Wet Leg, de meeste gehypete band van 2021, wil vooral fun hebben: ‘Ernst? Waar heb je het over?’

Louter dankzij de hupse postpunksingle Chaise Longue werd het Engelse damesduo Wet Leg vorig jaar uitgeroepen tot beste nieuwe band op de planeet. Een vrij terechte hype, bewijst nu hun olijke debuut-lp. Alleen de twee groepsleden zelf zijn niet overtuigd. ‘Wij, een band? Belachelijk!’

Waardoor onderscheidt Wet Leg zich van de indierockmeute? We kunnen wijzen op die jolige kruising van postpunk en indierock waar het charmerende aura van naïviteit boven zweeft. Of op de ironische humor van singles zoals Too Late Now (dat zowel well- als mindfullness uitlacht met de laconieke regel ‘I just need a bubble bath to set me on a higher path’) en Wet Dream (waarin een ex-lief in zijn onderbroek wordt gezet). (Over onderbroeken zo dadelijk meer.) De groepsnaam, mocht u het zich afvragen, kwam er overigens doordat Rhian Teasdale (zang en gitaar) en Hester Chambers (gitaar en zang) blindeling wat emoji’s intoetsten. ‘We probeerden gewoon massa’s combinaties. Bij de water- en de beenemoji hadden we iets van: yeah, this feels right.’ In proper Engels werd dat: Wet Leg.

De eerste aanblik van Teasdale en Chambers is ook al veelbeduidend. In het Brusselse kantoor van hun platenfirma zitten beide late twintigers gekleed in bonte outfits waaraan de beroving van een stoffenwinkel lijkt voorafgegaan. Bovendien zagen wij tijdens een vraaggesprek nooit eerder twee muzikanten die geen amoureus koppel vormen zo dicht tegen elkaar aangeschurkt zitten. Een half uur lang hangen Teasdale en Chambers over elkaar heen, als bakvissen giechelend om inside jokes, en niet ons maar elkáár vertederde blikken van bewondering toewerpend.

Wet Leg is begonnen met maar één ambitie: alles aan de band moest fun zijn. Is dat vol te houden? Wurmt de ernst van de professionaliteit zich niet gaandeweg naar binnen?

Hester Chambers:(fronsend) Ernst? Ik weet niet waar je het over hebt. Ik kan niet wachten om weer op tournee te gaan. Samen spelen met onze vrienden, héérlijk.

Rhian Teasdale: O jaaa! Maar ik snap wat je bedoelt, er moet natuurlijk van alles geregeld worden. Zo hebben wij net – vinkje! – besloten welke kleur onze merch-T-shirts zullen krijgen.

Chambers: Ik wilde beige, maar dat bleek voor de States gevoelig te liggen, om de een of andere reden.

Teasdale: Dus is het gebroken wit geworden. Liever dat dan helder wit. Om de simpele reden dat (fluisterend) in ál mijn witte T-shirts okselvlekken zitten.

Chambers: Het vervelende is wel dat je op gebroken wit elke andere vlek supergoed ziet, maar de stukjes onder je oksels zo smetteloos blijven dat het ook weer raar is. (hilariteit)

Jullie zijn afkomstig van het eiland Wight en hebben elkaar daar in 2012 aan de hogeschool leren kennen. Wat trok jullie in de ander aan?

Teasdale: (tot Chambers) Ik vond jouw haar zo leuk. (giechelt)

Chambers: En ik het jouwe! Sindsdien hebben we kleuren uitgewisseld, want zij was vroeger blond en ik bruin.

Teasdale: We hadden ook een vrij overlappende muzieksmaak. Bovendien maakt Hester heerlijke koekjes, en zo’n mensen wil je als vriend hebben.

Chambers: (tot Teasdale) De beste taart die ik ooit heb gegeten, was er eentje die jij hebt gemaakt. Die regenboogtaart, weet je nog?

