Met de concertreeks Hi Five geeft de Antwerpse concertzaal Trix, met programmator Mathilde Luijten, veelbelovende internationale acts een podium, en dat voor amper vijf euro. Knack Focus gidst u door de line-up.
Knitting (24.09)
Mischa Dempsey, uit Canada, was amper dertien toen die besloot dat die klaar was voor het rocksterleven. Dempsey had de documentaire Girls Rock gezien, wilde óók op muziekkamp en richtte na afloop het garagepunktrio Lonely Parade op. De band bracht enkele platen uit en tourde in de buurt van Toronto en Montréal, waar Dempsey heen verhuisde om te ontsnappen aan Toronto’s stijgende huurprijzen, maar viel uiteindelijk uit elkaar. Tijdens de coronapandemie bracht Dempsey opnieuw muziek uit, deze keer onder de naam Knitting – ‘ik was veel aan het naaien’, klonk het in Stereogum – en dat project bleef wél duren. Knitting, intussen een kwartet, debuteerde vorig jaar met het goed onthaalde Some Kind of Heaven, een langspeler vol ingehouden vocals, grungy gitaren en lyrics over vriendschapsbreak-ups (Spirit Gum), queer identiteit (Green) en jezelf saboteren (Heaven). Dit najaar steken ze voor het eerst de oceaan over.
Programmator Mathilde Luijten (Trix): ‘Some Kind of Heaven is een supergoede plaat met een jaren negentig-, teenage angst-achtige vibe.’
Koop een ticket als je houdt van: babywortels, de was laten liggen tot de wasmand begraven is onder een berg kleren, Sonic Youth, geplafonneerde huurprijzen.
Mary Jane Dunphe (09.10)
Ze maakte naam in de Amerikaanse underground als de springerige frontvrouw van Vexx – volgens de overlevering sloot ze aan bij de punkband nadat de bandleden haar haar kindertrauma’s van zich af zagen dansen. Omdat ze niet alleen maar wild tekeer wilde gaan op een podium, richtte ze met een vriend Cc Dust op – dat later transformeerde in Ccfx – waarmee ze zachtere synthpopnummers uitbracht. En met The County Liners heeft ze ook een reeks countrynummers gemaakt. Om maar te zeggen: de bijzonder productieve, genre-hopping singer-songwriter, danser en dichter Mary Jane Dunphe is allesbehalve een nieuwkomer, maar haar soloproject is dat wel. In 2023 bracht ze haar langspeeldebuut uit, Stage of Love, een collectie dansbare avant-popsongs over ‘verlangen – verlangen naar liefde of gewoon verlangen – en het plezier en de pijn van gemis’.
Mathilde Luijten: ‘Mary Jane Dunphe haar muziek doet erg denken aan new wave uit de eighties. Er zit veel drama en duisternis in.’
Koop een ticket als je houdt van: een crush hebben, nachtelijke wandelingen, Sharon Van Etten, de theorieën van Jacques Lacan.
Green Star (15.10)
Het is een beetje zoals Tinder: vaak draait een zoekertje op joinmyband.com uit op een hoop awkwardness, maar soms leidt het ook tot iets moois. In het geval van Green Star, bijvoorbeeld. Pedro Soler, een filmmaker uit Mallorca, en Alberto De Torre, een producer uit Madrid, stuitten er op het profiel van Lilah Bobak. Zij was van Los Angeles naar het Verenigd Koninkrijk verhuisd om er aan de London Contemporary Dance School te studeren en – wie weet – een muziekcarrière uit de grond te stampen. Geïnspireerd door de lokale warehouse-scene, een gedeelde romantische dispositie en het gloomy weer van Londen, richtten de drie Green Star op. De band heeft geen leadsinger: ze zingen allemaal en schrijven elk een deel van de lyrics. Het resultaat is hun debuut-ep, Bleeding Swirls, die afgelopen mei uitkwam, een verslavende mix van shoegaze en indierock die je dit najaar ook aan onze kant van het Kanaal kunt horen.
Mathilde Luijten: ‘Net zoals bands als Julie en Wisp brengt Green Star een nieuw shoegaze-geluid. Ze slagen erin van een best chaotisch genre iets heel moois en gepolijsts te maken.’
Koop een ticket als je houdt van: lange, donkere winters, My Bloody Valentine, concerten in verlaten fabrieken, Mary Shelleys Frankenstein.
Eat-Girls (23.10)
Er is Eat Static. Er is Eat Your Heart Out. Er is Eat Skull. Er is natuurlijk Let’s Eat Grandma. En er is Eat-Girls, een Frans trio dat de laatste jaren traag maar zeker de Europese alternatieve scene aan het veroveren is. Amélie Guillon (zang, synth), Elisa Artero Flores (zang, gitaar) en Maxence Mesnier (zang, bas) leerden elkaar kennen in de kunstscene van Lyon en brachten eind vorig jaar hun debuutalbum uit, Area silenzio. Het recept: ietwat bizarre teksten in het Frans, Engels en Spaans (zoals ‘Mia-mia-mia ouh! / I’m your cinderella / Mia-mia-mia ouh! / You’re pornstar supernova’ in Canine), een mix van postpunk, coldwave en dub en een stevige dosis DIY. Ze stonden al op festivals als Reeperbahn, Rock-en-Seine, Les Inrocks en Ment Ljubljana, gingen dit voorjaar voor het eerst op tour in het Verenigd Koninkrijk en staan deze herfst ook op Sonic City. Maar eerst zie je hen in Trix.
