Waarom we weer massaal plat gaan voor een boyband

‘Commerciële hoeren’, ‘strandjanetten’ of ’talentloze nitwits’: de koosnaampjes voor de boyband One Direction zijn niet nieuw. Hoe komt het dat ze dan toch weer dat Sportpaleis in no time doen vollopen?

‘Commerciële hoeren’, ‘strandjanetten’ of ’talentloze nitwits’: de koosnaampjes voor One Direction zijn niet nieuw, en de succesformule van deze boyband verschilt niet veel met die van zijn voorgangers. Hoe komt het dat ze dan toch weer dat Sportpaleis in no time doen vollopen?

One Direction is de eerste Britse band die met zijn debuutalbum op de eerste plek in de US Billboard-charts binnenkwam, amper één dag na de release. De groep verdiende in twee jaar tijd een slordige 125 miljoen euro aan hitsingles, zette meisjesharten in vuur en vlam en verkocht, hier te lande, het Sportpaleis in elf minuten uit. Als u nog nooit van One Direction hebt gehoord, dan is dat enkel omdat het merendeel van hun marketing zich online afspeelt, daar waar hun piepjonge doelpubliek uithangt.

One Direction is geboren in de kribbe van het veelbekeken programma The X Factor – de Britse versie – waarin jurylid Simon Cowell besloot om kandidaten Harry Styles, Liam Payne, Niall Horan, Louis Tomlinson en Zayn Malik als groep te lanceren. Hoewel Cowell met One Direction zeker niet aan zijn boybandproefstuk toe was, besefte hij dat deze jongens het anders moesten aanpakken dan The Backstreet Boys, Westlife of Ultimate Kaos.

Cowell stuurde hen niet langs middelbare scholen en achterafkroegjes maar liet zijn nieuwe goudhaantjes resideren op het internet. De boyband ‘lekte’ singles, filmpjes en teasers via Tumblr en trok vier maanden lang uitsluitend de kaart van de social media, zonder ook maar één mp3 naar de pers te zenden.

Resultaat: jonge meisjes belden massaal de radiostations om One Direction aan te vragen terwijl de dj het in Keulen hoorde donderen. Waanzin en waanzinnig slim. Nog voor hij goed en wel de ether had gehaald, ging hun eerste single What Makes You Beautiful al 131.000 keer over de toonbank. Ook hun andere singles kaapten prompt de hitparades en de band was goed voor drie miljoen verkochte albums en één miljoen dvd’s.

Zat de wereld echt te wachten op een zoveelste boyband die werkt volgens de oude methode: laat de meisjes gillen en de vaders kopen? Misschien wel. In een tijdperk waarin ouders de keuze hebben hun kids onder te dompelen in Lana Del Reys verkrachtingsfantasieën, Rihanna’s drang naar sm of Flo Rida die uw dochter wil leren op zijn fluit te blazen, zijn de frisse schooljongens van One Direction allicht een verademing.

Ze roken of drinken niet in het openbaar, trekken regelmatig schone sokken aan en brengen lyrics die er bij jong en oud ingaan als zoete koek. We might not know we’re beautiful, maar als zij het zingen willen we het gerust geloven. Dat ze zelf (schoon)moeders mooiste zijn is natuurlijk leuk meegenomen, maar hun knappe koppies zijn heus niet zo bepalend als u wel denkt.

One Direction biedt fans het allerbelangrijkste wat een tiener nodig heeft: identiteit en geborgenheid. Net zoals ook Lady Gaga’s little monsters of Justins Beliebers zich kunnen wentelen in een massa gelijkgezinden dragen jonge meisjes vandaag de dag met plezier het label Directionner.

Ja, de jongens van One Direction zijn eerder marionetten dan Last Shadow Puppets, op het eerste zicht niet meer dan een handjevol netjes gedresseerde, gemiddeld getalenteerde paradepaardjes die hun ziel en zaterdagen versjacherden aan andermans expertise.

Maar ondanks het feit dat iedere knipoog, iedere stoeipartij en iedere yeah yeah yeah door hun manager in scène werd gezet geeft One Direction ons iets wat we al jaren kwijt waren: onschuld. Huppelige lyrics over verliefdheid en zomersproeten tegen de achtergrond van kundig gemasterde deuntjes die slechts één enkel doel hebben: hun luisteraar blij maken.

De kniesoor die daar iets tegenin kan brengen, is allicht iets te lang gepekeld in verzuring.

Katrin Swartenbroux