Wat we geleerd hebben op Kamp Sound Track

We mochten mee op bootcamp met de laureaten
van Sound Track, de talentenwedstrijd van Vi.be en de livesector. Deze zes dingen hebben we van dat weekend in de Ardennen onthouden.

Zeg niet op alles ‘ja’

Wanneer we aankomen in Jupille, een dorpje bij La Roche, hebben de laureaten al een eerste nacht ­achter de rug. Die ging er voor de een iets rustiger aan toe dan voor de ander. (Een band die we om privacyredenen niet noemen, dook in de Ourthe. We hebben de Ourthe gezien die dag. Het had geregend. Leek ons geen goed idee.) Maar nu zit iedereen droog en wel klaar voor een spoed­cursus livestrategie door David ­Zegers van managementbureau Skytiger, dat ­onder meer Portland, Isbells en kersvers Sound Track-­laureaat ­Lézard vertegenwoordigt. Het is een van de workshops die de ­muzikanten wegwijs moeten maken in de muziek­sector en de wereld van de ­(sociale) media. De bedoeling van dit ­weekend is immers om de laureaten op weg te helpen met inspiratie, tips en een ­uitgebreider contactenboekje.

Aan de hand van het traject van Portland, dat het in enkele jaren tijd tot op de grootste festivals heeft ­geschopt, stippelt Zegers een ideaal liveparcours uit. Hij vertelt hoe je honger bij je fans kunt creëren door even een pauze in te lassen in plaats van voortdurend te touren en ­nieuwe muziek uit te brengen. Hij legt uit dat elke show de show van je leven moet zijn – je weet maar nooit of er een booker of labelbaas in de zaal is. En hij drukt ons op het hart dat je, ook als beginnende artiest, niet op elk aanbod om te spelen moet ingaan. En al zeker niet gratis.

Ga niet op platform­sneakers naar het bos­

‘We hebben toch reservebatterijen mee voor de gps, hè?’

‘Heeft iemand suikerwafels?’

‘En zitten er hier eigenlijk everzwijnen?’

Wanneer we ons even later klaarmaken om te gaan wandelen in de bossen rond Jupille, heerst er enige ongerustheid. Hiken in de Ardennen is geen alledaagse bezigheid voor wie het grootste deel van zijn dag in een repetitiekot doorbrengt. Eén ­iemand heeft alleen een T-shirt aan. ­Iemand anders probeert de modder te ­trotseren met platformsneakers. Niet handig voor een tocht die voor een groot deel bergop gaat. Stijn ­Lemaire van Vi.be weet gelukkig niet alleen hoe hij artiesten door hun ­carrière moet loodsen.

Voor wie het zich afvraagt: ja, we hadden reservebatterijen mee. Er ­waren suikerwafels. De enige dieren de we gezien hebben, waren twee paarden en een ezel, waar iedereen, en dan vooral Dushime en Ise, heel ­enthousiast over was, en die waarschijnlijk ook de reden waren waarom we als laatste van de drie groepen aan een jachthut aankwamen voor een aperitief. Denk: kampvuur, gat in het dak voor de rook, dierenhuiden aan de muren en fakkels, veel fakkels.

Geef geen koekjes aan radiozenders

Na het avondeten schuiven de laureaten aan voor de laatste infosessie van de dag, een les hoe-ga-je-om-met-de-media gegeven door ­journalisten van Studio Brussel, ­Radio 1, Knack Focus en een pr-agent. ­Hebben wij ­alvast onthouden: bij de radio ­krijgen ze vaak cadeautjes opgestuurd van bands die hopen de selectors zo ­gunstig te stemmen. Dat werkt blijkbaar niet. Koekjes helpen je niet aan extra radiorotatie.

