Waarom parkeergarages volgens Indigo De Souza de ideale plek zijn om te huilen

Op haar derde album All of This Will End zingt de Amerikaanse singer-songwriter Indigo De Souza over hoe ze haar leven heeft omgegooid. ‘Ik heb geleerd om van mezelf te houden’.

‘Ik ben nooit bang geweest om mijn emoties bloot te leggen voor een publiek. Daarvoor zou ik mijn leven als iets speciaals moeten zien dat gekoesterd en beschermd moet worden. Ik ben me er net van bewust dat ik op elk moment kan sterven en dat alles vluchtig is.’

Aan het woord is Indigo De Souza, de singer-songwriter uit North Carolina die de laatste jaren in indiekringen gelauwerd wordt vanwege haar rauwe, doodeerlijke songs. Vorige week bracht ze haar derde album All of This Will End uit, dat wij in een viersterrenreview beschreven als ‘viscerale indierock’. Op zich had ‘visceraal’ enkel op de sound kunnen slaan: De Souza’s muziek draait rond haar fragiele stem, ondersteund door gitaarriffs die zowel grungy als intiem klinken. Maar wanneer we de Amerikaanse spreken over haar nieuwe plaat, wordt snel duidelijk dat die emotionele intensiteit die je in haar songs hoort een belangrijk deel van haar persoonlijkheid vormt. ‘Er is in deze samenleving niet altijd ruimte voor heftige gevoelens. Je kunt niet constant droevig of boos zijn. Ik worstel zelf met depressieve gevoelens en muziek helpt me om die emoties een plaats te geven. Als ik zie hoe andere mensen reageren wanneer ik mijn nummers speel, hoe ook zij plots de kans krijgen om die emoties te ervaren, dan weet ik: voor hen moet ik het blijven doen.’

De albumtitel All of This Will End kan op twee manieren geïnterpreteerd worden. Het kan een optimistische boodschap zijn over hoe er na elke donkere periode een van zonneschijn komt. Tegelijk heeft het iets morbide: álles zal ooit voorbijgaan. ‘Die zin is een soort mantra geworden voor mij, omdat de betekenis ervan wijzigt naargelang je emoties veranderen. Veel mensen leven alsof ze nooit zullen sterven. Wanneer je je daar wel van bewust bent, kan je twee dingen doen. Ofwel vind je alles betekenisloos, ofwel besef je hoe dierbaar elk moment is. Tegenwoordig neig ik vooral naar dat tweede, al blijf ik worstelen met donkerdere gedachtes.’

Er is in deze samenleving niet altijd ruimte voor heftige gevoelens.

Als we de thematiek van het album in één woord zouden moeten samenvatten, dan zou dat ‘verandering’ zijn. Specifieker: de veranderingen die De Souza in haar leven doorvoerde om gelukkiger te zijn. En opnieuw is dat een verhaal met twee kanten. Het album opent met de woorden ‘I feel like I’m leaving myself behind’: ze leek zichzelf te verliezen tijdens een periode van emotionele groei. ‘Veel van deze nummers zijn in volle pandemie ontstaan, toen ik net mijn tweede album Any Shape You Take had uitgebracht. Op dat moment had mijn band mij plots verlaten en doofden al mijn vriendschappen uit. Eigenlijk was dat een goede zaak. Ik was omringd door mensen die vooral gefocust waren op videogames, films en heel donkere muziek. Depressie werd nogal geromantiseerd, en ook ik ben een tijdje dat pad opgegaan. Toen mijn vrienden me lieten vallen moest ik voor het eerst in mijn leven écht alleen zijn.’

Ondertussen wordt De Souza omringd door een gezondere gemeenschap. Ze ontwaakte uit haar depressieve sluimerperiode, begon te bewegen en gezond te eten en trok daardoor naar eigen zeggen positievere mensen aan. ‘Momenteel leef ik in een kerkje in een klein stadje, dichtbij een groot natuurgebied. Daar heb ik een hele gemeenschap leren kennen die op zoek is naar diepere connecties. Met elkaar, maar ook met de natuur. Er is een riviertje waarin we zwemmen, je kunt hier kamperen en we stoken kampvuren waarrond we dansen. Het is een soort oase, en met behulp van die mensen heb ik geleerd om van mezelf te houden.’

Die link met de natuur is belangrijk voor De Souza. Ze vertelt dat het voor haar altijd moeilijk is geweest om te functioneren in de samenleving. ‘Weet je wat het is? De natuur is een circulair systeem: alles bloeit en verwelkt, maar je krijgt er altijd iets voor terug. Wanneer iets sterft, vormt dat het begin van iets nieuws. Bij de gebouwen en steden die we bouwen is dat niet het geval. Ze doen de natuur enkel pijn, zonder iets terug te geven. Niet dat ik me er probeer tegen te verzetten, want ik weet dat ik er niets aan kan doen. Ik denk alleen dat we ooit allemaal zullen vergaan omdat we geen rekening met de natuur houden. Op een bepaald moment zullen de planten en de schimmels alles weer overnemen.’ Om het met De Souza’s eigen woorden te zeggen: all of this will end.

Het ultieme symbool voor het benauwende gevoel dat een grootstad soms met zich meebrengt? Parkeergarages. Die worden op meerdere nummers bezongen, vooral op (u raadt het nooit) Parking Lot. ‘Parkeergarages zijn zo alledaags en toch heel symbolisch voor mij. Om te beginnen vind ik ze heel droevig: we hebben de natuur platgewalst om er grijze gebouwen te zetten, waarin we machines parkeren die we gebruiken om over de verwoeste natuur te rijden. Maar daarnaast ben ik vaak ingestort in parkeergarages. Zeker vroeger, toen ik nog veel angstiger was. Nadat ik naar de winkel was geweest, moest ik vaak een potje huilen in mijn auto omdat het zo’n overweldigende ervaring was. Het voelt heel toepasselijk: Alles is zo stil in je kleine auto, waar niemand je kan zien, hoogstens enkele mensen die je helemaal niet kent. Parkeergarages zijn echt gek.’