Wet Leg is terug: ‘Blijkbaar schrikken mijn spieren en harige oksels nogal af’

Geen vunzige moppen over geboterde muffins of sneren naar ex-liefjes: het tweede album van Wet Leg bezingt schaamteloos de liefde. Frontvrouw Rhian Teasdale laat haar spierballen rollen. ‘Ze hebben mij al verschillende keren gezegd dat ik mij meer moest bedekken.’

‘Oh, een libelle! So cute!’ Rhian Teasdale is opvallend enthousiast wanneer het blauw-groene insect aan onze tafel voorbijvliegt. We zitten in de Dansaertstraat, aan een van de drukste kruispunten van Brussel. Veel zonlicht of natuurschoon zal Teasdale niet te zien krijgen de komende dagen. Het is dag één van haar promotour voor Moisturizer, de opvolger van hun gehypete debuut Wet Leg. Het eerste wat opvalt: met haar gebleachte wenkbrauwen, oranje haar en fluwelen trainingspak met kleine glittersteentjes op lijkt ze amper nog op het prairiemeisje van Isle of Wight dat in 2022 met haar beste vriendin de wereld veroverde met een band die genoemd was naar een water-en-beenemoji.

Toen de indieband vier jaar geleden bijna achteloos een eerste single dropte, hadden ze de gevolgen niet kunnen voorzien. Chaise Longue was een ondeugende postpunkhit over ‘a big D’ halen en je moeder ongerust maken. Het bleek genoeg om buzzband van het jaar te worden. Daarna volgden een tournee door de Verenigde Staten en Europa, twee Brit Awards, twee Grammy’s voor hun debuutplaat en voorprogramma’s voor Foo Fighters en Harry Styles, die hun tweede hit, Wet Dreams, coverde.

Dat was nooit het plan. Wet Leg was het gevolg van een dronken gesprek op het Engelse End of the Road Festival tussen Teasdale en Hester Chambers, haar jeugdvriendin uit Isle of Wight. Muziek en plezier maken, waren de enige ambities. ‘Het is puur toeval dat we zo snel zo succesvol werden’, vertelt Teasdale. ‘Toen we begonnen met onze band, waren we totaal niet bezig met wat er zoal bij zou komen kijken. Nu we aan onze tweede plaat zitten, zijn we minder naïef. We weten beter wat we wel en niet willen doen. En dat we bepaalde dingen kunnen eisen.’

Dat is ook meteen de reden dat Teasdale hier vandaag alleen zit, zonder Chambers. En waarom Chambers haar gezicht verbergt op de cover van hun nieuwe plaat en op het podium minder prominent naast Teasdale staat. Anxiety blijkt iets dat niet noodzakelijk verdwijnt wanneer je op nummer één van de charts staat in je thuisland. ‘Hester houdt van live spelen. Ze houdt van alle creativiteit die bij een band hoort. Maar promo is niet haar ding’, legt Teasdale uit. Het zijn intense jaren geweest, geeft ze toe. ‘Op tournee zijn de highs erg high, maar de lows ook erg low. Ik denk niet dat ik coping-technieken had, eerlijk gezegd. Hester en ik zeiden overal ja op. Als nieuwe band heb je ook niet veel onderhandelingsruimte. Vandaag staan we sterker in onze schoenen. Dat Hester nu kan zeggen “ik wil dit niet doen”, voelt fijn. Het is een beetje alsof we onze autonomie terug hebben.’

Teasdale is daarmee nog geen frontvrouw geworden, zegt ze. Wet Leg is dankzij het touren vooral geen duo meer, maar een volwaardige band. En dat is hoorbaar op Moisturizer, een plaat vol gespierde indierocknummers die eerst en vooral live hard moeten klinken. Ze schreven er met hun vijven aan in een huisje in Southwold, aan de Britse kust. Ver van alle afleidingen in Londen, Isle of Wight en alle ruis die bij een tweede plaat na een succesdebuut hoort. ‘We zijn teruggekeerd van tournee in november 2023. En hoewel het fijn was om eindelijk weer rustig samen muziek te schrijven, misten we het touren heel erg. We konden alleen maar denken: hoe zal dit live klinken?’

