Wordt Pierre de Maere de volgende Stromae?

Na Stromae en Angèle is Pierre de Maere de volgende Belg die Frankrijk aan het veroveren is. Hij maakt binnenkort kans op twee prestigieuze Victoires de la musique, de Franse MIA’s. (Of ‘de Franse Grammy’s’, zoals ze daar zeggen.)

‘Enfin! Ik hoop al lang om in Vlaanderen een voet tussen de deur te krijgen.’

Na meer dan vijftig miljoen streams van zijn hitsingle Un jour je marierai un ange heeft Pierre de Maere zijn eerste interviewaanvraag uit Vlaanderen beet. Met bijna twee miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify is de geboren Brusselaar véél populairder op het platform dan Tamino, Oscar and the Wolf, Pommelien Thijs en Metejoor, en die scoren naar Vlaamse normen meer dan behoorlijk.

En toch heeft niemand hier al van Pierre de Maere gehoord.

Dat is zonde, maar ook weer niet onbegrijpelijk. Sinds de 21-jarige zanger en songschrijver dankzij het Spotify-algoritme in de playlist van een Franse labelbaas belandde en die hem een contract voor vier platen onder de neus schoof, bevindt hij zich meestal in Parijs. Een leven zonder glitter en glamour in Walhain, het Waals-Brabantse boerengat waar hij zijn tienerjaren doorbracht, was niet voor de man met het warrige bloempotkapsel weggelegd.

Pierre de Maere heeft de x-factor. Hij heeft de uitstraling, de esthetische touch en de songs om klaar te spelen waarin Angèle en Stromae zijn geslaagd: het hele Franstalige gebied inpalmen. In zijn moderne chansons die plakken als een babyroze suikerspin hoor je de invloed van Stromae, Yelle, Sébastien Tellier en andere pioniers van de Franse pop. Na tien seconden van Un jour je marierai un ange begrijp je meteen waarom hij op de Franse Grammy’s tussen Stromae, Orelsan, Clara Luciani en Juliette Armanet staat in de categorie ‘chanson originale’.

“Je Engels is vreselijk slecht. Stop ermee” is het beste advies dat ik ooit heb gekregen.

Heb je jezelf in de arm moeten knijpen?

Pierre de Maere: Heel eerlijk? Ik vond op voorhand dat ik wel een nominatie voor ‘mannelijke doorbraak’ verdiende, dus in dat opzicht kwam het nieuws niet als een verrassing. Maar om de mooiste award wedijveren met Stromae, Orelsan, Clara Luciani en Juliette Armanet – momenteel misschien wel de vier grootste artiesten in Frankrijk? Ik voel me un imposteur et une fraude.(lacht) Het voelt alsof ik daar niet op mijn plaats zit, maar ik ben natuurlijk vereerd. De nominatie is voor mij een bevestiging dat wat ik maak bestaansrecht heeft.

In Menteur sprak je nochtans de profetische woorden ‘maman, un jour, je serai une superstar’.

De Maere:(lacht) Ik ben nog geen superster, hè, mais il faut le visualiser pour que ça arrive. Lady Gaga, mijn grote idool, heeft ooit gezegd dat je dromen pas uitkomen als je er met elke vezel in gelóóft. Ik ben niet geïnteresseerd in de rijkdom die bij het sterrendom komt kijken, maar in de gave om duizenden mensen te bereiken met mijn muziek.

Het woord ‘pop’ krijgt vaak een negatieve connotatie, maar daar ben ik het niet mee eens. In Frankrijk en België heeft men de neiging om neer te kijken op wat populair is, terwijl ik geloof dat kwaliteit en creativiteit hand in hand kunnen gaan. Stromae is het beste voorbeeld: hij is populair, maar heeft ook iets te vertellen. Hetzelfde geldt voor Billie Eilish en Kendrick Lamar: zij bereiken ook véél mensen, en je kunt hun muziek bezwaarlijk inhoudsloos noemen.

