Tom Barman en Robin Verheyen over de nieuwe TaxiWars: ‘Waarom klink jij eigenlijk als een verkrachte eend?’

‘Kort’, ‘puntig’ en ‘direct’: dat waren aanvankelijk de kernwoorden van TaxiWars, een slaande-deuren-jazzband met een punky inslag. Vijf jaar en drie albums later is hun klankenpalet verruimd, en is dus ook dat lexicon aan uitbreiding toe. Het nieuwe TaxiWars in drie treffende termen.

Gevarieerd

Tom Barman (zanger): Robin die met een aantal composities afkomt en ik die er diegene uitkies waar ik iets bij vóél: dat was ten tijde van TaxiWars en Fever al de tactiek, en die is niet gewijzigd. Alleen: onze nieuwe plaat Artificial Horizon is de derde, dan wil je niet in herhaling vallen en probeer je iets anders te doen. Niet dat ik Robin heb moeten uitdagen, maar ik heb hem wel gezegd: ‘Sluit u op en schrijf méér!’ (lacht)

Robin Verheyen (saxofonist-pianist): Ik heb voor deze plaat inderdaad vijfendertig in plaats van twintig stukken gecomponeerd. Niet meer enkel en alleen op saxofoon, maar ook aan de piano, al sinds jaar en dag mijn tweede instrument. Dat geeft natuurlijk vanzelf een meer harmonieuze touch. De eerste twee platen waren overwegend trashy en punky, met meer aandacht voor de energie dan voor de melodie. TaxiWars is nog steeds groovy en dansbaar – dat hoor je aan een nummer als Inifinity Cove -, maar gaandeweg werd duidelijk dat het dit keer gevarieerder, warmer en melodieuzer mocht.

Barman: De melody man uithangen is natuurlijk helemaal mijn ding. Hoewel ik het vroeger niet echt hoefde te doen – de saxofoon dicteerde de melodie – heb ik me voor het eerst mee toegelegd op de akkoorden. En ook drummer Antoine Pierre en bassist Nicolas Thys hebben nummers bijgedragen aan deze plaat. We zijn echt een bánd geworden.

Reactief

Barman: Een eerste plaat draagt altijd de energie van het nieuwe in zich. Met de tweede borduur je daarop voort. En dan komt de derde eraan en stel je je de vraag: waar gaat dit naartoe, hoe houden we het fris? Deze plaat is in vele opzichten een reactie op de vorige twee geworden. Scherpe nummers die in één akkoord blijven hangen hadden we al, langgerekte, jazzy ballads ook. Nu zijn we meer op zoek gegaan naar echte liedjes, naar chansons die we konden finetunen. Dan kom je automatisch bij poppier structuren uit, bij songs-songs. Én dan mogen er al eens strijkers en vrouwenkoortjes aan te pas komen. Muziek waar vanwege het relatief beperkte instrumentarium veel ruimte in zit alsnog volproppen, ik heb het wéér niet kunnen laten. (lacht) In zekere zin is Artificial Horizon de The Ideal Crash van TaxiWars.

Verheyen: De plaat klinkt over het algemeen meer geproducet. We wilden ook eens met iemand anders in zee gaan. Dat is Marc Urselli geworden, de vaste man van John Zorn die ook met onder meer Lou Reed, Nick Cave en Foo Fighters heeft gewerkt. Een aangename mens die zijn metier kent, input geeft – dankzij hem klinken de drums heel anders, veel meer rock dan jazz – en de boel vooruit doet gaan. Als je met hem in de studio zit, verlies je geen seconde tijd. Zo heb ik het graag.

Barman: We hebben iets langer en harder aan dit album gewerkt, maar een TaxiWars-plaat is toch nog altijd véél sneller klaar dan een dEUS-plaat. Als dEUS de grote tourbus is, dan is TaxiWars de veel wendbaardere, 6-cilinder-oldtimer die er voorbijvlamt.

Ambitieus

Verheyen: We hebben voor Artificial Horizon een platendeal gesloten met Sdban, het label van Stuff, De Beren Gieren en andere zogenaamde jazznieuwlichters. Of we ons thuis voelen in die hele new wave of Belgian jazz? Ik ben daar niet echt mee bezig, het is allemaal nogal ver van mijn bed. Ook letterlijk, want ik woon in New York en word meestal omringd door New Yorkse muzikanten. Met Nicolas en Antoine spelen er natuurlijk twee landgenoten bij TaxiWars, maar ook zij hebben een verleden in New York. Onze vibe is bijgevolg heel New Yorks. Al hebben we ook een koppig, non-conformistisch kantje dat ontegensprekelijk Belgisch is. Ik denk dat het verenigen van die twee werelden ons uniek maakt.

Barman: Universal, ons vorige label, heeft ons altijd zeer goed behandeld, maar internationaal konden ze ons niets garanderen. Buiten België kwamen we al te vaak op de grote hoop terecht. Vandaar de stap naar Sdban, een label met minder middelen maar een breed buitenlands netwerk. Als we straks in Berlijn, Milaan of Praag spelen, wil ik dat er daar op de plaat gewérkt is. Het publiek verruimen, dat is toch wel de ambitie. We willen aantonen dat TaxiWars een band is die op een jazzleest geschoeid is maar die ook andere richtingen uit kan. Op deze plaat staan nummers, ik denk bijvoorbeeld aan Irritated Love, die volgens mij ook niet-jazzliefhebbers kunnen aanspreken. Zelfs mijn lief vindt ze goed!

Verheyen: Dat zegt veel, want zij houdt niet van saxofoons. Zeker niet als die te schreeuwerig en te avant-gardistisch klinken.

Barman: Daar heeft ze een gloedhekel aan, ja. In die mate zelfs dat ze Robin ooit heeft gevraagd: ‘Waarom klink jij eigenlijk als een verkrachte eend?’ (lacht)‘