Teasdale: Die met al die laagjes! Nou ja, we waren niet meteen dikke vriendinnen, daar gingen wat jaren over. Nadat we allebei onze studies vroegtijdig hadden gestaakt, verhuisde ik naar Bristol, op het vasteland. Telkens wanneer ik terug op Wight was, hing ik altijd met Hester rond. Geleidelijk aan verzeilden we in dezelfde bands. In de zomer van 2018 hebben we als toeschouwer een hoop festivals in Engeland afgedweild. Dat was zo leuk dat we besloten onze eigen band op te richten.

Welke artiesten gaven jullie daarvoor de moed of visie?

Teasdale: Het was meer de algemene festivalambiance die het voor ons deed. Al die bands zagen eruit alsof ze zich te pletter amuseerden. Dat leek ons wel wat. Genoeg in elk geval om onze onzekerheden aan de kant te schuiven. Niet gemakkelijk, maar we hebben er snel iets op gevonden. Telkens wanneer een van ons zich niet op haar gemak voelt, roept de andere: ‘Safe space!’

Chambers: Toen Rhian tijdens het sleutelen aan een liedje opperde dat er misschien wel een gitaarsolo bij kon, verstijfde ik ogenblikkelijk, want zoiets had ik nog nooit gespeeld. Maar door die ‘safe space!’ was ik bereid het eens te proberen. Onze band is pas goed op gang gekomen tijdens de pandemie. Doordat geen van ons beiden nog kon gaan werken – Rhian als stiliste in Londen, en ik in de juwelierszaak van mijn ouders op Wight – hadden we plots alle tijd en ruimte om samen te spelen. Dat deed ons veel deugd tijdens die onzekere, triestige tijden. Het had veel weg van langzaam uit de put van een depressie kruipen. We probeerden die hele pandemie te vergeten en ons hart te volgen.

Door te doen alsof jullie weer zeventien waren en jullie hele leven nog open lag?

Teasdale: Precies. Daarom zijn we beginnen te rolschaatsen en longboarden. Voor ons was dat onlosmakelijk deel van het songschrijven.

Chambers: Longboarddánsen, meer bepaald. Aanvankelijk lagen we meer tegen de grond dan iets anders. Maar keer op keer sta je weer recht en probeer je op die plank die pirouette te doen. We kunnen getuigen: volhouden helpt écht.

Teasdale: (droog) Ik wist helemaal niet dat wanneer je op iets oefent je er beter in wordt.

Hoe komt het dat niemand jou dat geleerd heeft?

Teasdale: Laat ik mezelf verbeteren: sinds mijn zestiende heeft niemand dat nog tegen mij gezegd. Op die leeftijd schijn je namelijk gevormd te zijn voor de rest van je leven: dit ben je, dit doe je, en om eender wat bij te leren is het nu te laat. Hoe ouder je wordt, hoe competitiever je hoort te zijn. Kijk, wij zullen nooit een medaille winnen met onze longboarddanscapaciteiten, maar we scheppen er immens veel vreugde in. Idem voor gitaarspelen en songschrijven. Video’s maken: nooit gedaan, maar so what, we probéren dat gewoon! Een hoop lol gehad. Maar zonder die zee van tijd waren we er misschien nooit aan begonnen. Onze video voor Chaise Longue werd zelfs genomineerd voor een NME-award. Stonden wij daar tussen very legit people zoals Taylor Swift en Billie Eilish. Kostelijk!

Voor iets wat jullie off the cuff hebben gemaakt, uit de losse pols.

Teasdale en Chambers: (roepend in koor) Off the cuff, on the hoof! (gegiechel)

Teasdale: Sorry, hoor. ‘On the hoof’ betekent bijna hetzelfde: dat je iets achteloos doet. Alleen sloegen wij lang die twee door elkaar: on the cuff, off the hoof.

Chambers: Ik zei laatst nog tegen iemand ‘off the hoof’. Hoe gênant. Ik denk dat ik toen ook de uitdrukking ‘flying by the seat of our pants’ heb gebruikt en me afvroeg of het wel op ons van toepassing was. Wacht, ik zoek het even op. (leest af van haar smartphone) ‘To fly by the seat of your pants’ wil zeggen dat je pas beslissingen neemt als je al iets aan het doen bent, op basis van je eigen beleving in plaats van vooraf bepaalde blablabla.