Thematisch leverde dat een plaat op die zich verrassend genoeg op een nieuw terrein begeeft: dat van de liefde. Het soort schaamteloze, overrompelende liefde die in het nummer Pokemon zeemzoete lyrics oplevert als ‘you taste so sweet like grenadine’. Mannen worden nog steeds in hun hemd gezet – op Catch These Fists dreigt Teasdale zelfs met haar vuisten – maar over het algemeen moeten de afrekeningen van hun debuut nu plaats ruimen voor blinde adoratie.

Om maar te zeggen: Moisturizer heeft weinig met gezichtscrème te maken.

Hydratatie is devotie, luidt de slogan van de nieuwe plaat, waarop je een geliefde vergelijkt met de zon en jezelf met een ‘marshmallow worm’. Wat is er gebeurd?

Rhian Teasdale: (lacht) Ik heb iemand ontmoet! Ik ben heel, heel erg verliefd. Het was nooit mijn bedoeling om zo’n lovey-love plaat te schrijven. Ik schrijf doorgaans vooral over hoe ik me voel. En het moet zijn dat ik me in die periode heel overladen met liefde voelde.

Het is in ieder geval een stijlbreuk met de debuutplaat, die geregeld teerde op cheeky dubbelzinnigheden. Hield dat je bezig?

Teasdale: Niet echt. We hebben de plaat in zeven maanden geschreven en opgenomen – wat best snel is. Dus veel tijd hadden we niet om erbij stil te staan. We wilden gewoon spelen wat wij leuk vonden op dat moment. Lekker egoïstisch.

‘Jumped off the cliff because you told me to’, zing je op openingstrack CPR. Dat klinkt een beetje obsessief.

Teasdale: Yeah, ik word nogal hevig verliefd. Met alle gevolgen van dien. Maar wat is het punt van liefde als het niet de hopeloze, obsessieve, ruïneert-je-leven vorm van liefde is? Mijn partner zou me zo goed als alles kunnen vragen, en ik zou het doen zonder verpinken. It’s creepy.

Zoals?

Teasdale: Als die me zou zeggen ‘vermoord iemand’, dan zou ik het doen. Ik zou helpen het lijk te verbergen. Zonder twijfel. No questions asked.

***

Twee jaar geleden gaf Teasdales ex-vriend, en ex-bandlid, een interview aan The Sunday Times getiteld ‘My Wet Leg lover gave me the boot – and won’t stop kicking’, waarin hij onder meer krediet eiste voor de nummers waaraan hij meegeschreven zou hebben. Het resulteerde in een kleine mediastorm, en een debat over hoe het succes van vrouwen nog vaak overschaduwd wordt door mannen die een stukje spotlight willen meepikken.

Vandaag voelt haar relatie wel juist. Teasdale leerde haar partner, die non-binair is, vier jaar geleden kennen tijdens een festival in Portugal. Het werd haar eerste queer relatie. Liefdesnummers schrijven voor iemand queer voelt anders dan voor mannen, legt ze uit. ‘De grote liefdesliedjes van vrouwen aan mannen zijn niet zo empowering. Neem nu Jolene van Dolly Parton. “I’m begging of you, please don’t take my man”, zingt ze, alsof de vrouw de schurk is in dit verhaal.’ Teasdale worstelde vooral met de machtsverhouding binnen heteronormatieve relaties. ‘Ik verviel steeds in dezelfde genderrollen, hoe hard ik ook probeerde dat niet te doen. Ik gaf mannen te veel macht. Ook in mijn nummers, als ik zing over hoe ik hen begeer of verdriet voel vanwege hen.’

Heeft uit de kast komen je muziek ook op andere manieren beïnvloed?

Teasdale: Ik denk vooral in de manier waarop ik mezelf kleed. Enkele weken nadat ik mijn partner ontmoet heb, klikte er iets in mij. Plots vond ik het gemakkelijker om meer huid te tonen. Ik wilde er hot uitzien voor hen én voor mezelf. Niet voor mannen. Het grappige is dat mensen op sociale media beweren dat de muziekindustrie mij dwingt om mij zo te kleden. Het tegenovergestelde is waar. Er zijn al verschillende momenten geweest in de aanloop naar Moisturizer waarop mij gezegd werd dat ik mij meer moest bedekken. Omdat bepaalde nieuwsbladen onze persfoto’s bijvoorbeeld niet zouden aanvaarden vanwege mijn blote dijen. Terwijl hetzelfde blad Tom Daley in een speedo publiceert. Dan mag het wél, want hij is geen vrouw en wordt niet geseksualiseerd.

