‘Voor mij werkt Amenra beter dan yoga’: het geheim van de metalband die straks een MIA kan winnen

Snoeiharde intense post -en sludgemetal die in Vlaanderen muziekprijzen wint? Het grof gitaargeweld van de Kortrijkse band Amenra sleepte alvast drie MIA-nominaties in de wacht. Een statement dat kan tellen, maar geen verrassing: ’75 procent van de tent was compleet mee, dat is ongewoon voor ons.’

Dat Amenra dinsdag drie MIA’s kan winnen – voor beste groep, beste live en beste artwork – komt voor veel modale muziekliefhebbers als een verrassing, ook al zijn de Kortrijkzanen een van de meest vooruitstrevende bands in hun genre. Al bijna twee decennia brengt de groep rond Colin H. Van Eeckhout donkere muziek vol frustraties, drums als mokerslagen, laag gestemde, dreigende gitaren en vocalen die door merg en been snijden. Ze zingen in verschillende talen, doordrenken hun songs en artwork met religieuze symboliek en geven bovenaardse liveshows waarin Van Eeckhout zichzelf met vleeshaken doorboort.

De genreoverschrijdende sound is sinds jaar en dag een belangrijke factor in het succes van Amenra binnen hun scene. ‘Tien jaar geleden was er al buzz in de punk -en hardcorescene, lang voordat metalfans het geluid omarmden’, zegt Eppo Janssen, programmator van Pukkelpop. ‘De verschillende achtergronden van de bandleden waren zeer snel hoorbaar op het podium en op plaat, waardoor je ook hun publiek niet in een hokje kan plaatsen.’

De donkere sound van de band is volgens Janssen net een troef om een brede waaier aan luisteraars aan te trekken. ‘Indie- en postrockliefhebbers houden enorm van mysterieuze, repetitieve soundscapes. Een band zoals Mogwai speelt zulke troeven ook met succes uit, het is dus geen toeval dat het enorm goed werkt op festivals.’

Geen compromissen

De band bouwde al vroeg een stevige livereputatie op in het internationale circuit. Voor Joost Devriesere, auteur en metaljournalist voor Knack Focus, is het geen verrassing dat de ruimere erkenning in België pas later doorsijpelde. ‘In een vroeg stadium werden ze opgenomen in de vriendenkring van de invloedrijke avant-garde metalband Neurosis. Dankzij de hechte contacten met hun entourage hebben ze al vaak samen getoerd, net als met Cult Of Luna.’

Het grote publiek in België maakt pas écht kennis met Amenra in 2015, wanneer de groep een overvolle Shelter afsluit op Pukkelpop. Stefaan Temmerman, vaste fotograaf en crew lid, ziet de verpletterende show als een absoluut kantelpunt. ‘Toen we met de plaat Mass V in de grote zaal van de AB speelden, kwam het gevoel van erkenning al eens om de hoek loeren, maar voor de luisteraar met een bredere muzieksmaak heeft de groep op Pukkelpop z’n visitekaartje afgeleverd. 75 procent van de tent was compleet mee, dat is ongewoon voor ons op zulke festivals. Met Mass VI (het recentste album van Amenra, dat in 2017 verscheen, nvdr.) hebben we dat nu kunnen verzilveren.’

MIA’s of niet: aan compromissen sluiten doet Amenra niet mee. De band gelooft op en naast het podium in, en we citeren Van Eeckhout, ‘de helende kracht van muziek, een manier om de miserie van ons af te schudden’.

Ook Temmerman weet hoe belangrijk de beleving is voor wat hij ‘een totaalconcept van het begin tot het einde’ noemt. ‘Tijdens de shows heerst een gevoel van afstand. Dat mag niet verstoord worden omdat mensen in the zone zitten.’

De sterke liveshow is een constante en doorslaggevende factor, ook bij het winnen van nieuwe zieltjes, beaamt Devriesere. ‘Qua muzikaliteit, vormgeving en theatrale aspecten hebben ze nog nooit toegevingen gedaan. Alles samen is het een sterke combinatie die veel mensen aanspreekt. Concertgangers die niet van metal houden komen terug met het gevoel: “Wat heb ik nu gezien?” Het bedwelmende aspect, daar doe je het voor.’ Eppo Janssen deelt dat gevoel: ‘Sommige mensen doen aan yoga, maar voor mij werkt Amenra beter.’

Over de fans van Amenra en de hechte community die ze vormen is al veel geschreven. ‘Na een optreden maakt de groep uitgebreid tijd voor de fans. Het wederzijdse respect is bijzonder voelbaar’, zegt Temmerman. ‘Zo goed als iedereen van de band gaat direct na de show naar de merchandise of in het publiek. Dat zegt veel over de filosofie: tijdens de show maken ze komaf met alle frustraties, daarbuiten zijn het gewone, modale mensen. De fans merken dat ook, het is dan ook logisch dat ze al jaren terugkomen en stelselmatig aangroeien.’

Metal versus mainstream

Het universum van Amenra culmineert andermaal in Mass VI, de plaat waarvan het artwork straks dus bekroond kan worden. Het album toont de band op het toppunt van z’n kunnen. Grensverleggend, volgens Mike Keirsblick van platenzaak en label Consouling. ‘De cleane stem van Colin komt geweldig goed uit de verf, waarschijnlijk onder invloed van zijn soloproject CHVE. Voor nieuwe fans is dat zeker drempelverlagend, maar het album is nog steeds enorm afwisselend.’

Ook Jan Coudron, frontman van de Belgische metalband King Hiss, is lovend over Mass VI: ‘De songs worden steeds sterker, ook op technisch vlak. Een progressief album, dat toch voorzichtig de opening maakt naar een breder publiek. Ik had het gevoel dat ze het zouden kunnen oppikken.’ Het album verkoopt alvast goed, volgens Keirsblick. ‘De pre-orders liepen als een sneltrein. Geheel terecht. Hoe meer Amenra, hoe beter.’

Coudron beseft ook dat volle stadions en underground metal niet meteen samengaan. ‘Metal heeft een moeilijke verhouding met de mainstream. De geschiedenis van extreme muziek bewijst dat zulke bands altijd een markt hebben, maar des te meer problemen krijgen als ze de stap zetten naar een breder publiek. Je zult altijd compromissen moeten sluiten als je daarin wilt slagen.’

De media-aandacht voor het genre zit in de lift, volgens Coudron. Tegelijkertijd hoeft het niet exponentieel te groeien. ‘Als dit soort bands onder de radar blijft, is het ook geen ramp. De onderstroom sluit geen compromissen en wil gewoon haar eigen verhaal vertellen. Dat is Amenra op z’n best. Inhoud, echtheid, intense emoties.’