Vier Belgische danceclassics die heel anders hadden kunnen klinken

Dit weekend kiezen de luisteraars van Studio Brussel voor de tiende keer hun favoriete danceclassics. Het verhaal achter vier Belgische nummers in die lijst vol beats.

Housewife had oorspronkelijk een tekst

Een hit van Daan zonder zijn typerende stem? ‘Néé! Oorspronkelijk zat er net heel veel tekst in’, aldus Daan. ‘Housewife (2004) is gemaakt op vraag van toneelregisseur Ivo van Hove en punkrocker/grafisch vormgever Marc Meulemans. Voor een theaterstuk in Amsterdam hadden ze vier nummers nodig. Een daarvan moest dance zijn. Dus ging ik aan de slag op mijn synthesizerke van 600 Belgische frank. Ik heb dat nummer ineengestoken, bijna als een parodie op dansmuziek. Bij die versie hoorden hele lappen tragische theatertekst van Ivo: ‘Dood paard!’, ‘Bot mes!’, dat soort dingen.’

Toen het nummer uiteindelijk niet voor het theaterstuk werd gebruikt, schreef Daan zelf een tekst. ‘Tot aan de eindmix heette het nummer I Am the Girl from Nowhere, met heel donkere, Depeche Mode-achtige zang. Maar het marcheerde niet. Het was vier uur ’s nachts en ik zat vast. Mijn manager kwam binnen in de studio en zei: “Daan, laat het los. Doe het zonder vocals. Dan ben je ervan af.” Alle faders van het mengpaneel stonden nochtans klaar om het op te nemen mét vocals. Ik snap eigenlijk niet waarom het zo goed klinkt zonder zang.’

The First Rebirth is in twintig minuten gemaakt

‘Axel Stephenson en ik hadden elkaar nog nooit ontmoet toen we The First Rebirth (1993) schreven’, zegt Franky Jones. ‘Ik kende wel ‘The Fly’, de baas van het toen pas opgerichte Bonzai-label. Hij wilde dat Axel en ik samen twee nummers zouden maken en gaf ons vier dagen studiotijd. Drie en een halve dag hebben we zitten zweten op een ambienttrack met vocals van onder meer Serge Gainsbourg. We hadden nog maar een paar uur voor het tweede nummer. In Duitsland was de sound van Jam & Spoon toen the new best thing. Ik wilde ook zoiets maken, maar dan veel sneller.

‘The First Rebirth is gemaakt in twintig minuten: de first take is ook de versie die is uitgebracht. Ik wilde er eerst nog wat dingen aan veranderen. Maar toen kwam Yves Deruyter (Bonzai- en Cherrymoon-legende, nvdr.) de studio binnen. “Afblijven!” zei hij. “Kom ermee naar de Cherrymoon-discotheek: ik ga het spelen.” Toen we daar aankwamen, zat het kot ramvol – drieduizend man! Yves zette The First Rebirth op en de dansvloer liep leeg. De mensen waren dat snelle tempo toen totaal niet gewoon. Had Bonzai er niet zo hard in geloofd, dan zou het nummer nu helemaal anders klinken.’

‘Het is ontploft toen de legendarische Duitse dj Westbam het nummer in al zijn sets speelde. Voor de eerste release had Bonzai vijftienduizend platen geperst: uitverkocht op dag één. Een week later zijn er nog eens vijftienduizend bijgeperst. Ongeziene cijfers.

‘Tot op vandaag komen er elke week nog minstens twee aanvragen binnen om de track te mogen remixen. De meeste worden geweigerd. De remix die Charlotte de Witte er onlangs van heeft gemaakt, vind ik wel echt goed.’

De oewoe-oe-oewoe van Synrise is van Peaches

Dé meezinger op de concerten van Goose, ook al is Synrise (2010) bijna volledig instrumentaal: beats, pauken, koebel, een opzwepende synthesizermelodie, én die oewoe-oe-oewoe-zanglijn.

‘Het nummer was al zo goed als klaar’, zegt Mickael Karkousse van Goose. ‘Maar we wilden er nog een vrouwenstem op, iets als die zangsolo in The Great Gig in the Sky van Pink Floyd.

De Canadees-Berlijnse Peaches had in die tijd net I Feel Cream uit. Op haar eerdere albums had ze vooral gerapt, toen bleek dat ze ook echt goed kon zingen. ‘Die moeten we hebben! dachten we. Meer dan een half jaar hebben we geprobeerd een afspraak met haar te maken, zonder succes. Toen ze in Antwerpen optrad, zijn wij naar daar getrokken. We hebben haar alles uitgelegd en de dag na het concert nam ze een taxi naar onze studio in Kortrijk. De hele rit heeft ze geslapen. Die show in Antwerpen was de laatste van haar tournee. Haar stem was dus niet echt in topvorm en de eerste momenten in de studio waren ongemakkelijk: wij waren onder de indruk van haar aanwezigheid, zij speelde haar rolletje van Peaches-de-artieste. Gelukkig is ze ontdooid. We deden haar een Thingamagoop cadeau: een analoge synthrobotpop die rare bleeps en beeps maakt. Daar was ze weg van. En haar vermoeide stem hebben we genezen met een fles whisky van de nachtwinkel.

‘We hadden de melodie van die zanglijn al klaar. Peaches heeft die ingezongen, samen met nog wat zangsolo’s. Later heeft ze ons vanuit een studio in Berlijn nog wat extra opnames gestuurd en heb ik zelf nog wat dingen ingezongen. Maar uiteindelijk hebben we op Synrise alleen de oewoe-oe-oewoes gebruikt van die eerste sessie in Kortrijk. Vond Peaches allemaal oké: ze is later nog een paar keer naar onze studio gekomen om dingen op te nemen voor andere projecten. Ondertussen is ze een vriendin.

‘Tijdens onze optredens doen Bert Libeert, Tom Coghe en ik die zanglijn en speel ik die ook op mijn synth. Maar eigenlijk is het vooral het publiek dat zingt. En het gekke is: onze fans zingen niet het makkelijke grondakkoord, maar wel de harmonie van die zanglijn. Dat is eigenlijk wel heel advanced van hen.’

Kiss My Trance is gelanceerd door Tiësto

‘Kiss My Trance (2007) was een stijloefening. We wilden eens iets helemaal anders doen’, zegt Wiebe Loccufier van The Subs. ‘Maar toen we het nummer aan ons label lieten horen, vroegen ze om het te veranderen. We hebben het dan kapotter doen klinken om het meer te laten aansluiten bij de sound van The Subs zoals de mensen die toen kenden: agressief, luid en schreeuwerig. Met meer elektro-invloeden ook. Enfin, over de hele lijn veel geschifterdan de eerste versie.

‘Plots kreeg die herwerkte versie in korte tijd ontzettend veel onlineplays. Bleek dat de Nederlandse superster-dj Tiësto het in zijn radioshow had gedraaid. En omdat hij het speelde, kwamen al zijn fans ook bij ons uit. Toen het Brusselse productiehuis Full Tunes ons dan een videoclip bij het nummer cadeau deed, werd het volop op JIM gedraaid. En ook de radio pikte het op.

‘De eerste vinylpersing, op 500 exemplaren, was al snel uitverkocht. Een jaar later bracht ons eigen label er dan zélf maar een bootleg van uit.(lacht)‘