TW Classic: Verslag vanuit de frontstage

‘Muziek is geen doel op zich meer, maar een middel om de crowd te pleasen.’ Geert Zagers over Black Eyed Peas, de afsluiter van TW Classic.

00u07. Na passages op Rock Werchter 2009 en het Sportpaleis – we laten in het midden of dat volstaat voor een statuut als classic – mochten Black Eyed Peas voor de derde keer in een dik jaar tijd in België passeren. Hun vorige concerten hadden hen de bijnaam ‘de groep-die-nooit-meer-dan-één-ster-krijgt-in-recensies’ opgeleverd, en eerlijk: we begrijpen waarom.

Tuurlijk, er is de hitmachine. Van opener Let’s Get It Started tot afsluiter I Gotta Feeling: Black Eyed Peas rijgen de MNM-klassiekers aaneen. Tuurlijk, u gaf een onvergetelijke gsm-zee tijdens het ellenlang gerekte Where Is The Love? en u danste tot op de laatste rijen – wij hebben het persoonlijk gecheckt én gedubbelcheckt – tijdens Pump It. En ja hoor, Fergilicouswas weer promiscuousen verleidde de bierbuiken in de pit-ruimte tot scabreuze opmerkingen.

Maar dat is meteen ook ons probleem met Black Eyed Peas: werkelijk álles is effectbejag. Muziek is geen doel op zich meer, maar een middel om de crowd te pleasen. En dat is prima in ’t Zottekot in Haasrode, maar nogal magertjes als headliner van een zomerfestival van het kaliber TW Classic. Het beste voorbeeld: de gewraakte dj-set die Will.I.Am ook deze keer ten berde bracht. Put You Hands Up For Detroit, American Boy, Thriller, Jump Around, Zombie Nation, Song 2, Sweet Dreams, Sweet Child o’ Mine: werkelijk élke klassieker uit uw lokale discotheek werd er door gedraaid. Om toch het gevoel te geven dat u echt wel een unieke ervaring kreeg, daar in Werchter, schreeuwde Will.I.Am tot vervelens toe de naam van ons land uit – wij zijn gestopt met turven bij 88 – niet zelden met een hilarisch effect. Zo kan je blijkbaar ‘I love Belgium / Belgium is rocking’ perfect scanderen op de maat van Kings of Leons Sex on Fire. Zo weten we dat ook weer.

Maar ook als ze hun eigen nummers brengen, schort er een en ander. Vier stemmen die niet aan elkaar willen toegeven, waarbij Will.I.Am ook nog eens stevig naast de notenladder durfde trappen, maken dat na een halfuur nog weinig meer te horen is dan een hoop geschreeuw over een platte 4/4-beat. Een zwakke afsluiter van een zwakke editie TW Classic.

22u00. Voor de eerste keer reikt de ambiance verder dan de vijftig meter niemandsland die de pit-ruimte is. Eerlijk is eerlijk: wij zijn niet bepaald fan van Mika – te veel falsetto, we hebben het al eens gezegd – maar een rasentertainer is het wel.

De grens tussen live pop en plat entertainment is flinterdun, maar Mika bewandelt ze wonderwel, leren wij uit deze TW Classic. En daarmee hebben we al meer positief geschreven over hem dan we ooit hadden kunnen vermoeden.

20u26. ‘Short’. Het is het eerste woord dat in ons notitieboekje staat onder ‘Scissor Sisters‘, en met reden. De eerste drie nummers lang waren het namelijk de vestimentaire capriolen van Jake Shears die onze aandacht opslorpten. Een langs de zijkanten opengesneden jeansshort, bijeengehouden door wat riempjes: we hadden het nog niet eerder gezien. Stond ook beeldig bij zijn bretellen en rode leren jasje, moeten we zeggen. Zangeres Ana Matronic, immer vuilbekkend, was dan weer voor een guitige leren look gegaan, die we nog het best kunnen omschrijven als de dominatrix-versie van Mad MensMiss Holloway – u weet wel, die rosse. Jup, we zaten weer gebeiteld voor een portie gay glamour fetish discokitsch.

En muzikaal? Wel, lang niet slecht, om eerlijk te zijn.Take Your Mama,het lichtjes foute Skin Tight, Fire With Fire, I Don’t Feel Like Dancing, Comfortably Numb, Filthy/Gorgeous: de up-tempo discohits – Beegees waren nooit veraf – gingen er vlot in onder de avondzon. Het hoogtepunt? Laten we maar voor Invisible Light gaan, met zijn industrial beats ietwat donkerder dan we van Scissor Sisters gewoon zijn, maar live misschien wel hun interessantste song. Niet in het minst door de energie die van het podium afstraalde. ‘I’m always high’, gaf Shears toe, en dat leek niet gelogen. Zijn springerige moves, het energetisch rondhuppelen: het had nog het meest weg van Jane Fonda‘s Aerobics Workouts. Op coke.

Tuurlijk, er staat een stop op de hoeveelheid falsetto die wij in één uur kunnen verwerken, maar gejeundhebben wij ons wel.

