Waarom Amenra geen eigen wielertruitjes heeft

En waarom de Belgische metaltrots Destiny’s Child draaide op de tourbus. Knack Focus trok met Amenra naar het Primavera-festival in Barcelona.

Begin juni. De zon straalt boven Barcelona, de hemel is helderblauw, het is 26 graden op de middag, maar in de omgeving van het Parc del Fòrum, al jaren de locatie van het Primavera Sound-festival, komt een donkere onweerswolk aangewaaid. Amenra is net van de tourbus gestapt, en ondanks de tropische temperatuur zijn alle leden van de Belgische metaltrots en hun entourage van kop tot teen in een inktzwart uniform uitgedost. Enkel frontman Colin van Eeckhout heeft een verblindend wit T-shirt aangetrokken. Geen statement, zo verzekert hij ons, gewoon een gelukkig toeval dat dat mee in de koffer ging. Gitarist Mathieu ‘Ture’ Vandekerckhove puft een metertje of twee achter hem, in een leren gilet dat je vertelt dat de airco in de bus naar behoren functioneert. ‘Ik heb écht niks lichters mee’, kreunt hij. ‘Daarbij, we kunnen hier toch moeilijk in een bermudashort arriveren?’

Amenra speelt zijn 33^e show dit jaar op de eerste dag van Primavera Sound, met 16 podia, 317 namen op de affiche en zowat 200.000 bezoekers een van de grootste en meest gerenommeerde festivals op Spaanse bodem. In maart en april zigzagden de Kortrijkzanen al eens door Europa. Samen met Igorrr, Hangman’s Chair en Der Weg einer Freiheit, twee Franse en een Duitse act, deden ze toen ook Vorst Nationaal daveren. ‘Staat er mooi tussen op onze T-shirt, hè’, lacht Van Eeckhout, wanneer we het lijstje aflezen op de rug van tweede gitarist Lennart Bossu. Na Barcelona volgt onder meer de spiegeleditie van Primavera in Madrid en via enkele ommetjes in Spanje en Frankrijk landen ze op zondag 2 juli in Werchter, hun eerste passage in de achtertuin van Herman Schueremans. In augustus moet onder meer de Lokerse Feesten eraan geloven, en dit najaar volgt nog een tour van twee weken door Zuid-Amerika. Om maar te zeggen: twintig jaar na het verschijnen van hun eerste album Mass I vertoont het zware metaal van Amenra hoegenaamd geen tekenen van vermoeidheid.

○○○

‘Kijk, als je je duim ontwricht, glijdt dat backstagebandje er zo weer af’, legt Stefaan Temmerman aan drummer Bjorn Lebon uit. De Gentse fotograaf maakt al meer dan tien jaar deel uit van de uitgebreide Amenra-familie en is tegenwoordig verantwoordelijk voor de visuals tijdens de shows. Eveneens van de partij: ex-bassist en huidig tourmanager Maarten Kinet, geluidsman Hein Devos, lichtman Frederik Heerinckx, merchandiseverantwoordelijke en vriend van het eerste uur Laurent Derycke en fotograaf/polyvalent medewerker Dehn Sora. Een entourage van in totaal tien man. En dat blijkt nodig wanneer de groep het signaal krijgt dat ze hun materiaal mogen uitladen. ‘Zet alles maar klaar achter het gordijn’, zegt de Catalaanse podiummanager nonchalant, wijzend naar een vierkante meter of zes, zeven vrije ruimte achteraan op het podium. Dat wordt héél krap, zie je Kinet fronsen. ‘Festivals zijn het niet meer gewoon dat je op een tournee zelf zo veel materiaal mee brengt’, zegt Van Eeckhout terwijl hij een van de tientallen flightcases manoeuvreert. Amenra is hier bepaald niet met louter handbagage gearriveerd: achter aan de 14,5 meter lange tourbus hangt nog een trailer met een inhoud van 17 kubieke meter, waaruit behalve alle instrumenten en versterkers onder meer acht lichtprojectoren, zes stroboscopen, twee rookmachines, één grote projector en een resem klank- en lichtmodules tevoorschijn komen. Van Eeckhout: ‘We tjollen daar niet voor ons plezier mee, maar we willen ook niet tevreden zijn met op halve kracht spelen.’

De band treedt pas aan om tien voor elf ’s avonds – na de doortocht van Pusha T en tegelijkertijd met New Order op andere podia – maar er gieren zenuwen door de hete lentelucht. ‘Dit is altijd het meest stresserende gedeelte van de avond’, zo maant Kinet ons zachtjes aan om even afstand te houden. ‘Als alles in gereedheid is, loopt het wel weer los.’

