Vendredi Sur Mer wilde zonnige pop maken: ‘Maar drie kwart van wat ik beluister, is nu eenmaal droevig’

Dat er op Les Nuits Botanique veel te ontdekken valt, is een understatement. De Zwitserse popzangeres Vendredi sur Mer stelt er haar derde plaat Malabar Princess voor. Met dank aan een vliegtuigcrash.

Het leven loopt zelden in een rechte lijn. Charline Mignot kan erover meespreken: ze is geboren in Zwitserland, trok naar Frankrijk om fotografie te studeren, maar keerde terug als synthpopzangeres. Onder de naam  Vendredi sur Mer bracht ze al twee albums uit – Premiers émois (2019) en Métamorphose (2022) – waarop ze seventiesdisco mixt met wat eightieselectro.

Drie jaar later is er Malabar Princess: een derde plaat boordevol melancholie en heimwee, met gastbijdragen van sterpianist Sofiane Pamart en de Amerikaanse singer-songwriter Hanni El Khatib. De titel is de naam van het vliegtuig van Air India dat in 1950 neerstortte op de Mont Blanc – op weg naar Genève.

Laten we beginnen bij het begin. In het openingsnummer zing je: ‘Je ne suis pas assez forte pour oublier.’ Wat wil je precies vergeten?

Vendredi sur Mer: De landschappen uit mijn jeugd. Ik was jong toen ik naar Parijs ben verhuisd. Dat wilde ik  blijkbaar altijd al – als ik mijn moeder mag geloven. Maar na een tijdje miste ik de bergen, de rust, het open zicht op de hemel. Ik voelde me niet meer verbonden met waar ik vandaan kwam. Neem nu skiën: ik had al tien jaar niet meer op de latten gestaan. Ik hou nog altijd van Parijs en de stad blijft belangrijk voor mijn werk, maar sinds een jaar of twee vraag ik me af: verhuis ik toch niet beter terug? Ik weet het nog altijd niet.

Wat gebeurde er twee jaar geleden?

Vendredi sur Mer: Misschien ligt het aan de leeftijd (ze werd net 30, nvdr.), maar ik was de weg kwijt. Parijs voelde als een gevangenis. Ik wilde weg, iets anders gaan doen, kippen houden, wat dan ook. Tegelijk kon ik muziek niet loslaten. Ik kan er nu om lachen, maar het was hard. Veel tranen, maar weinig inspiratie. Ik zat in de studio om een plaat te maken en kwam met lege handen thuis. Op een avond was ik het beu, ik boekte een ticket naar Montréal, pakte mijn laptop en een geluidskaart en vertrok voor anderhalve maand. Nieuwe prikkels zouden vanzelf tot songs leiden, dacht ik. Het plan was om met tien nummers terug te keren, maar uiteindelijk had ik er één: Malabar Princess.

Een song over een crash…

Vendredi sur Mer: Precies. Ik was de kluts volledig kwijt. Pas daar besefte ik dat ik mijn bergen weer moest zien. Montréal of een andere verre plek zou daar niets aan veranderen. Naar de andere kant van de wereld trekken, heeft niets opgeleverd.

Is er dan ook iets typisch Zwitsers aan jouw muziek?

Vendredi sur Mer: De geur van kaas misschien? (lacht) Ik vind het lastig om mijn stijl te omschrijven: French house, een beetje chanson… Ik zeg meestal gewoon ‘Franse pop’. Maar Zwitsers? Geen idee, goeie vraag.

Behalve een paar grote namen – Stephan Eicher, Yello, The Young Gods – schiet ons ook niet meteen iets te binnen.

Vendredi sur Mer: Ik zou het ook niet weten. Bij Belgen is dat anders. Er zijn zoveel Belgen die het maken in Frankrijk. De helft van Franse scene lijkt soms Belgisch. Voor Zwitsers ligt het moeilijker. Ik luister zelf amper naar artiesten van bij ons. Best gênant.

Oorspronkelijk wilde je fotograaf worden. Je ontdekte muziek bijna per ongeluk, toen je muziek maakte voor een fotoshoot. Heb je de laatste jaren getwijfeld aan je keuze?

Vendredi sur Mer: (denkt na) Niet echt. Maar ik heb wel eens gedacht: in wat voor nesten heb je jezelf toch gewerkt! (lacht) Ik had er niet om gevraagd maar plots was de boot vertrokken en kon ik er niet meer af. Het is mijn leven geworden en ik weet niet wat ik anders zou doen – ik heb het wel degelijk nodig.

Hoe pikte je uiteindelijk de draad weer op?

Vendredi sur Mer: Ik kreeg niets op papier omdat ik koste wat kost iets zonnigs wilde maken, een beetje zoals de eerste plaat. Maar op een dag sprak ik erover met een van mijn managers. En die had zoiets van: ‘Euh, lees je eigen teksten nog eens goed?’ Die bleken inderdaad best donker. Toen begreep ik pas hoe ik eigenlijk in elkaar zit, en wat mij het meeste raakt. Dat zijn nu eenmaal treurige songs. Drie kwart van wat ik beluister, is droevig.

Toch is Hard, met Hanni El Khatib, behoorlijk shiny. Het zou een nummer van Lizzo kunnen zijn.

Vendredi sur Mer: Klopt, Lizzo was zelfs een referentie voor producer Sam (Tiba, die het merendeel van de plaat producete, nvdr.). Dat nummer ontstond toen ik vastzat. Ik wilde iets uptempo maken, iets wat me uit mijn vegetatieve toestand zou sleuren. Ik nam een demo op en liet ruimte voor een gast. In mijn hoofd hoorde ik een Engelstalige mannenstem maar ik vond niemand. Op een bepaald moment dacht ik het zelfs uit te brengen zonder feature. Wat kan ik soms toch een dommerik zijn. Toen ik Alive hoorde van Hanni El Khatib (de Amerikaanse singer-songwriter en designer, was een tijd creatief directeur bij HUF, nvdr.), een van zijn meest poppy nummers, stuurde ik hem een dm op Instagram en hij reageerde meteen. Bleek dat hij met muziek gestopt was. Maar door samen Hard op te nemen, kreeg hij er weer zin in. Onlangs sms’te hij me: hij heeft zijn job opgezegd en duikt opnieuw de muziek in! Zo hebben we elkaar een beetje uit het moeras getrokken.