Toots’ top-10: CD ‘Man Bites Harmonica!’

(Riverside, 1958) Twee ongebruikelijke blaasinstrumenten verenigen zich voor een ontspannen blowing date, opgenomen in twee sessies in de week van Nieuwjaar 1958. ‘If it’s new and different sounds you’re looking for, look no further!’ toetert producer Orrin Keepnews op de achterflap. Man Bites Harmonica was misschien niet de eerste, maar werd wel de bekendste langspeelplaat die Thielemans als virtuoze mondharmonicaspeler introduceerde bij het Amerikaanse publiek.

Het verhaal van de ongewone mondharmonica is onderhand genoegzaam bekend. Maar ook baritonsaxofonisten waren dungezaaid in de bop van eind jaren vijftig. Pepper Adams werd in 1957 uitgeroepen tot ‘nieuwe rijzende ster’ in de polls van het vakblad Downbeat. Hier begeleidt zijn bronstige bariton de luchtige mondharmonica van Toots, een op papier onwaarschijnlijke combinatie, maar het werkt uitstekend. De ritmesectie bestaat uit pianist Kenny Drew, die later de VS voor Europa zou inruilen en vaak een duo zou vormen met de Deense bassist Niels-Henning Orsted Pedersen, ook een van Toots’ persoonlijke favorieten. Bassist Wilbur Ware had in 1957 nog meegespeeld op de opnames van Thelonious Monk met John Coltrane. Hij stond een maand voor deze opname trouwens met Sonny Rollins op het podium van de Village Vanguard voor een legendarische reeks concerten die door Blue Note op plaat werd gezet. Drummer was de onoverkomelijke Art Taylor.

De combinatie zorgt voor een onderhoudende, vaak opwindend gespeelde en bijwijlen ontroerende set. Hoogtepunten zijn het tweetal originals van Toots. Hij demonstreert uitvoerig de invloed van Charlie Parker en John Coltrane in een meedogenloos snel Fundamental Frequency. De spaarzame lyriek van Miles Davis schemert dan weer door in prachtige ballads als Don’t Blame Me en Isn’t It Romantic. Met Louis Armstrongs klassieker Struttin’ with Some Barbecue blies Toots zijn chrome sandwich de jazzgeschiedenis in.