Wees niet bang om die dm te sturen

Wanneer we de volgende ochtend na het ontbijt verzamelen (of, in het geval van Fred Gata, die de voorbije nacht zijn dertigste verjaardag heeft gevierd, uit bed worden gehaald) is de groep verdubbeld. Een hoop volk uit de muziekindustrie, van ­managers en bookers tot vertegenwoordigers van Sabam en andere muzikanten, is naar Jupille ­gereden om de ­laureaten bij te staan met ­persoonlijk advies. ­Alle laureaten hebben immers zo hun ­eigen dingen die ze uit het weekend willen halen. Bianca Steck speelde in ­Barcelona al uitverkochte shows en ging op tournee met Hania ­Rani, maar moet nu ze in België woont min of meer opnieuw ­beginnen. ­Maria Iskariot tekende na een ­tournee met Hang Youth bij Burning Fik, het ­label van Faberyayo, en wil dat ­succes ­vertalen in een debuut-ep. En sinds ze naast Sound Track ook in De ­Nieuwe ­Lichting heeft ­gewonnen, rijgt Ise de boekingen aan elkaar, maar ze moet op haar achttiende nog ­uitvinden wat ze zélf precies wil. Het ­bijzondere aan Sound Track is dat de wedstrijd geen eindpunt is, maar het begin. Het ­begin van een jaar ­advies op maat, live­kansen en ­residenties in de ­betrokken muziekclubs. ‘Je hebt goud in ­handen’, zegt Trui ­Amerlinck (Tsar B, Mayorga) tegen Bianca Steck. ­‘Contacten, juridisch advies, een budget: Vi.be wil je er ­allemaal mee helpen. Je moet het ­gewoon vragen.’ Oriana Ikomo krijgt een gelijk­aardige raad van Steven ­Reynaert van ­muziekcentrum ­Dranouter. ‘Wacht niet tot een booker support­slots voor jou vindt’, zegt hij. ‘Vraag er zelf om. Stuur de artiesten die je ­interessant vindt zélf een berichtje op Instagram.’

Kijk uit voor demoïtis

Ofwel ‘te veel vasthouden aan een demo’. Soms kan een ruwe ­opname van een nummer creativiteit in de weg staan. Je moet van dat ­eerste idee durven af te wijken, zegt ­Janus Coorevits van Compact Disk ­Dummies tijdens zijn feedbacksessie met de mannen van Zldr.

Soms moet je een metalversie van Pommelien Thijs horen

Geen muziekkamp zonder (live)muziek. Elke avond zakken we af naar de kelder, waar de laureaten met een korte set tonen waarom ze hebben gewonnen. Valt op: er is heel veel variatie. Ciggy Sunday speelt jazzy surfpop die nu eens klinkt als Mammal Hands en dan weer als Mac DeMarco. Met zijn kapsel lijkt de zanger van Lightspeed uit Bon Jovi te zijn ontsnapt. De frontman van Lézard zingt ­alsof hij wordt achternagezeten door een exorcist. Kaat Van Stralen ­bewijst dat kleinkunst ook punk kan zijn. En Ise krijgt iedereen stil met ­alleen maar een gitaar en liedjes die je doen vergeten dat ze maandag ­gewoon naar de middelbare school moet.

Maar het wordt pas écht ­interessant na de shows, ­wanneer er wordt gejamd. Hoe later op de avond, hoe avontuurlijker. Er is een dwarsfluit. Een nogal ­dubieuze poging tot Dua Lipa. En – onze ­persoonlijke favoriet – een metal­versie van Erop of eronder van ­Pommelien Thijs. Op die ­momenten merk je pas echt wat Sound Track allemaal teweegbrengt. ­Wanneer iemand om kwart na twee ’s nachts spontaan het concept van een ­album komt pitchen (Rapha). ­Wanneer ­iemand De vriendschapsband van X!nk zingt met een net iets te vol Duvelglas in de hand (Mats Mulier van Pelican Dealer). En ­wanneer we na afloop, in de ­auto op weg naar huis met mensen die we nog geen 48 uur kennen, om de beurt een ­nummer mogen kiezen om wakker te blijven. Dat waren de hoogtepunten van het weekend, en bij uitbreiding van Sound Track. ­Samen met de ezel, natuurlijk.