○○○

Wanneer we na een klein uur terreinverkenning opnieuw backstage arriveren, staat Van Eeckhout in de coulissen te kijken naar de groep die voor hen speelt: Off!, met als gedreadlockte frontman Keith Morris, inmiddels 67, ooit de zanger van legendarische hardcorebands Black Flag en Circle Jerks. ‘En Mario Rubalcaba heeft er nog bij gedrumd!’ leest Van Eeckhout op Wikipedia af. Die Rubalcaba was vóór zijn muziekcarrière een professioneel skateboarder, en dat raakt een snaar bij Van Eeckhout, Vandekerckhove en hun maatje Laurent Derycke, die elkaar als tieners leerden kennen in het West-Vlaamse skatemilieu. De zanger tilt zijn shirt omhoog en wijst naar zijn borst: ‘Het logo van New Deal, destijds het coolste skatemerk, en mijn allereerste tatoeage.’

Vanuit het skaten rolden hij en Vandekerckhove de hardcorescene in, waar Amenra eind jaren negentig ontkiemde. Derycke, 47, skatet vandaag nog altijd: ‘De DIY-filosofie, het belang van vrijheid en onafhankelijkheid, het broederschap, de te-nemen-of-te-latenmentaliteit, de volharding en het geen schrik hebben om op je bek te gaan… Dat zijn allemaal dingen eigen aan het skatewereldje die je vandaag nog steeds in Amenra terugvindt.’ Het is niet zomaar dat je in de merchandisecollectie van de groep naast de gebruikelijke shirts en hoodies ook enkele skateboards vindt. Kiss heeft die ook, bedenken we ons luidop. ‘Ja, maar wij mógen dat!’ benadrukt Van Eeckhout. ‘Of het klopt voor ons in elk geval meer dan pakweg wielertruitjes. Iemand heeft dat ooit geopperd, maar met wielrennen hebben we dus echt niks.’

Intussen heeft Off! zijn laatste noot gespeeld. Van Eeckhout heeft gemengde gevoelens bij wat hij gezien heeft. ‘‘Ik voel wel een zeker ontzag, en sowieso respect. Maar tegelijk… Ik bedoel, Keith Morris is een originator, hij is the real deal. Hij heeft een zot grote rol gespeeld in de muziekgeschiedenis. Maar het is een beetje gek dat hij die ‘rol’ na dertig jaar of zo nog altijd op deze manier speelt, vind ik. Het is natuurlijk niet evident, wij merken dat ook: je groeit als mens en als artiest, je verhaal verandert, maar tegelijk verwachten de mensen dat je eigenlijk toch hetzelfde blijft doen. Het mag niet té veel shiften. Maar goed, misschien amuseert die Morris zich nog steeds rot, en dat is uiteindelijk het belangrijkste’.

Amenra gaat intussen ook al bijna vijfentwintig jaar mee. Drie jaar geleden tekenden ze bij het Amerikaanse metallabel Relapse, in De Zwaarste Lijst van Stubru noteren ze almaar hoger – dit jaar stond A Solitary Reign op 3 – binnenkort staan ze voor het eerst op Rock Werchter: hun populariteit lijkt alleen maar toe te nemen. ‘Ja, dat klopt. En ook wij amuseren ons nog. Ook wij komen nog goed overeen. Dat is de max, maar ondanks de steeds grotere zalen, ondanks de stijgende platenverkoop hebben we zelf vaak het gevoel dat we op onze retour zijn. (lacht) ’t Is te zeggen: we kunnen het nauwelijks geloven dat de mensen ons nog altijd niet beu zijn. Zeker op festivals als dit. Tussen al die electronica-acts en rappers waardoor zware gitaren in de verdrukking komen, voelen we ons vaak de laatste der Mohikanen. Zelfs het skatestage op Pukkelpop is al jaren weg.’ Wanneer Amenra in augustus op de Lokerse Feesten de dag van de gitaardecibels afsluit, deelt het de affiche met oude krijgers Megadeth en Biohazard. Zal Van Eeckhout dan ook met gemengde gevoelens toekijken? ‘Biohazard, daar was ik al vijftienjarige echt zot van! Midden jaren negentig, op hun hoogtepunt, ben ik ze nog gaan checken op Pukkelpop. Om nu samen met die mannen aan te schuiven bij de catering: zalig vooruitzicht.’

Bassist Tim De Gieter komt erbij staan. Hij moet in Lokeren twee keer aan de bak: behalve met Amenra speelt hij er ook met Doodseskader, zijn project met voormalig Kapitan Korsakov-drummer Sigfried Burroughs.

‘Zeg, wat ga jij straks aandoen?’ vraagt hij Van Eeckhout.

‘Misschien hou ik mijn wit T-shirt wel aan. Een beetje summertime vibes kan hier geen kwaad, hè’, grijnst hij sarcastisch zijn zilveren boventanden bloot. ‘En jij? Gewoon bloot bovenlijf?’