18u30. Schraalste t-shirt van de dag: een groep veertigjarige vrouwen met twee spiegeleieren ter hoogte van hun boezem, met de begeleidende boodschap: ‘If you want them scrambled, just shake them’. Dames, uw kinderen schamen zich.

Ook gespot: een besnorde vijftiger met het buikschrift ‘Youtube Myspace and I’ll Google your Yahoo’ op zijn t-shirt. Duidelijk nog mee, die mens.

17u42. Net een blik geworpen op de setlist van Amy Macdonald. In een poging sympathie op te wekken had iemand er de juiste Nederlandse uitspraak van ‘Goede avond!’ en ‘Hoe gaat het?’ bij gekrabbeld – kwestie van Werchter in zijn eigen taal te kunnen toespreken. Ter info: in de ogen van een Schotse schrijft u ‘Goede avond!’ fonetisch als ‘Huiya arvunt!’ en ‘Hoe gaat het?’ als ‘Hoo hyat hut?’. Het is maar dat u het weet.

17u20. Prima concert van Daan. De heer Stuyven had geopteerd voor een compacte podiumbezetting – iedereen dicht op elkaar – met Johnny Cash op gitaar, al bleek die in het echte leven gewoon Steven Janssens te heten. Niet meteen typisch voor een festival, waar elke band zo groot mogelijk probeert te doen, maar: het werkte. Wij zagen een flitsende start met Exes en Icon, al waren het de trompetten van het heerlijke Bridge Burner – met Daan even op drum – en de springeringe kitsch van JamaisNeutral, een duet met drummer Isolde Lasoen, die ons écht in de set trokken. Een uitgebalanceerde set, heet dat dan.

En nét toen we aan het noteren waren dat Daan eigenlijk geen festivalgroep is, wegens té eigenzinnig, toonde hij met het pompende trio Victory, Swedish Designer Drugs en Housewife dat hij wel degelijk volksmennerscapaciteiten in zich heeft. Bij afsluiter Victory, een nummer waarin live geen van de muzikanten iets substantieels lijkt te doen, stapte Daan zelfs de hele middengang door, tot diep in het publiek. Normaal zouden wij dat wat plat vinden, maar Daan Stuyven komt daar mee weg. Daan Stuyven komt met véél weg.

‘Dank u, Werchter’, besloot Daan. Wij vragen ons af hij niet liever op Rock Werchter had gestaan.

15u25. We blijven die pit-ruimte recht voor het podium een vreemde bedoening vinden. Een dikke vijftig meter no go zone voor de gewone stervelingen, half gevuld met vips die ‘de sfeer komen opsnuiven’: geen betere manier om de ambiance te killen, dachten wij. Net even polshoogte gaan nemen tijdens Arid, waar ons inderdaad een tristesse overviel die wij doorgaans enkel op After Work Party’s ervoeren. Of het aan de massa half ontblote veertigplussers lag, druk met hun knietjes knikkend en meelippend met Life On Mars, óf aan de belegen sound van Jasper Steverlinck en de zijnen: we weten het niet, maar we zoeken het uit.

Overigens lijkt Jasper Steverlinck qua coupe af en toe verrassend veel op Jasper Erkens, stelden wij vast, maar ook dat is opnieuw geheel terzijde.

14u15. Na De Jeugd van Tegenwoordig op grote broer Rock Werchter, mochten nu hun collega-nederhoppers van The Opposites TW Classic in gang steken. Wie hun laatste dubbelaar Succes/Ik Ben Twan gehoord heeft, weet dat Big2 en Willy – schijnbaar een populaire naam onder nederhoppers – meer in hun mars hebben dan één Broodje Bakpao. Alleen kwam dat er zo vroeg op de dag nog niet helemaal uit. Net als De Jeugd van Tegenwoordig een week eerder hadden The Opposites namelijk maar één dj mee, die weinig meer deed dan een bandje laten meelopen waar de jongens over mochtan rappen. Logisch gevolg: geen enkele finesse meer, alleen nog ongepolijst gemurmel over veel te bassige beats. Dat hier en daar zelfs vrouwenstemmen uit de boxen schalden zonder dat wij een vrouw op het podium zagen, stemde ons niet milder. Live en hiphop, het blijft een moeilijke verhouding.

Dat The Opposites toch nog een aardig opwarmertje bleken, had vooral met ú te maken. Het onverwachte zonnetje – zitten wij hier voor níks met een zuidwester op – had het publiek behoorlijk opgevrolijkt. Op eenvoudig verzoek toonde het zich bereid te springen op commando, en masse te zwaaien naar Willy en zelfs te hakkeuh, en dat alles op de tonen van fijne hitjes als Geen Klasse, Geen Stijl, Licht Uit en Broodje Bakpao. ‘Applausje voor uzelf!’, riepen The Opposites. U deed het nog ook.

Volgens frituur ’t Zeeltje in Leuven is het overigens Broodje Bakpoa en niet Bakpao, maar dat geheel terzijde.

Geert Zagers