Topcellist Benjamin Glorieux is nu ook een beatmaker. Met dank aan Brent Vanneste van Stake

Wat gebeurt er als je een metalhead een week lang met een cellist opsluit? Wilde Westen en muziekcentrum Track testten het uit en lieten onder meer Stake-frontman Brent Vanneste en topcellist en componist Benjamin Glorieux een week lang samen muziek maken.

‘Allez, zeg. Waar blijft hij. Brent vroeg vanmorgen nog wanneer het interview ook alweer was, hij zal het vergeten zijn. Of hij zit op het toilet.’

Ze komen goed overeen, Brent Vanneste en Benjamin Glorieux. Nee, echt.

Maar het begon allemaal nogal awkward. In samenwerking met muziekcentrum Track nodigde Wilde Westen muzikanten uit voor een residentie onder de noemer ‘Portie Gemengd’. In groepjes van twee maakten zes artiesten een week lang muziek, vorige week toonden ze op Podium 19 het eindresultaat.

Alleen: de koppels passen per definitie níét bij elkaar. Een beetje vergelijkbaar met die ‘unlikely animal friends’. Maar in plaats van een eendje op het hoofd van een olifant, krijg je een metal- en technohead die een week wordt opgesloten met een klassieke cellist. Brent Vanneste en Benjamin Glorieux hadden elkaar nog nooit gezien toen ze zich aan elkaar moesten voorstellen. Met muziek, natuurlijk.

Kon je er nog tussenuit? Stel dat je Brent zou horen spelen en dacht, nee, dit wordt het niet.

Benjamin Glorieux: Neen, hé. Ik had twee namen in mijn hoofd van wie ik hoopte dat ze het niet zouden zijn. Ze zijn het niet geworden, gelukkig.

Brent Vanneste: (Ondertussen aangekomen) En wie waren dat dan, Benjamin?

Glorieux: (Negeert Vanneste) Dat zou super gênant geweest zijn. Maar de crew van Wilde Westen heeft goed nagedacht over wie ze zouden koppelen. Ik vertrouwde hen.

Vanneste: Ik ook. Ik was meteen onder de indruk toen ik Benjamin een antwoord hoorde spelen op het kabaal dat ik gemaakt had.

Wat had je gespeeld?

Vanneste: Ik heb van alles geknald in vijf minuten. Techno, noise, ik ben zelfs even piano beginnen spelen. (Heel serieus) Ik noem mezelf wel eens een eclecticus.

Glorieux: Voor mij was het gemakkelijker, ik kon reageren op Brent. Als ik had moeten beginnen, had ik misschien wel iets heel klassieks gebracht.

Vanneste: Dan had ik iets minder platte stampmuziek gemaakt.

Glorieux: Die beats, ik had het er eerst moeilijk mee (lacht).

Vanneste: Ik heb je toch kunnen overtuigen, hé!

Benjamin zegt dat hij arrogant kan zijn, en Brent, ook jij hebt het moeilijk om afstand te nemen van je ideeën. Zijn jullie gemakkelijke personen om mee samen te werken?

Vanneste: Daar heb je het. Ik ben niet de gemakkelijkste mens, maar ik ben wel leuk om mee samen te werken. Denk ik. Maar het resultaat is enorm belangrijk voor mij, soms belangrijker dan een leuk persoon te zijn.

Glorieux: Dat snap ik. Ik kom uit de klassieke wereld, en die is zeer dogmatisch. Vol hiërarchie en dominante figuren. Het idee dat wij het beter weten, zit ingebakken in klassieke kringen. Sinds ik afgestudeerd ben zo’n twaalf jaar geleden, moet ik die arrogantie terug afleren. Je ontdekt steeds weer wat je allemaal nog niet weet. Zoals deze week.

Nam iemand het voortouw? Op het eerste gehoor, zou ik zeggen dat Brents voorliefde voor donkere en harde muziek het zwaarst doorwoog.

Glorieux: Brent was meteen heel hands-on. Hij heeft dan ook meer ervaring met shows in elkaar boksen, en stelde meteen voor om met visuals te werken.

Vanneste: Maar ik heb niet per se het voortouw genomen, we zijn gewoon beginnen spelen. We beseften allebei dat er geen tijd was om te twijfelen, dus hebben we elkaar constant gevolgd. Na enkele uren was het al duidelijk wat er zou werken. We wilden vooral onze vrijheid vrijwaren. In improvisatie kwam onze klik snel tot uiting.

Glorieux: Elke keer als we begonnen te improviseren en de sfeer erin zat, vroegen we: waar blijven die camera’s?