Mathilde Luijten: ‘Ze maken met alleen een goede baslijn en rudimentaire drums heel leuke nummers. Ze klinken als een verloren oude band wiens cassette je terugvindt op de zolder van je ouders.’
Koop een ticket als je houdt van: licht aangebrande pannenkoeken, Kim Gordon, een DIY-muziekstudio in de slaapkamer, brutalistische architectuur.
Du Blonde (30.10)
De Noord-Engelse Beth Jeans Houghton was zestien toen ze voor het eerst muziek uitbracht. Ze was gestopt met school, had een elektrische gitaar gekocht en zichzelf muziek leren spelen. Met succes: ze kreeg goede reviews, werkte samen met de producer van Blur, speelde onder meer op Glastonbury, The Great Escape en in het BBC-programma Later… with Jools Holland én sierde in 2012 de cover van Knack Focus. Tien jaar later had ze er evenwel genoeg van, murw geslagen door bemoeizuchtige en uitbuitende platenlabels. Maar Homecoming, de ‘afscheidsplaat’ die ze in 2021 in eigen beheer uitbracht, bleek een soort doorstart te zijn. Op haar nieuwste album Sniff More Gritty bevestigt de queer artiest die nieuwgevonden vrijheid in catchy grungepop. De plaat is een opgestoken middenvinger naar de labelbazen die haar klein probeerden te krijgen. ‘Ik hoef geen e-mail meer te sturen naar vier witte mannen van middelbare leeftijd om te vragen of ik alsjeblieft mag boeren’, zei ze aan DIY Magazine.
Mathilde Luijten: ‘Hoewel ze geen punk maakt, is ze toch heel erg punk. Du Blonde doet alles zelf. De dertienjarige ik zou haar geweldig hebben gevonden.’
Koop een ticket als je houdt van: The Rocky Horror Picture Show, zebraprint, alleen thuisblijven op een vrijdagavond, Courtney Love.
Renny Conti (05.11)
‘Ik was negen of tien toen ik voor het eerste harde gitaarmuziek hoorde. Het heeft mijn leven veranderd’, zei Renny Conti aan The Line of Best Fit. Je zou het niet zeggen als je Conti’s laatste, titelloze plaat beluistert, maar de Amerikaanse singer-songwriter was een punk kid. Hij omarmde de straight edge-levensstijl op zijn twaalfde en zong slash schreeuwde in metalbands toen hij op de middelbare school zat. Maar ergens onderweg, toen hij van de Bay Area naar Brooklyn verhuisde, maakten bands als Suicide Silence en The Devil Wears Prada plaats voor Will Oldham en Neil Young, en schreeuwerige punk voor folky nummers over de grote en kleine dingen des levens – van rouw in Andrew Plays tot de was doen in I Find It Hard.
Mathilde Luijten: ‘Ik ben verliefd geworden op zijn mooie, zachte folkmuziek. Ik leg Renny Conti al een jaar lang op bij mij thuis.’
Koop een ticket als je houdt van: dierenweetjes, bruine kroegen met vreemde objecten als decor, MJ Lenderman, gedachten opschrijven in je notitiesapp.
Quade (12.11)
Met hun debuutalbum Nacre plaatste Quade zich op de voorgrond van de Britse experimentele scene. Gilles Peterson uitte zich als een fan, ze speelden op vooraanstaande festivals zoals Rewire en hun collega’s van Squid noemden het kwartet uit Bristol ‘een van de beste bands ter wereld’. Met opvolger The Foel Tower bevestigen de zelfverklaarde sad boys hun reputatie. De plaat is opgenomen op het Welshe platteland – de titel verwijst naar een torentje aan het waterreservoir bij de studio waar ze de plaat hebben opgenomen en waar ze vaak wandelden. Tussen de ambient, folk, jazz, doom en de grillige viool van Tom Connolly hoor je verwijzingen naar de countryside en haar zwarte wouwen en wilde ganzen. Met de ogen dicht waan je je in Trix ver van de Antwerpse Noordersingel.
Mathilde Luijten: ‘The Foel Tower is een prachtige plaat – luister zeker naar See Unit. Net zoals bands als Caroline heeft de muziek van Quade iets heel rustigs, maar kan het toch elk moment losbarsten.’
Koop een ticket als je houdt van: lange wandelingen op het platteland, CAN, de gedichten van W.B. Yeats, luisteren naar King Krule wanneer je de wereld oneerlijk vindt.
Hi Five
Alle concerten vinden plaats in Trix Café. Voor een ticket betaalt u vijf euro. Alle info: trixonline.be
