopen, maar BC,NR passeerde niet onopgemerkt in de door BBC uitgezonden awardshow. Daar zaten de vestimentaire keuzes van zanger Isaac Wood – een popculturo die in zijn teksten refereert aan nordic noir, Billie Eilish, Cirque du Soleil, Bob Dylan en Ariana Grande – voor iets tussen: bij je televisiedebuut kiezen voor een duikbril en een snorkel, je ziet het niet elke dag.

‘We liepen in die tijd alle zeven met een vorm van impostor syndrome rond’, grinnikt drummer Charlie Wayne. ‘Ik heb lang gedacht dat we per abuis genomineerd waren voor de belangrijkste muziekprijs van het land. De andere genomineerden waren zo terecht – en het waren echte, echte muzikanten. Wij hadden gewoon géén presence, dus we moesten wel iets doen om interessant over te komen. Ik heb de dag voor die awardshow nog snel nieuwe drumonderdelen gekocht, omdat mijn drumstel met plakband aan elkaar hing. (lacht) Van mijn moeder had ik de wind van voren gekregen als ik zo op televisie was gekomen.’

Tweede worp Ants from Up There is alvast geen herhalingsoefening van het met superlatieven overladen debuut – zéér bewust, overigens. Er valt nog steeds geen overkoepelende term op BC,NR op te plakken, al klinken ze minder als een Joodse partyband op steroïden en meer als Arcade Fire met een joekel van een identiteitscrisis.

Je krijgt niet de indruk dat het succes jullie creatieve kant verlamd heeft.

Charlie Wayne: Het helpt om afstand te houden van wat over je gezegd en geschreven wordt. Als je gevoelig bent voor commentaar, zul je sneller naar andermans pijpen dansen. Wij willen niet maken wat anderen verwachten te horen. Maar de invloed van buitenaf was sowieso beperkt. Ants from Up There was grotendeels klaar voor we tot buzzband werden gebombardeerd.

Ben je je wel bewust van de hype?

Wayne:Ja, want mijn moeder stuurt mij regelmatig artikels door. (lacht) Maar we zijn natuurlijk ook een van die bands voor wie alles tijdens de pandemie begonnen is. We hebben tot dusver in een stuk of vijf landen opgetreden, dus het succes is niet echt tastbaar. Het blijft mij wel verbazen als ik zie van waar de interviewaanvragen komen: Indonesië, Turkije, Argentinië… Ik kan mij voorstellen dat één Argentijn ons kent, maar dat het er genoeg zijn om een artikel aan ons te wijden? That’s super weird.

We voelen het succes vooral aan de aandacht die we krijgen, maar da’s niet altijd een fijn gegeven. We leven in een tijd waarin niemand het laat om zijn mening te spuien. Ik probeer vooral de commentaren van fans te ontwijken. Begrijp mij niet verkeerd: ik ben hen enorm dankbaar voor de steun, maar aan de kritiek dat onze bootlegs beter zouden zijn dan de albumversies – dat krijgen we veel te horen – hebben we geen boodschap.

Wie werpt in een band met zeven leden – waarin iedereen evenveel inspraak heeft – als eerste op dat er nieuwe songs geschreven moeten worden?

Wayne:De verveling. (lacht) Op onze debuutplaat staan zes nummers die al jaren in omloop waren. Op repetities telkens dezelfde zes tracks spelen leidt tot een zekere verveling, wat er automatisch voor zorgt dat je in je pen kruipt. Componeren was een interessante bezigheid om de lockdowns mee door te komen. We waren het er alle zeven over eens dat we de vertrouwde paden moesten verlaten. For the First Time was één grote warboel waarin elk bandlid zijn kwaliteiten kon etaleren, deze keer hebben we gezamenlijk een richting bepaald. Het leek ons interessant om songs te schrijven die bij elkaar horen, eerder dan ons te verliezen in halve improvisatie en weird stuff. Voor de buitenwereld houdt het misschien geen steek, maar ik vind wel dat Ants from Up There een consistent album is geworden. Gevoelsmatig toch.

Met Chaos Space Marine staat er zelfs een track van drie minuten op. Lijkt me een hele beproeving voor een band die niet vies is van songs die tegen de tien minuten aan lopen.

Wayne: Dat was letterlijk een van onze voornemens: onder de vier minuten duiken. We failed spectacularly. (lacht) Oké, het is één keer gelukt. Maar het was een grotere uitdaging dan verwacht. Wanneer je met zeven bent en iedereen in dezelfde compositie ideeën aanbrengt, kun je dat onmogelijk in drie minuten proppen. Dat zou tot chaos leiden, en daar wilden we net van afstappen. Het is bovendien een ongelooflijke kunst om korte songs te maken. We moeten toegeven dat we die vaardigheid simpelweg niet beheersen. Voorlopig toch niet.

Als je ideeën aanbrengt, moet je die bij jullie verdedigen voor de groep?