Vanneste: Hoe gingen we dat gevoel in godsnaam opnieuw creëren? De documentaire vroeger opnemen ging productioneel niet, natuurlijk. Maar we hebben de magie uiteindelijk wel goed kunnen overbrengen. Al heeft de stress ervoor gezorgd dat we allebei een paar dingen vergeten zijn.

Glorieux: Dat kan al eens gebeuren als je zaterdagochtend om 10u moet opnemen (lacht).

Waren jullie snel op elkaar ingespeeld? Ik quote Benjamin: ‘Muziek maken is intiemer dan een liefdesrelatie’. Zo’n intimiteit bereik je niet zo gauw.

Vanneste: Nee, dat klopt. Samen muziek maken is iets heel intens, en het is dan ook redelijk crazy om twee onbekenden samen te zetten voor een week. Maar zoals David Bowie zegt: het is goed om je als artiest altijd op een plaats te bevinden waar je net niet met de voetjes aan de grond komt. Zo forceer je jezelf om vooruit te gaan.

Lukt het om uitgedaagd te blijven nu we allemaal aan huis gekluisterd zijn?

Vanneste: Ik vind het een zeer interessante periode op vlak van creativiteit. Ik zit niet stil, misschien net omdat ik bang ben voor de leegte. Aangezien er zo weinig mogelijk is, besef je wat je écht wil doen. Ik ben ergens dankbaar dat ik dit mag meemaken. (Pauzeert) Maar het mag nu wel stoppen.

Waaraan denk je concreet?

Vanneste: Video intrigeert me de laatste tijd sterk. En sinds ik mijn soloproject Brennt heb opgestart, is ook techno een vaste waarde geworden. Beats, dus, maar dan op een abstracte, kunstzinnigere manier dan je ’s avonds op de radio hoort. Het is moeilijk om uit te leggen, ik ben nog aan het zoeken. Maar corona is nog niet gedaan hé, ik heb nog tijd (lacht). Ik vind het heel interessant om artiesten samen te laten werken, zoals Wilde Westen gedaan heeft. Ik heb veel bijgeleerd door met Benjamin te repeteren, maar ben ook op m’n grenzen gebotst.

Zoals?

Vanneste: Ik ben een computerman, maar ik heb wel nog wat te leren over bepaalde programma’s. En het is niet evident om de akkoordenschema’s te volgen van zo’n hoogopgeleide cellist als Benjamin.

Glorieux: Brent speelde alles uit het hoofd, terwijl ik druk nota’s aan het maken was, zoals ik geleerd heb. Brent had onze set trager onder de knie dan ik, want ik moest de akkoorden maar aflezen. Wie is dan het creatiefst bezig, Brent toch?

Vanneste: Ik kan gewoon niet lezen. Ik kan met moeite letters lezen, laat staan noten (lacht).

Heb je ooit overwogen om zoals Benjamin naar het conservatorium te gaan?

Glorieux: ’t Is nog niet te laat, jongen.

Vanneste: Ik ben een drietal keer opnieuw begonnen met notenleer, maar het werkte niet. Muziek definiëren deed voor mij afbreuk aan de magie ervan. Ik ben op mijn 20^ste jazz gaan studeren in Antwerpen, maar ben ook daarmee gestopt om op tournee te gaan met Stake.

Voor Benjamin was dit niet de eerste keer dat hij met ‘een heel andere muzikant’ samenwerkte. In 2019 speelde je een show met Zwangere Guy. Hoe anders was dat?

Glorieux: Redelijk vergelijkbaar. Het kader was toen heel duidelijk: we speelden een concerto met een klassiek orkest in Bozar, met Zwangere Guy als gast. Gorik is een beest van een performer. Het maakt niet uit of hij tijdens een symfonie van Mozart of tijdens zijn eigen show speelt. De vraag is: hoever wil je gaan als artiest? Het is gewoon muziek, dan doet het instrument of academische achtergrond er niet toe.

De grootste uitdaging van een week Wilde Westen? ‘We moesten het gebouw verlaten om goede koffie te halen’, zegt Glorieux. ‘Zo’n zotte backstageverhalen krijg je in tijden van corona.’ Als dit onheil eindelijk voorbij is, krijgen Vanneste en Glorieux de kans om échte backstagefratsen uit te halen. Verschillende concertzalen toonden al interesse in hun samenwerking.

Glorieux: Lekker stampen in het sportpaleis?

Vanneste: Lekker stampen in het sportpaleis.