Ver van alle clichés over zwarte muziek: Petite Noir en zijn ‘noirwave’

Met Motherfather bracht hij eerder dit jaar eindelijk nog eens een nieuwe plaat uit. Volgende week brengt Petite Noire zijn frisse mengelmoes – ‘noirwave’ noemt hij het zelf – naar de Botanique. Misschien ook wel uw kopje thee?

‘Camomille, s’il vous plait.’

Yannick Ilunga, alias Petite Noir, mag dan van top tot teen in stijlvol zwart zijn uitgedost, wanneer de ober van het Bozar-café vraagt welke thee hij verkiest, laat hij de kans liggen om het plaatje compleet te maken.

‘Enkel mijn thee lust ik niet donker’, lacht Petite Noir, die zijn infusie van rock, afropop en electronica aan de man brengt onder de zelf bedachte noemer ‘noirwave’. Petite Noire groeide op in Kaapstad, pendelde de voorbije jaren tussen Parijs en Londen maar logeert nu even bij familie in Brussel, waar hij in 1990 geboren werd nadat zijn ouders de politieke spanningen in Congo waren ontvlucht.

Eerder dit jaar verscheen zijn nieuwe album Motherfather op het illustere Warp-label, waarop klinkende namen als Aphex Twin, Flying Lotus en Yves Tumor thuis zijn. Op single Blurry liet hij zich bijstaan door de Zambiaanse Sampa the Great, ook iemand die freewheelt tussen genres en geografische en artistieke wortels over de hele planeet heeft.

Maar na ons interview moet Petite Noir eerst de trein naar Denderleeuw halen, waar zijn oom woont. Het is eens wat anders dan een metropool met internationale allure. Hij haalt laconiek de schouders op. ‘I just go with the flow, dat zit er ingebakken. Ik ben constant in beweging.’

In haast elk artikel sinds je debuut-ep The King of Anxiety (2015) valt wel het woord ‘futuristisch’ bij je muziek.

Petite Noir: Volgens mij is het vooral ‘afrofuturistisch’ dat vaak gebruikt wordt, maar ik apprecieer dat je het eerste deel even vergeet. (glimlacht) Ik zie mezelf namelijk niet als een Afrikaanse artiest. Ik ben gewoon een artiest, punt. Ik werk net heel hard om mezelf niet in vakjes of genres te laten stoppen. Die dienen enkel een kapitalistisch doel: makkelijker dingen verkopen.

Labels zijn ook handig, nee? Zwarte thee is niet hetzelfde als kamille- of groene thee.

Petite Noir: Nee, maar stel je voor dat groene thee er vooral op gericht was om gedronken te worden door groene mensen. (lacht) Want zo werken de agenda’s in de muziekwereld, maar evengoed in films of comics wel degelijk. Ik wil vrij van agenda’s, weze het raciale, culturele, seksuele of wat dan ook, mijn muziek maken.

Dus vind je zelf een nieuw vakje uit: noirwave.

Petite Noir: Mja, dat was nooit bedoeld als een genre an sich, eerder een mindset. Ja, ik gebruik invloeden uit new wave en metal, muziek waar ik als jonge gast veel naar luisterde, naast Afrikaanse elementen en elektronische ritmes, maar dat is het punt niet. Of toch niet helemaal. Vrij denken, vrij creëren, wars van trends of verwachtingen, daar is het me vooral om te doen met noirwave. Wat sommigen futuristisch noemen, blijkbaar, maar het zou de normaalste zaak van de wereld moeten zijn.

Is Sampa the Great, met wie je samenwerkt op de track Blurry, dan ook noirwave?

Petite Noir: Exact. Een vrije geest, die net als ik nergens echt in past. Sampa is geboren in Zambia, groeide op in Botswana, studeerde in de VS en woont in Australië. Ik heb met haar veel over het concept identiteit gebabbeld, en daar is Blurry uit ontstaan. Want wat is identiteit eigenlijk? In veel gevallen een vaag of troebel begrip, toch? Ik weet het, dat idee is een nachtmerrie voor velen, voor de mensen die liefst van al willen dat iedereen zich netjes aan de ‘identiteit’ houdt die we van bovenaf opgelegd krijgen. Als je in een vakje zit, dan weten ze waar ze je kunnen vinden en hoe ze je kunnen inschakelen om je productieve bijdrage te leveren. Sorry, dan ben ik dus liever troebel.

Je gaat nu ruim tien jaar tegen de stroom in als Petite Noir. Heb je in die tijd het tij enigszins zien keren?

Petite Noir: Zeker weten. Kijk naar iemand als Burna Boy, een artiest uit Nigeria die in een paar jaar tijd uitgegroeid is tot een van de grootste popsterren ter wereld. Zijn populariteit zorgt ervoor dat mensen helemaal anders naar Nigeria en bij uitbreiding naar heel Afrika gaan kijken, in termen van innovatie en succes, zoals de Black Panther-films dat ook deden. Maar in de muziek denk ik verder aan artiesten als Young Fathers, Steve Lacy of Yves Tumor, die net een pure rockplaat heeft gemaakt. Een hele generatie nieuwe artiesten met wie ik me verwant voel en die ervoor zorgt dat de perceptie van hoe zwarte artiesten moeten klinken radicaal aan het veranderen is.

Vroeger hadden we toch al Prince die bakens verzette, en voor hem iemand als Sly Stone?

Petite Noir: Akkoord, maar er is veel misgelopen toen gangsterrap populair werd. Vreemd toch, hoeveel geld er destijds gepompt is in muziek die de zwarte gemeenschap heel eng, op zo’n destructieve en toxische manier framede. In Engeland zien je nu hetzelfde gebeuren met de hele drillscene. Opnieuw, bepaalde agenda’s die gediend moeten worden, en een voorbeeld van hoe muziek – elke populaire kunstvorm – een virus kan zijn, iets dat je manier van denken en handelen op een destructieve manier aantast. Er moeten meer mensen die over de middelen daartoe beschikken investeren in kunst als medicijn, als iets dat de wonden in de maatschappij heelt. Burna Boy en Black Panther bewijzen dat dat wel degelijk opbrengt.