Wayne: Elk bandlid heeft de leiding over zijn instrument. Wat je ermee doet, kies je zelf. We geven elk idee een kans, zelfs het gekste. Het zou lullig zijn om te gaan censureren – vrijheid leidt vaak tot de beste voorstellen – maar het moet wel passen in het geheel. Als je iets aanbrengt waarvan de rest ‘what the fuck are you doing?’ denkt, zul je uiteraard moeten verdedigen waarom jij dat een meerwaarde vindt. We laten altijd ruimte voor discussie. Als zes leden tegen zijn, zullen we wel luisteren naar de motivatie van die ene voorstander. Maar je zult héél overtuigend uit de hoek moeten komen. (lacht)

***

Black Country, New Road bestaat gelukkig niet uit moeilijke mensen, zegt Wayne over zijn jeugdvrienden. Alle leden (met uitzondering van gitarist Luke Mark) maakten vroeger deel uit van de improvisatiegroep Nervous Conditions. Ze leerden elkaar kennen op een middelbare school in Cambridge, waarna vier van de zeven in Londen school liepen aan de Guildhall School of Music & Drama. Wayne niet. Hij koos voor geschiedenis, ‘omdat ik een te slechte drummer ben voor een muzikale opleiding’.

Jullie bassiste Tyler Hyde is de dochter van Karl Hyde van Underworld. Toen ze tien was, zei haar vader in interviews dat ze op dat moment al een betere muzikant was dan hijzelf. Jij was blijkbaar niet zo zeker dat je goed genoeg was om het te maken als artiest?

Wayne: Ik kom niet uit een muzikaal nest, maar mijn ouders moedigden mij wel aan om creatief te zijn. Ik heb altijd van muziek gehouden, maar ben er eerder toevallig in gerold. Het grote voordeel is dat we op violiste Georgia Ellery (ook bekend van Jockstrap, nvdr.) na allemaal in Cambridge zijn opgegroeid. Daar is de scene relatief klein, waardoor gelijkgezinden automatisch in elkaars leven komen. Er was één concertzaal waar je altijd dezelfde mensen tegenkwam. Je raakte aan de praat, en voor je het wist, begon je samen een band.

Jullie verdelen de interviews onder de zeven bandleden. Ben je zo al nieuwe dingen te weten gekomen over de anderen?

Wayne:Ik heb in ieder geval nog geen sappige verhalen gelezen. We verdelen de interviews inderdaad, maar niet iedereen praat even graag met de pers. Meestal voeren saxofonist Lewis Evans en Tyler het woord, omdat ze welbespraakt zijn, maar ik denk niet dat ik op die manier iets te weten ga komen. We zijn nogal beschermend over wat we met de buitenwereld delen. In het begin heb ik eens iets gênants verteld – ik ga niet herhalen wat – en toen ben ik door de band op non-actief gezet. Ik heb een tijd geen interviews meer mogen geven, but this is my big comeback. (lacht)

Het is niet zo dat jij in interviews bijvoorbeeld te weten komt waarover Isaac zingt?

Wayne: Nee. We vragen daar ook niet achter. Ik denk dat we allemaal min of meer weten waarover zijn teksten gaan. Isaacs leven loopt parallel met het onze, we weten wat er bij hem speelt. Wanneer hij ‘I am a chaos space marine’ zingt, ga ik daar ook niets achter zoeken. Hij houdt gewoon van Warhammer.

Tijdens jullie laatste Belgische show speelden jullie Sunglasses niet, nochtans een van jullie culthits. Verschillende fans vonden dat jammer. Dat blijft de eeuwige discussie: moeten bands hun bekendste werk spelen?

Wayne:Da’s een interessante vraag. Wanneer ik naar een show ga en mijn favoriet nummer wordt niet gespeeld, zou ik dat óók jammer vinden, maar je koopt toch geen ticket om één song te horen? Het is een gevoelige discussie. Ik snap dat wie betaalt en tijd vrijmaakt voor een concert verwachtingen heeft, maar te onzer verdediging: zijn wij niet het best geplaatst om te weten welke songs in onze liveset thuishoren? Wij kijken eerder naar het geheel dan dat we songs selecteren aan de hand van hun populariteit.

Heeft ook dat met verveling te maken? Sunglasses spelen jullie niet meer, de overige oudere songs klinken live dan weer anders dan op plaat.

Wayne:Dat speelt zeker mee. Er is een periode geweest dat we regelmatig variaties op bestaande nummers speelden. We hebben nu eenmaal weinig songs en door ze aan te passen zorgden we ervoor dat ze ons de strot niet uit kwamen. Sunglasses is een geval apart. Om de een of andere reden voelen we ons er gewoon niet meer comfortabel bij. Velen vatten de tekst ook verkeerd op. Shit, klink ik nu heel ondankbaar?

Ik vind niet dat jullie, als makers, verantwoording moeten afleggen over wat jullie wel of niet spelen.

Wayne:Bedankt! Weet je wat mij écht boos maakt? Fans die na een optreden lopen te zeiken dat we geen bisnummer hebben gespeeld. Ik kan erin komen dat je het jammer vindt dat we Sunglasses niet spelen, maar klagen omdat we niet willen bissen? Doe normaal! We hebben net een uur en een kwartier gespeeld, het is niet zo dat we jullie in de zak zetten. (lacht)