Ik wil hits maken die innovatief zijn. Ik wil muziek maken die verbindend werkt, zonder daarbij een formule te volgen. Er is niet over nagedacht, alle nummers ontstaan spontaan. Ik heb nooit zang- of muzieklessen gevolgd, ik ben een autodidact. Alles wat mij overkomt, is per ongeluk gebeurd. Ik noem mijn verwezenlijkingen weleens des accidents heureux. (lacht)

Pierre de Maere is het prototype van een gen Z-popster. Hij begon als tiener muziek te maken op zijn iPod Touch met de app GarageBand, oefende zijn act voor een spiegel ergens in Waals-Brabant en spiegelde zich aan Stromae, Lady Gaga en Lil Nas X. ‘Maar ik had geen flauw benul van wat ik met mijn leven zou aanvangen’, zegt hij.

Hoe gingen je ouders daarmee om?

De Maere:(denkt na) Ze wisten dat ik een plantrekker was. Op mijn vijftiende heb ik een handeltje in foto’s opgezet. Ik was op dat moment in de weer met fotografie en er kwamen bij ons thuis in Walhain geregeld leeftijdsgenoten over de vloer van wie ik in ruil voor vijftig euro een nieuwe Facebook-profielfoto maakte, waarmee zij dan 200 likes scoorden. Ik verdiende wat zakgeld en had daarnaast een sociaal leven, dus mijn ouders hadden geen reden om ongerust te zijn. (lacht)

Mijn ouders zijn eerder klassiek van aard – zij hebben rechten en architectuur gestudeerd – maar ze zetten geen grote ogen op toen ik vertelde dat ik fotografie wilde studeren aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Ze hadden blind vertrouwen in mijn keuze. Ik heb een jaar in Vlaanderen gewoond, maar daarna heb ik de studie stopgezet. Ik hield van Antwerpen, maar niet van de school. Ik gruwelde van het idee dat elke fotoreeks een verhaal moest hebben, terwijl ik gewoon esthetisch prachtige beelden wilde maken, wat daar niet meteen geapprecieerd werd.

GQ Magazine heeft ooit je foto’s gepubliceerd van Alex Lawther, het hoofdpersonage van The End of the F***ing World. Toch heb je die carrière opgeven.

De Maere: Klopt, al heeft de studie mij ook veel gegeven. Tijdens dat jaar in Antwerpen heb ik voor het eerst een song in het Frans geschreven. Voordien was ik daar te verlegen voor. Ik was bang om in mijn moedertaal te schrijven omdat mijn ouders en grootouders dan plots zouden begrijpen waarover ik zing, terwijl ik mij bij Engelstalige muziek achter een vreemde taal kon verschuilen. Maar het Frans dwong mij om volledig mezelf te zijn, wat mijn muziek intiemer en dus beter maakte.

Op Spotify is er één overblijfsel te vinden van je Engelstalige periode.

De Maere: Ik heb uiteraard al betere nummers gemaakt, maar ik schaam mij niet voor die fase. De melodieën die ik destijds bedacht, waren zo slecht nog niet. Maar mijn uitspraak was wel een groot probleem. Op een dag heeft iemand mij daarop aangesproken, en hoewel die kritiek mij enorm heeft gekwetst, had die persoon gelijk. ‘Je Engels is vreselijk slecht’, zei hij. ‘Stop ermee en probeer het eens in het Frans.’ Dat is nog altijd het beste advies dat ik ooit heb gekregen. Door die overstap naar het Frans heb ik mijn identiteit als artiest gevonden. Plots voelde wat ik maakte oprecht en authentiek aan.

Stromae heeft mijn liefde voor Franstalige muziek aangewakkerd. Ik vond Franstalige muziek voordien behoorlijk oubollig, maar Stromae heeft een revolutie ontketend door kleurrijke, hyperkwalitatieve producties aan fantastische teksten te koppelen. Racine carrée, zijn tweede plaat, heeft er mee voor gezorgd dat ik de sprong naar het Frans heb gewaagd, en ik heb het mij nooit beklaagd.