Teasdale: ‘Pants’ als in ’trousers’ of ‘knickers’ (respectievelijk pantalon en onderbroek, nvdr.)?

Chambers: Beslissen op basis van je onderbroek, o neen! (hilariteit)

De ene dag maken jullie nog muziek met z’n tweeën in isolement, en enkele maanden later hebben julie een platencontract en een management en treden jullie op in Amerika.

Teasdale: (proest het uit)

Wat is er zo grappig?

Teasdale: Gewoon, alles wat je zegt!

Chambers: (verontschuldigend) Het is grappig omdat het zo surreëel is. We kunnen er zelf nog altijd niet bij.

Teasdale: Wij, een band? Dat is toch om je te bescheuren? (tot Chambers) Herinner je je ons eerste optreden op Wight nog? Ik was zo zenuwachtig dat mijn been begon te trillen alsof het er zonder mij vandoor wilde gaan. Mensen dachten allicht dat ik (klopt in speedmetaltempo op tafel) de maat vier keer te snel aangaf. En ondertussen gitaar spelen en doen alsof er niets aan de hand is. (lacht) Maar het gaat al beter nu. We hebben geleerd om de dingen waar we bang voor zijn tóch te doen. Exposure therapy!

Chambers: Maar we blijven bloednerveus voor elk optreden.

Hoe ga je dat te lijf?

Chambers: Met bier. (lachje)

Teasdale: Ik moet wel zeggen dat we ons on the road aardig uit de slag trekken tussen al die andere groepen die we tegenkomen. Iedereen is tot op heden supervriendelijk en behulpzaam. We hebben al mentale gezondheidstips gekregen, hoe-pak-ik-mijn-koffertips, tour food-tips… Mensen ontmoeten vind ik tot nu toe het leukste aan deze band. Of beter gezegd: mensen die op dezelfde golflengte zitten, hoe noem je dat?

Kindred spirits, verwante zielen?

Teasdale en Chambers: (opnieuw unisono) ‘Kindred spirit / I don’t get it!’

Wat mis ik nu weer?

Teasdale: O, dat is een liedje van de band Faux Real.

We hadden het over muziek maken alsof je weer zeventien bent. Maar het sarcasme in sommige teksten verraadt jullie leeftijd een beetje. Angelica gaat over hoe je je jeugdige onbevangenheid kwijtraakt, en Wet Dream in zekere zin over hoe je versiertrucs hebt leren te doorprikken.

Teasdale: Meer bepaald de poging om indruk op iemand te maken door je favoriete films of platen te noemen, en die persoon naar je huis mee te lokken om er daar even van te ‘genieten’. Heel dubieus. Daarom noem ik ook Buffalo ’66 in dat nummer, omdat het een vrij… problematische film is. Het gaat over een kerel die een vrouw ontvoert om haar mee te nemen op bezoek bij zijn ouders, waar ze zijn echtgenote moet spelen. Ik heb de film gezien toen ik nog klein was, en ben toen een beetje verliefd geworden op Vincent Gallo. Die, zo weten we nu, een heel problematische man is (de inmiddels van alle tonelen verdwenen acteur, regisseur en muzikant heeft de reputatie paranoïde, extreem egocentrisch en haatdragend te zijn, nvdr.). Pas achteraf zag ik in die film de tekenen dat hij die weg aan het opgaan was.

Over film gesproken: gebruiken jullie nog steeds muziek uit The Lord of the Rings als intro wanneer jullie het podium op wandelen?

Chambers: Ja.

Teasdale: Wij vinden dat geruststellend.

Een recensent meende een verklaring te zien in het feit dat jullie drie mannelijke groepsleden bij concerten er allemaal uitzien zoals Aragorn.

Teasdale: Enkele maanden geleden zag ik een foto van ons vijven en toen pas realiseerde ik me wat een harige band we zijn! (lacht) Tja, goeie kappers zijn op Wight moeilijk te vinden.