Waarom Madison Mc Ferrin, net als haar vader Bobby, geen muzikanten nodig heeft

Ze is de dochter van a-capellameester Bobby McFerrin – ja, die van Don’t Worry, Be Happy – en ook de soul en r&b van Madison McFerrin doet het zonder muzikale steunwieltjes. ‘Ik zing wel meer woorden dan mijn pa.’

Madison McFerrin: Op school zong ik in verschillende groepjes. Maar gaandeweg wilde ik steeds meer soloartiest worden. Dus speelde ik shows waarbij ik een deel alleen en een deel met een band op het podium stond. Pas toen ik een keer een hele show in m’n eentje had gedaan viel alles op zijn plaats. Eerst nog met piano, maar uiteindelijk heb ik ook die achterwege gelaten. Het was een natuurlijke transitie. Daarbij, tegelijk zingen én piano spelen lag me nooit echt. En ik vond mijn a-capellasongs gewoon sterker. De harmonieën die ik in mijn hoofd hoor, kan ik beter zingen dan ik ze op piano kan spelen.

Hoe ga je te werk? Neuriën? Repeteren onder de douche?

McFerrin: Net zoals iedere muzikant, vermoed ik. In mijn geval: akkoorden, melodie, tekst – in die volgorde. En mijn ideeën werk ik dan verder uit op mijn effectpedalen. Dat loop station is mijn sidekick. Mijn groep, zeg maar .

Je song Insane is nogal een hitsig geval: ‘Grasping memories between my hips / Your lips, graze against my skin / Gracing every inch.’ Voel je je niet gigantisch naakt wanneer je dat moederziel alleen op een podium zingt, zonder iets of iemand dat als buffer kan dienen?

McFerrin: Met of zonder groep, als je zingt, stel je je áltijd kwetsbaar op. Voor mij voelt het natuurlijk, daar in m’n eentje staan. Ik heb alles zelf in de hand. Loopt het fout, dan is het alleen maar mijn schuld. Als het goed gaat, dan pluk ik ook zelf alle vruchten: dan verdien ík alle lof, dubbel en dik. (lacht)

Nooit getwijfeld of het wel zo verstandig is om met a capella in de voetsporen van je vader te treden?

McFerrin: Daar had ik me al over gezet toen ik nog op school zat. Ik ben een McFerrin, en de McFerrins ontsnappen niet aan de muziek, zo simpel is het. Zelfs mijn vader had zijn vader om mee af te rekenen (Robert McFerrin sr. was een geroemd operazanger, nvdr.). Bovendien heb ik een machine nodig, hij niet. En ik zing meer woorden dan hij. (lacht)

Hoeveel keer in je leven heb je ‘don’t worry, be happy’ te horen gekregen?

McFerrin: Wat denk je? Honderd miljoen keer, zoiets? Goedkoop, en best irritant. Vooral omdat het repertoire van mijn vader veel meer is dan die ene hit. Die mens heeft met de beste jazzmuzikanten ter wereld gewerkt en een kast vol Grammy’s staan, weet je wel.

In 2016 had je wel een soort don’t worry, be happy-momentje. Je uitvoering van het Amerikaanse volkslied tijdens een campagnemeeting van Hillary Clinton werd genadeloos afgekraakt. Wat was er misgegaan?

McFerrin: Eigenlijk helemaal niks. Ik zag het helemaal zitten en was goed voorbereid, behalve op de reactie van het publiek – duizenden mensen – die op een bepaald moment begonnen mee te zingen, zodat ze de monitors overstemden en ik mezelf niet meer kon horen. Tja, dan zit je er op een bepaald moment naast, hè. Het was een technisch euvel, ik had mezelf niks te verwijten.

Zonde, wel. Verschillende performers zongen zichzelf de geschiedenis in met hun versie van The Star Spangled Banner. Denk maar aan…

McFerrin: Whitney Houston, zeker? (lacht)Yeah, she killed it.

Was je fan?

McFerrin: Whitney was een fenomenale zangeres, zonder de geringste twijfel. Ze hoort thuis in het rijtje Stevie Wonder, Aretha Franklin, Chaka Khan, Luther Vandross…

Met wie van die mensen – levend of dood – zou je het liefst in duet treden?

McFerrin: Well, actually… (lacht) Kijk, een duet kan ik het niet noemen, maar ik heb een paar jaar geleden wel met Aretha gezongen.

Vertel!

McFerrin: In 2013 was ik op tournee met mijn vader, en op het Ottawa Jazz Festival stond zij de avond voor ons op de affiche. Mijn pa had geregeld dat we haar backstage konden ontmoeten. Onderweg dacht ik nog; ‘Pa, doe me alsjeblief niet zingen in haar bijzijn. Don’t put me on the spot.‘ Toen we na een minuut of vijftien afscheid wilden nemen, vroeg Aretha aan mijn vader of hij Happy van Pharrell Williams kende, alomtegenwoordig op dat moment. Hij zei neen. ‘Natuurlijk wel’, kwam ik tussen, en ik zong hem een stukje van het refrein. Waarop Aretha: ‘Maar meisje, waarom zing jij het niet met mij?’ Een paar uur later stond ik met Aretha Franklin op het podium Happy van Pharrell te zingen.

En je pa stikjaloers?

McFerrin: (lacht) Neen, hoor! Jaloezie is hem vreemd, geloof ik. Hij was gewoon een trotse vader.