Op de albumhoes maak je komaf met de male gaze. Jij staat er gehurkt op met demonisch lange nagels en een manische glimlach.

Teasdale: Ik hou van contrasten. Chaise Longue had dat met zijn zedige prairiejurken ook. Voor deze plaat zochten we iets subversiefs, iets wat een beetje sexy, maar ook een beetje creepy was. Dus zijn we met onze fotograaf Iris Lutz naar een huisje getrokken, waar we speelden met rare poses – tot deze demonische houding kwam. Daarna heb ik er een beetje mee geprutst en er een AI-glimlach opgezet en met Photoshop mijn voeten vergroot. Dat is uiteindelijk het vertrekpunt van onze albumcover geworden.

Er staan nog wel wat horrorreferenties op deze plaat, waaronder de cultfilm Jennifer’s Body, uit 2009.

Teasdale: Aangezien we onze plaat tijdens Halloween schreven, zaten we wat in de horrorsfeer. We hebben spinnenwebben en andere decoratie opgehangen, en Hester heeft me zelfs zo’n afschuwelijke pop cadeau gegeven, zo eentje met bloedende ogen en een verminkt gezicht. Ze hangt nu op onze versterker, en gaat mee op tournee. En daarnaast hebben we dus ook veel horrorfilms bekeken, waaronder Jennifer’s Body, een geweldige film. Ik had die ooit al eens gezien toen ik jonger was, maar ik was toen nog een heel erg hetero tiener in een hetero wereld. Die lesbische verhaallijn was mij compléét ontgaan. De film voor een tweede keer bekijken, had wel impact, ja.

Welke andere horrorfilms hebben jullie er bekeken?

Teasdale: The Shining. Silence of the Lambs. Alle Alien-films, die steeds slechter en slechter werden, tot we aan Alien vs. Predator kwamen en beseften dat het té slecht geworden was.

Het valt op dat jullie vooral voor nineties- en noughtiesklassiekers kiezen. Jullie debuutplaat had referenties aan Mean Girls en Buffalo ’66, op jullie nieuw nummer Pond Song gaat het over Westley en Buttercup uit The Princess Bride.

Teasdale: We kijken veel films samen. Ook recentere, maar ik heb het gevoel dat die alleen maar slechter worden. Het wordt moeilijker om eentje te vinden die genoeg impact had om aan te refereren in een nummer.

Ik moet toegeven dat ik bij jullie performance van Catch These Fists op Jimmy Fallon moest denken aan Love Lies Bleeding (2024) met Kristen Stewart. Je kwam het podium op en showde je spierballen – een vrouwenbeeld dat lang als onaantrekkelijk werd gezien, maar onder meer dankzij die bodybuilderfilm gangbaarder is geworden.

Teasdale: Ik hou van Love Lies Bleeding! Het was niet per se een bewuste keuze om er iets empowering van te maken. In eerste instantie begon ik naar de gym te gaan voor mijn mentale gezondheid. Intussen ben ik inderdaad behoorlijk gespierd, maar het voelt niet alsof ik daar extreem veel voor doe. Ik train twee à drie keer per week en let op mijn eiwitinname – dat is het eigenlijk. Maar dat schoonheidsideaal speelt zeker mee: gespierd zijn als vrouw blijft iets wat veel mensen intimideert, zowel mannen als vrouwen. Het was op dat vlak ook interessant om te zien hoe het publiek, dat niet ons reguliere Wet Leg-publiek was, reageerde. Blijkbaar schrikken mijn spieren en harige oksels nogal af. Het is best grappig hoe bang mensen worden wanneer je de status quo uitdaagt met iets simpels en onschuldigs als spierballen.

Het nummer zelf schreef je nadat je in een bar was beland na een concert van Chappell Roan.

