Waarom Kenny G, de onhippe nonkel van de smooth jazz, aan rehabilitatie toe is

De Bob Ross van de smooth jazz.

Kenny G is de meest polariserende saxofonist ter wereld. Hij maakte in de eighties en nineties furore met eigen nummers zoals Songbird en covers van My Heart Will Go On en What a Wonderful World. Met meer dan 75 miljoen verkochte albums is hij de best verkopende instrumentele artiest ooit. Hij schopte het tot het Guinness Book of World Records door 45 minuten en 47 seconden lang dezelfde noot te blazen. En hij is de koning van de smooth jazz, een subgenre dat vooral tot zijn recht komt in liften, tandartswachtkamers en Kruidvatfilialen. Desondanks wordt Kenny G hartstochtelijk gehaat. Vooral door jazzkenners, die smooth jazz sowieso al inferieur vinden en in Kenny G de verpersoonlijking van artistieke luiheid, commercialisering en cheesy kitsch zien. Er is een aflevering van South Park waarin de hele wereld collectief kaka in haar broek doet door een concert van Kenny G. Dat zegt genoeg. Kenny G was de onhippe nonkel van de jazz.

Alleen: de voorbije jaren lijkt de man aan rehabilitatie toe. De omschakeling gebeurde vermoedelijk in 2019, toen Kanye West hem op Valentijnsdag inschakelde om Kim Kardashian te verrassen met een saxserenade in een witte kamer vol vaasjes met rozen. Later dat jaar was hij te horen op diens album Jesus Is King, volgens Stereogum een van de beste bijdragen aan het album. Sindsdien vroeg The Weeknd hem voor een remix van zijn hit In Your Eyes, kreeg hij een plekje op de soundtrack van The SpongeBob Movie: Sponge on the Run, vond hij een nieuwe fanbase op Instagram en werd hij tijdens interviews onironisch gevraagd naar zijn haarroutine. (Slechts om de drie weken wassen, zo blijkt.) Nu is er Listening to Kenny G, deze week te zien op het Leuvense filmfestival Docville, een atypische muziekdocu die onderzoekt waarom de saxofonist zoveel liefde én aversie opwekt en waaruit vooral blijkt dat hij zijn eigen memestatus heeft omarmd.

Kenny G is de Bob Ross van de smooth jazz: beschimpt door kunstkenners, maar uitermate wholesome.

– Zijn cover van Louis Armstrongs What a Wonderful World werd door jazzgitarist Pat Metheny omschreven als ‘muzikale necrofilie’. Dat was nogal gemeen.

– Vreemd detail: zijn hit Going Home groeide in China uit tot het officieuze anthem voor het einde van de werkdag en wordt er dagelijks gespeeld in sluitende winkels en treinstations.

– Nog vreemder detail: Kenny G was een van de eerste investeerders in Starbucks en is naar eigen zeggen mee verantwoordelijk voor de uitvinding van de Frappuccino. Starbucks bevestigt dat.

– Wie de charme van Kenny G nog niet helemaal begrijpt, raden we aan om eens naar de videoclip bij Songbird te kijken. Weinig mannen komen weg met een krullend nektapijt én bretellen.