‘Ja, zoals anders. Maar wat denk je: draag ik beter een andere boxershort onder mijn jeans?’

‘Nee, dat ziet er goed uit, jong.’

De Gieter is de jongste Amenra-rekruut, die vier jaar geleden als vast lid van de entourage Levy Seynaeve verving. ‘Elk detail heeft invloed op de perceptie’, legt hij zijn vestimentaire bekommernis uit. ‘En ik kom eigenlijk uit een heel ander muzikaal milieu, meer uit de hiphop en zo. Ik wil zeker zijn dat ik respectvol omga met de esthetiek die de groep in al die jaren heeft opgebouwd.’

Hij herinnert zich een van de eerste shows die hij met Amenra speelde, in Noorwegen. ‘Ik ken de groep al lang. Het was dus een heel leuke, gezellige dag daar in Oslo. Tot de show begon. Die was zo intens dat het achteraf leek het alsof er een vrachtwagen over me heen was gereden. Mijn enkels waren gelatine, en ik heb een half uur lopen bleiten in de backstage. Zoveel emotionele pieken en dalen in een paar uur tijd, dat had ik nog nooit meegemaakt.’

○○○

Nog een uur voor hun postmetalstorm losbarst. De nervositeit stijgt opnieuw in de backstage. ‘Ja, ik sterf nog altijd van de zenuwen voor elke show’, zegt Van Eeckhout. ‘Ik vind dat we hier niet alleen zijn om onszelf te vertegenwoordigen, maar ook het hele genre. Om te tonen dat het ook zonder gimmicks en circustoestanden kan.’ Hij doelt op Ghost, de populaire Zweedse metalband die eerder op een ander podium zijn extravagante show opvoerde.

‘Weet je, eigenlijk ben ik niet gemaakt voor het podium’, zegt de man die al jaren vooral met zijn rug naar de toeschouwers staat en zichzelf vaak tot bloedens toe geselt te midden van al dat bezwerende gitaargeweld om zich heen. ‘We zijn ook geen echte festivalband. Mensen entertainen, engagement met het publiek à la ‘Is everybody happy?’, dat staat haaks op onze muziek.’

En er is nog een specifieke oorzaak van de nervositeit deze keer. ‘Gisteren heb ik in Montpellier na onze show mijn stem wat geforceerd door op de dansvloer volop mee te kwelen met hitjes als Kiss van Prince. (grijnst) Dat was misschien ook niet zo verstandig.’

Terwijl de zanger zich met zijn koptelefoon afzondert in de kleedkamer om zichzelf op te peppen voor het optreden – ‘een beetje nijdige hiphop werkt altijd’, vertelt hij later – zit de rest van de groep rond een tuintafeltje op hun smartphones te scrollen, cola binnen handbereik. Vooral Vandekerckhove lijkt de kalmte zelve. ‘De anderen zeggen dat ik altijd een regenjas draag: alles glijdt van me af.’

Toch, het gebrek aan pre-performanceritueel bij een groep die van duistere ceremonies en heidense symboliek haar handelsmerk heeft gemaakt, is opvallend. ‘Nee, we gaan niet samen in een cirkeltje staan vlak voor een optreden’, zegt Van Eeckhout net voor ze op moeten. ‘We zijn Madonna niet, hè. Daarbij, het ritueel gebeurt óp het podium. Daar doen we aan de uitdrijving, schudden we alles van ons af. En daarna gaan we opnieuw over tot de orde van de dag. Onderbroeken die nog moeten gewassen worden en zo.’

En dan, tegen de anderen: ‘Kom gasten, we gaan dat hier binnenkoppen, hè!’

Wanneer veertig minuten later de intro van A Solitary Reign weerklinkt en er herkenningsapplaus opstijgt in Barcelona, knipoogt Derycke naar ons: ‘Het is tijd voor de hitjes.’ Tijdens deze tournee is hij discjockey met dienst op de bus. Dat van dat meekwelen met Kiss, was dat een grapje, polsen we. ‘Nee, hoor, tuurlijk niet! Als we de kans op een feestje zien voor we de bus weer op moeten, dan grijpen we die. En ook op de bus luisteren we naar van alles: trap, gabber, r&b….’

R&b?

‘Zeker. Vorig jaar zijn Ella en Billie Leyers met hun vriendinnen in Parijs naar een show komen kijken. Achteraf hebben we allemaaal samen een feestje gebouwd op de bus, met iedereen die loos ging op Destiny’s Child.’

Ondertussen brult Van Eeckhout op het podium ‘I’m torn from you, I’m your old wound’ – niet in een wit T-shirt maar in de zwarte tuniek die hij vaak op het podium draagt. We laten het beeld even bezinken. Derycke lacht: ‘Ja, dat was waarschijnlijk ook een optreden waar je backstage bij wilde zijn, nee?’