Stromaes jongere broer Luc is zijn rechterhand, jij werkt altijd samen met je oudere broer Xavier.

De Maere:Billie Eilish werkt ook samen met haar broer Finneas. Een bloedband hebben lijkt tot successen te leiden, dus heb ik Xavier maar aangenomen. (lacht) Nee, zo werkt het natuurlijk niet. Xavier was net afgestudeerd als geluidstechnicus op het moment dat ik besloot voor muziek te gaan, en het voelde logisch om hem in mijn muzikale wereld toe te laten. Wanneer ik met een demo naar hem ga, is de song voor 80 procent klaar. Er is een melodie, een duidelijke richting, een klankkleur, een tekst. Hij zorgt ervoor dat alles zo goed mogelijk klinkt.

Ik wil niet volwassen en chiant worden. Verbeelding betekent alles voor mij.

Ik hou wel van het idee om het creatieve proces binnenskamers te houden. We betrekken geen externe producers en ik ben voorlopig van plan dat zo te houden, want mijn broer begrijpt volledig waar ik naartoe wil. Het interesseert mij niet om met iemand in zee te gaan omdat die bepaalde adelbrieven kan voorleggen. Ik streef een eigen geluid na dat in het beste geval zo authentiek mogelijk tot stand komt. Ik vind die manier van werken fijn.

Op je debuutalbum Regarde-moi switch je tussen persoonlijke en fictieve verhalen. J’aime ta violence gaat over iemand die ten onder gaat aan cocaïne. Hoe belangrijk is verbeelding voor jou?

De Maere:C’est la clé de ma vie. Het album is een ode aan de verbeelding, een manier om te ontsnappen aan de realiteit. Als de werkelijkheid saai of somber is, geeft mijn fantasie kleur aan het leven. Mercredi gaat over een jongen die elke woensdag terugkeert naar zijn kindertijd, toen hij nog in geesten en engelen geloofde. Zijn ouders verklaren hem gek, maar hij weigert gewoon volwassen te worden. Door die song te schrijven, kon ik het over mijn peterpansyndroom hebben. Ik wil niet volwassen en chiant worden. Verbeelding betekent alles voor mij. Ik zie mezelf als iemand die dromen verkoopt.

Toen een journalist je tijdens een interview naar je favoriete apps vroeg, antwoordde je Tinder. Gebruik je de gesprekken op die datingapp als inspiratie voor je songteksten?

De Maere: Dat is nog niet gebeurd, maar dat ligt wellicht aan mij. Ik ben vreselijk slecht in Tinder. Elke drie maanden installeer ik de app opnieuw, maar de mensen op Tinder staan mij zelden aan en na enkele gesprekken denk ik telkens opnieuw: nee, dit is niets voor mij. Het internet kán natuurlijk wonderen doen. Mijn nicht trouwt binnen drie maanden met iemand die ze via Tinder heeft leren kennen. En mijn eerste en tot dusver enige lief heb ik via Instagram leren kennen, en daarover heb ik een song geschreven. Misschien brengt Tinder mij dus ooit wel inspiratie.

Je bent ambitieus, maar in interviews zeg je dat je bang bent om een onehitwonder te worden.

De Maere: Het laatste dat ik wil is herinnerd worden als een onehitwonder. Er zijn nu al mensen die mij ‘de man van Un jour je marieraiun ange’ noemen. Ik wil dat beeld uit hun hoofd krijgen. Ik ben blij dat ik dit album heb geschreven vóór juli 2022, toen de single via TikTok viraal is gegaan en het nummer een hit is geworden. Ik breng een album uit waar ik 100 procent achtersta. Er is geen rekening gehouden met wat wel of niet zou werken op de radio. Regarde-moi is met een zekere naïviteit gemaakt, en tegelijkertijd weet ik dat deze songs beter zijn dan al wat ik hiervoor heb uitgebracht. Ik klamp mij vast aan die gedachte.