Verslag TW Classic: een onovertroffen Bruce Springsteen

Lees hier wat onze reporter vond van de doortocht van Balthazar, Blondie, Ben Harper, Santana, Keane en Bruce Springsteen.

Het is niet uitgesloten dat een zekere, in toenemende mate beschonken fractie van de met klapstoeltjes en koelboxen zeulende menigte gisteren had verwacht dat Marijn Devalck door zijn neus enkele Franse chansons zou komen zingen om TW Classic mee te openen. Het was echter niet Balthazar Boma die het festival mocht aftrappen, maar de band Balthazar (****), die ook al op Werchter en Werchter Boutique stond. Oh, die ‘jonge gasten’? Inderdaad.

Toegegeven, die mikten, terwijl u nog vastbesloten de vier hoeken van uw zeil zat te bewaken, niet meteen op de benen, met de bepaald droeve samenzang van ‘Lion’s Mouth’ en de weliswaar swingende maar gesmoorde trompetten van de instant-Belpopklassieker ‘Fifteen Floors’. Maar ze maakten wel indruk, ook al begon u dan gedurende de break in dat laatste nummer domweg te applaudisseren in plaats van vol spanning te wachten tot de band de draad weer oppikte.

De tekstregel “Tell your mother that you love her, kiss her like you kiss no other” schoot ons opnieuw te binnen tijdens het volgende concert, toen bleek dat de 68(!) jaar oude Debbie Harry nog steeds mannen motiveert om met rode lipstick “Debbie kiss me on stage and…” op hun harige rug te schrijven. Zelf waren we wat minder ondersteboven van haar passage met de band Blondie (*).

Dat lag deels aan de setlist – die de opwindende, stoute songs van de eerste twee platen geheel links liet liggen in ruil voor hopeloos uitgeleefde radiohits – maar ook aan de weinig opwindende performance van de band zelf. Harry kwam niet veel verder dan wuiven en heen en weer wiegen en het plegen van mallotige danspasjes – je mag gerust eens iets zeggen door die microfoon, mens – en de gespierde hardrockgitaren die haar soms onevenwichtige zang overstemden hielpen ook al niet.

Natuurlijk is de tweede spot op een festival als dit een strijdplaats – Roxy Music was hier enkele jaren geleden in de loop van de namiddag ook slechts een schim van zijn headlinende zelf. Bovendien is het nu eenmaal makkelijker geloofwaardig ouder worden in de gedaante van pakweg Patti Smith dan in die van sexy starlet Debbie Harry. Maar hier zat toch echt meer in.

Ook het volgende concert – dat zich wat qua stijl nochtans wat dichter bij de inspiratiebronnen van Springsteen aanschurkte – liet u vrijwel geheel koud. Wij zullen Ben Harper (**) nochtans voor eeuwig dankbaar zijn dat hij de legendarische Charlie Musselwhite en zijn onafscheidelijke mondharmonica (u kent hem minstens van de intro van ‘The Wire’) had meegebracht.

Die haalde op het podium zijn breedste grijns boven, zat net als onze Toots Thielemans dat doet de hele tijd geamuseerd te zoeken waar hij er ergens een riedeltje kon tussenmikken, en trakteerde ons met zijn stem als een optrekkende motor bovendien op een paar goede songs. Bij Harper kon er echter tijdens het hele concert geen glimlach vanaf, en hij speelde met de gitaar op zijn schoot alsof hij aan een bureau zijn boekhouding aan het in orde brengen was – enkel een leesbril ontbrak nog.

Neen, dan deed Carlos Santana (***) veel beter. Die zorgde met een klad klassiekers (‘Black Magic Woman / Gypsy Queen’, ‘Oye Como Va’, ‘Incident at Neshabur’, ‘Soul Sacrifice’) voor de luchtgitaar spelende heren en zijn op een r&b-lijst geschoeide comebackhits van een decennium geleden (‘Maria Maria’, ‘Smooth’) voor de danslustige dames eindelijk voor wat leven op de wei.

We hadden op basis van zijn laatste plaat ‘Shape Shifter’, waarop hij weer aanknoopt bij zijn eerdere werk, stiekem gehoopt dat hij die inmiddels uitgemolken hits, waarin zijn eigen rol gereduceerd wordt tot die van achtergrondgitarist bij een duo opmerkelijk middelmatige zangers, stilaan zou durven loslaten, maar daar blijkt vooralsnog geen sprake van.

Onze tenen gingen echter pas echt terminaal krullen tijdens de passage van Keane (*), een band die ons ook enkele jaren geleden al werd opgedrongen op TW Classic, en die nu ze besloten hebben de synthesizers geheel achterwege te laten, onversaagd veertien geheel volgens de regels van de kunst in elkaar geklutste dramatische pianoballads op ons losliet.

Denk ‘Clocks’ van Coldplay op ‘endless repeat’, met tranen plengende pianoklanken, dramatisch aanzwellende drums en simpelweg de akkoordenschema’s schetsende baslijnen à volonté, en natuurlijk een parmantige zanger, in dit geval een zekere Tom Chaplin, die met zijn vuist in de lucht vocale uithalen voordeed die – zo zagen we op de schermen – zelfs bij nogal wat voorheen hoogst ongeïnteresseerde heren een soort Stockholmsyndroom uitlokten.

