Volgens Amyl and the Sniffers moeten we wat vaker boos zijn

Op hun derde album Cartoon Darkness verkennen de Australische punkrockers van Amyl and the Sniffers een nieuw terrein, nog altijd met de explosieve Amy Taylor aan het stuur. ‘Ik zit vol demonen. Het is gewoon een kwestie van wanneer en waar ik ze eruit laat.’

‘Sorry dat ik te laat ben. Ik moest pissen.’

Zoals Amy Taylor het podium op stormt, zo verschijnt ze voor de Zoom-camera. De frontvrouw van Amyl and the Sniffers is een tornado, een soort kruising tussen Iggy Pop, Kathleen Hanna en Daisy Duck. Een Franse journalist vergeleek haar ooit met Carrie. ‘Het vriendelijke meisje dat slimme interviews geeft, verandert op het podium helemaal. Alsof ze bezeten is door demonen.’ ‘Hilarisch’, vindt Taylor. ‘Ik zit vol demonen. Het is gewoon een kwestie van wanneer en waar ik ze eruit laat.’

De nummers en shows van Amyl and the Sniffers – een verwijzing naar amylnitriet, de wetenschappelijke naam voor poppers – zijn een manier om stoom af te blazen in een wereld die meer dan ooit bedreigd wordt door reactionairen en conservatisme. Op hun nieuwe plaat Cartoon Darkness pleit Taylor onder meer voor gratis abortus. Dat onderwerp was ook bij ons weer brandend actueel, toen paus Franciscus op de laatste dag van zijn bezoek aan België abortus moord noemde en abortusdokters met huurmoordenaars vergeleek. ‘Verbijsterend’, zegt Taylor. ‘We hebben dat discours ook in Amerika. En in Australië. Een man stelde voor dat vrouwen na 22 weken geen abortus meer mogen plegen. Ze moeten koste wat het kost dat kind ter wereld brengen. Compleet gestoord. Het heeft te maken met seksisme en religie. En ik denk ook dat ze de bevolkingsafname daarmee willen stoppen. Meer baby’s betekent groei en dus geld. De economie vinden we belangrijker dan het vrouwenlichaam. Dat zegt zo veel over het gebrek aan respect voor vrouwen.

En dan heb ik het nog niets eens over al het andere geweld dat we te verduren krijgen. Ik wil vrouwen met dat nummer van hun schuldgevoel bevrijden.’

Voor mij is het lichaam een wapen, zegt Taylor, ‘en dan vooral het vrouwelijk lichaam.’ Ze heeft een gezonde relatie met woede, vindt gitarist Declan Mehrtens. ‘Woede wordt vaak verkeerd begrepen. Het wordt gezien als iets negatiefs, maar kwaad zijn is niet noodzakelijk slecht of schadelijk. Amy’s woede is positief. Want ze uit het en ze heeft zichzelf ervan bevrijdt.’

Taylor geeft het toe: ‘Ik kan boos worden, hoewel dat niet zo vaak meer gebeurt. Ik voel me er altijd slecht bij. Ik wil niemand bang maken of een ongemakkelijk gevoel geven. Maar ik denk wel dat woede effectief is. Vooral voor vrouwen. Meisjes krijgen te vaak te horen dat ze geen ophef mogen maken. Dat ze stil en aardig moeten zijn en zich moeten gedragen. Daarom is het net zo belangrijk om af en toe boos te worden. Om trouw te zijn aan je emoties in plaats van anderen te behagen. Het voelt ook gewoon goed.’

Cartoon Darkness, het derde album van de Australiërs, werd eerder dit jaar opgenomen in dezelfde studio als Rumours van Fleetwood Mac en Nevermind van Nirvana: Foo Fighters’ Studio 606 in Los Angeles. Het album werd geproducet door Nick Launay (Nick Cave and the Bad Seeds, Arcade Fire) en verkent nieuw terrein. ‘Vroeger schreven we nummers zodat we konden optreden’, zegt Mehrtens. ‘Nu wilden we het anders aanpakken. Wat variëren, de boel opentrekken.’ Met Big Dreams en Bailing On Me grijpen ze terug naar de jaren negentig. ‘Muziek uit de nineties heeft een grote invloed op me gehad. Butthole Surfers, White Zombie, …’

Ook hiphop heeft Amyl and the Sniffers beïnvloed (Chewing Gum, U Should Not Be Doing That, Me and the Girls, die Daft Punk-achtige vocoder). Het nieuwe album doet hier en daar denken aan de Beastie Boys. ‘Daar hebben we veel naar geluisterd. Ik hou van rap, ik hou ervan hoe hiphop tegelijk heel kritisch en heel grappig kan zijn. Rappers zijn de nieuwe punkers geworden, helemaal akkoord. Jongens als Jpegmafia zijn meer punk dan veel punkers beweren te zijn. Ook al geloof ik niet echt in genres. Het heeft zo veel meer met attitude te maken.’

Cartoon Darkness snijdt thema’s aan als de klimaatcrisis, artificiële intelligentie, trollen, digitaal activisme en sekswerkers, zoals in Motorbike Song. ‘Ik heb veel vriendinnen die sekswerker zijn geweest en ik heb gezien wat ze meemaken. Mannen die geregeld naar stripclubs gaan en hen niet betalen – vooral celebrity’s. Het is mijn manier om te zeggen dat als je een leuke tijd wilt hebben, je maar beter je portefeuille bovenhaalt.’