Teasdale: Het is pas na het schrijven dat ik helemaal begreep waarover Catch These Fists ging. Chappell Roan is zo’n artiest die met haar muziek een safe space kan creëren. Haar shows voelen een beetje als vakantie van de dagelijkse realiteit. Iedereen was er superlief. Wanneer je dan in een bar belandt, en mannen je plots van kop tot teen bekijken als een soort roofdier, word je vrij hardhandig opnieuw met beide benen op de grond gezet. Ik wilde gewoon dansen en plezier maken met mijn vrienden, maar toch proberen mannen voortdurend met ons te praten of boden ze ons drankjes aan. En ik ben er zeker van dat er mensen zijn die dit zullen lezen en zullen denken dat die mannen ‘gewoon aardig zijn’. Dat is het niet. Sommige mannen denken dat hen alles toekomt.

Straks staan jullie zelf weer op het podium. In vroegere interviews gaf je toe dat concerten je erg nerveus maakten. Gaat het vandaag beter?

Teasdale: Dat zullen we moeten zien op tournee. We hebben nu nog maar vier shows gespeeld, waarvan twee secret shows. Dat voelde een pak minder serieus: we waren verkleed als Mia uit Pulp Fiction en noemden onze show Uma Thurman. Met een pruik op voelde het allemaal wat onnozel – alsof ik even mijn performerhoedje opzette. Zéér comfortabel.

Je ging op tournee met Harry Styles. Heb je iets van hem kunnen leren?

Teasdale: (denkt na) Het was vooral indrukwekkend om te zien wat voor een geoliede machine zijn show is. Elke keer gaf hij de volle honderd procent. Dat soort show is nog van een heel ander niveau, wat je alleen kan bereiken als je elke avond samen speelt als band. Voor Moisturizer is die tournee op dat vlak cruciaal geweest.

Moisturizer sluit af met You and Me at Home, een nummer over thuis nestelen in de zetel met je lief. Heeft je relatie touren lastiger gemaakt?

Teasdale: Absoluut. Ik heb mijn partner ontmoet op mijn eerste concert buiten het Verenigd Koninkrijk. Daarna ben ik twee jaar op tournee geweest en die ook. Onze hele relatie bestond uit elkaar missen. Dat was best lastig. Eenmaal thuis, waren we plots wél in dezelfde ruimte. En dan apprecieer je ook wel de eentonigheid van het dagelijkse leven. Samen de was doen, de sokken wegsteken. Je apprecieert de simpelste dingen.

Jullie band startte op een festival. Je ontmoette je partner op een festival. Festivals doen je goed, duidelijk.

Teasdale: Festivals zijn per ongeluk altijd een beetje deel van mijn leven geweest. Op Isle of Wight waren er geen concertzalen en voor artiesten is het ook gewoon heel duur om naar dat eiland af te zakken. Dus als ik een artiest wilde zien, moest ik wel naar een van de twee festivals op Isle of Wight, Wight Festival en Bestival. Al sinds ons veertiende gingen we elke zomer daarnaartoe. Dat is superbelangrijk geweest om muziek te ontdekken. En je leert er dus ook al eens iemand kennen.

Jij woont nu al enkele jaren in Londen. Overweeg je om ooit terug te keren naar Isle of Wight?

Teasdale: Nee. De hele band woont er, behalve Henry, die graag surft en af en toe van Londen terugkeert om de zee te zien. Maar verder zijn al mijn vrienden van Isle of Wight intussen naar Londen verhuisd. Ik keer weleens terug om op familiebezoek te gaan bij mijn moeder en zus, maar that’s it. Als sinds mijn achttiende is het enige dat ik wil níét meer op Isle of Wight wonen. Het plattelandsleven is niet voor mij. Ik kan ook in Londen een sleepy, chill bestaan leiden.

De enige belofte van Wet Leg was dat het fun moest zijn. Is het dat nog altijd?

Teasdale: Absoluut. Wat is het nut als het niet plezierig is? Ik ken iedereen uit onze band al sinds mijn tienerjaren. Ik heb het geluk dat ik vier mensen rondom mij heb met wie kan lachen om het vreemde circus dat het leven als band soms is. Neem nu de Grammy’s. Dat was ronduit bizar. We stonden daar maar wat, met onze drankjes ongemakkelijk in onze handen. What the fuck doen wij hier, dachten we. In een band zitten, is echt níét serieus, geloof me. Als het dat wel is, doe je iets verkeerd.