U daar kon namelijk eigenlijk nergens heen, en u kende dat nummer van de radio, en als vanzelf werden er derhalve wenkbrauwen in bezorgde plooien getrokken, met het hoofd geschud en luidkeels meegezongen van ’the laaaaast time’. Het zal u maar overkomen dat uw echtgenote, die u nu eindelijk van de merites van The Boss ging overtuigen, bij thuiskomst alle vier de platen van Keane op haar iPad zet – autoritten naar het zuiden van Frankrijk zullen nooit meer hetzelfde zijn.

We kunnen alleen maar hopen dat alle op papier of op plaat nochtans piekfijne artiesten die hier vandaag op het podium middelmatig stonden te wezen – in plaats van zich te bezatten in de backstage – een kijkje zijn komen nemen bij het weergaloze concert van Bruce Springsteen (*****), toch ook al 63.

“Can you feel the spirit?” schreeuwde die bij het opkomen een keer of tien, en daar ging hij al, de frontstage in, om oog in oog met zijn fans de eerste nummers te zingen, een doorleefd ‘Spirit in the Night’ en een uit volle borst meegezongen ‘Badlands’, op handen gedragen door de vele, voortreffelijk op elkaar ingespeelde leden van zijn E-Street Band.

Een band overigens die behoorlijk op de proef gesteld werd: in tegenstelling tot pakweg Santana, die elke avond precies hetzelfde doet, gooit the Boss zijn setlist elke avond door elkaar, en plukt hij bovendien ook bordjes uit het publiek met verzoeknummers. Dat leverde vandaag onder meer een vurige versie op van Elvis’ ‘Jailhouse Rock’, alsook ‘Man’s Job’, waarbij Bruce het tot grote wederzijdse hilariteit op een dansen zetten met de voortreffelijke backingvocalisten die zijn liveconcerten van een gospelziel voorzien.

Springsteen’s concerten hebben dan ook echt wat weg van een grote openluchtviering. Hoewel de man op zijn platen steeds verbitterder klinkt, spreekt daaruit meer een zekere roeping dan een sombere gemoedsgestelheid – het gaat namelijk zelden over hemzelf, maar over de miserie in de wereld. Op die nagel wil hij blijven slaan, in zijn songs, maar live staat er geen sikkeneurige prediker op het podium, maar een opzwepende hogepriester die anthems uit zijn rijke verleden met evenveel vuur uitspuwt als de met Ierse folk doorspekte kwade nieuwe songs.

Grappig: net als Green Day vorige week coverde Bruce het enigszins onnozele ‘Shout’ van The Isley Brothers en haalde hij met een hartverwarmende glimlach mensen uit het publiek om een deuntje te komen meezingen. In tegenstelling tot dat van die laatsten is een concert van Springsteen echter geen geforceerd megaspektakel. De songs mogen dan groots opgevat zijn, ze worden niet zomaar opgeblazen tot stadionproporties, maar vertolken treffend de storm van emoties waaruit ze geboren werden. Al deed het afsluitende ‘Thunder Road’, waarbij Springsteen’s krachtige stem enkel het gezelschap kreeg van zijn eigen akoestische gitaar, pas echt de tranen over de wangen rollen.

Wie het beter kan mag het zeggen, maar volgens ons is Springsteen op dit moment onovertroffen.

Tim Vernimmen
Setlists:

Blondie: One Way or Another / Rave / Hanging on the Telephone / Union City Blue / A Rose by Any Name / The Tide Is High / Maria / Winter / Lights (Ellie Goulding cover) / Atomic / Sugar / Call Me / Heart of Glass Ben Harper & Charlie Musselwhite: Get Up! / I Don’t Believe a Word You Say / The Blues Overtook Me / Don’t Look Twice / When It’s Good / She Got Kick / Long Legged Woman / I’m In I’m Out and I’m Gone / Blood Side Out / Homeless Child / I Ride at Dawn / I’m Goin’ Home / When the Levee Breaks Santana: Toussaint l’Ouverture / Black Magic Woman/Gypsy Queen / Oye Como Va / Maria Maria / Foo Foo / Corazón Espinado / Incident at Neshabur / Smooth/Dame Tu Amor / Soul Sacrifice / Saideira Keane: You Are Young / Bend and Break / On the Road / Strangers / Nothing in My Way / Silence by the Night / Everybody’s Changing / A Bad Dream / Is It Any Wonder? / This Is the Last Time / Somewhere Only We Know / Bedshaped / Sovereign Light Café / Crystal Ball Bruce Springsteen: Spirit in the Night / Badlands / Death to My Hometown / We Take Care of Our Own / Jailhouse Rock / Man’s Job / Atlantic City / Wrecking Ball / Hungry Heart / The River / Youngstown / Murder Inc. / Darlington County / Bobby Jean / Shackled & Drawn / Waitin’ on a Sunny Day / The Rising / Land of Hope and Dreams / Follow That Dream / Born in the U.S.A. / Born to Run / Dancing in the Dark / Tenth Avenue Freeze-Out / Twist & Shout / Shout / Thunder Road