Vlaamse Kate Tempest-fans praten over wat haar muziek voor hen betekent. (En Walter Grootaers blijkt naar Eminem te luisteren.)
Hoe is Kate Tempest op je radar verschenen?
Walter Grootaers: Ik weet niet meer precies hoe ik haar heb leren kennen. Ik vermoed dat ik haar de eerste keer op de radio heb gehoord. Ik weet wel nog met welk nummer dat was: Ketamine for Breakfast. De performance, de poëzie, de flow: ik was meteen gepakt. Iets wat nog zelden gebeurt als je zo lang in de muziekwereld zit als ik. Meestal bekruipt je al snel een gevoel van déjà-entendu. Niet dat het nieuw is wat ze doet, maar ze doet er wel iets nieuws mee.
Waar plaats je haar muziek?
Grootaers: Ik weet niet precies waarom, maar ik zet haar in het rijtje van Nick Drake, Van Morrison ten tijde van Astral Weeks, Linto Kwesi Johnson, Eminem en Joost. Op zich een heel divers rijtje. Nick Drake is een pure songschrijver. Eminem is een woordkunstenaar. Joost is een absurde Nederlands rapper. Maar het zijn allemaal artiesten die heel beeldend zijn in hun taal. Het is niet één beeld, het is nooit eenduidig, maar als je Firesmoke of The Beigeness van Kate Tempest hoort en de teksten meeleest, zie je daar ook iets bij. Ik denk dat dat is wat zij doet: ze verbergt haar extreme gevoeligheid achter beelden.
Het klinkt misschien wat vreemd, maar ik moet ook af en toe aan Rilke en Jotie T’Hooft denken als ik haar muziek hoor. Zeker Jotie kan in enkele regels tijd switchen tussen rauwe beelden en heel gevoelige passages. Tempest heeft dat ook.
Ik moet wel toegeven dat ik een tikje verbaasd ben.
Grootaers: Hoezo?
Een referentie aan Joost had ik om de een of andere reden niet meteen van jou verwacht.
Grootaers: Mijn oudste dochter is samen met de beste vriend en tourmanager van Joost. Zo heb ik zijn muziek een jaar geleden toevallig leren kennen. Door de kerk, van zijn plaat Albino, vind ik een heel sterk nummer. Speels, relativerend. Je merkt ook dat de Nederlanders verder staan als het over rap gaat: Vlaamse rap is vaak traag.
Mensen die me kennen, weten dat ik altijd al naar verschillende soorten muziek heb geluisterd. Mijn kelder staat vol met duizenden platen en cd’s. Tijdens de lockdown ben ik alles opnieuw beginnen te sorteren en beluisteren – ik was er al een jaar of tien niet meer geweest, nu je alles kunt streamen en downloaden. Blijkt dat ik alles van Frank Zappa in huis heb: wist ik zelf niks meer van.
Maar dus: daar zit ook rap tussen. In de jaren negentig heb ik heel vaak in mijn kelder geboeid zitten te luisteren naar Eminem. Ik had nooit veel met rap, tot ik de teksten erbij ben beginnen te nemen en wist waar het over ging. Eminem is een heel straffe man in het verwoorden van de dingen, het spelen met tekst en zijn muziek alle kanten te laten uitschieten. Ik kan niks van hem nazingen, maar: heel boeiende figuur. Kate Tempest heeft dat voor mij ook. Je moet haar Hot Night Cold Spaceship eens luisteren: dat is een prachtig spel met woorden.
Wat zou je een Kate Tempest-leek verder nog aanraden?
Grootaers: De eerste plaat die ik van haar gedownload heb, was Let Them Eat Chaos. Als geheel is dat haar beste album, vind ik. Maar als het over losse nummers gaat, zou ik eerder naar tracks van Everybody Down teruggrijpen, haar debuut. Het was meer rap toen, minder poëzie, en er zit een jeugdige frisheid in die je vaak bij debuten hebt. Met name Lonely Daze en The Beigeness behoren tot het beste van haar werk.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
