Tobias Jesso Jr. @ Les Nuits: Onbeschaamde romantiek en dramatiek

‘Op het podium voel ik me nog steeds een weirdo’, liet Tobias Jesso Jr. zich ontvallen, toen we hem in november vorig jaar spraken. De Canadese debutant speelde showcases voor een beperkt publiek, solo aan de piano, in afwachting van zijn debuutplaat Goon (‘lummel’, of ‘slungel’), die toen nog vijf maanden op zich liet wachten. ‘Een goede oefening’, noemde hij het.

Jesso’s passage op Les Nuits is de eerste in ons land sinds de release van zijn debuutplaat, en bijhorende lovende kritieken, in maart. Hij breekt het ijs met een cover van Big Star’s melancholische puberdrama 13. Solo aan de piano, jawel. Daar zal Jr. het grootste deel van het concert blijven zitten, enkele songs op akoestische gitaar uitgezonderd. De vele oefening ten spijt bleek de singer-songwriter duidelijk nog niet helemaal op z’n gemak voor een levend publiek. Dat maakte hij goed met spontane interactie en zenuwachtige grapjes. ‘Een geluk dat ik geen diep uitgesneden hemd draag’, klonk het, met één oog op de mensen die plaats namen op het balkon. Waarna de openingsakkoorden luidden van Can We Still Be Friends?, dat het dus zonder symfonische arrangementen moest doen, gevolgd door Bad Words, met ontbrekende drums nog iets breekbaarder dan op de plaat.

Op Goon presenteert Tobias Jesso Jr. zich als een klassieke songsmid in de traditie van Randy Newman, Harry Nilsson en Caroline King; pianomensen met sterke, heldere melodieën in de vingers en geen angst voor zeemzoete arrangementen. Zijn songs ontwikkelen zich meestal aan een midtempo, volgen de geijkte structuren maar klinken nooit belegen. Enkel True Love – een demo die het album om begrijpelijke redenen niet haalde – balanceerde op de grens tussen Elton John en een pot stroop.

Voor het folky The Wait gort hij de gitaar om, wat zijn onbeholpen houding nog meer in de verf zette. Gelukkig kan hij bogen op een ontwapenende glimlach en een jongensachtig charisma waar ze in Hollywood bij bosjes voor vallen – met die warrige krullenbol heeft de 29-jarige zanger zelf wat weg van Jesse Eisenberg, de acteur die gestalte gaf aan Mark Zuckerberg in The Social Network. Dat de gitaarmelodie van The Wait ons licht herinnert aan Blues Run the Game van Jackson C. Frank nemen we er graag bij, net als die paar pianotoetsen tijdens het refrein van Just A Dream (‘de eerste song die ik aan de piano schreef’) die wel erg doen denken aan Randy Newman. You Can’t Fool the Fat Man misschien, uit Little Criminals, maar we zijn niet zeker.

‘Don’t expect them to cheer’, had zijn Belgische tourmanager Piet, uit Lebeke nota bene, hem op het hart gedrukt. ‘They will just clap, and then you get on with it’. Goede raad – de man kent de lokale concertgewoontes – maar Jr. kan het grappen en relativeren niet laten. Hijs hem in een tuxedo, denk er een witte vleugel bij, en hij kan zo aan de slag op een luxueus cruiseschip, of in het soort loungebar waar de serveersters een volle decolleté schenken bij de cocktails.

De ballad en single Without You is de meest onbeschaamd dramatische track op Goon, maar ook de meest romantische. Een koppeltje in het midden van de zaal luistert de hele song uit met de slapen tegen elkaar, ogen dicht. Die openingsdans ligt vast.

En wat Piet ook mocht beweren, de mensen juichen, wat hoorbaar Jr.’s zelfvertrouwen doet groeien. Groot genoeg om zich aan een cover van Ray Charles’ onsterfelijke klassieker Georgia (On My Mind) te wagen, en om tijdens afsluiter How Could You Babe het publiek om een sing-a-long te vragen. ‘Soms doen de mensen mee, soms niet. Maar áls ze mee zingen, voelt het zo verdomd goed’, probeert hij de mensen knipogend te porren. Maar niemand wil zich meten met zijn ingeleefde uitvoering. En dan steekt Piet een duim omhoog en weg is ie.

‘Dit is pas de tweede keer dat ik een bisnummer speel’, vertelt Tobias Jesso Jr., wanneer hij enkele minuten later terug vooraan het podium post van. En na wat moeilijkheden om z’n gitaar te stemmen: ‘Dit is een nummer over mijn moeder en ik’.

Op z’n 23^ste ging Jr. zijn muzikaal geluk proeven in Hollywood, Los Angeles. Het werd niks. Niks in de muziek, niks in de liefde, en op koop toe kwam er dat telefoontje van mama: ‘I got cancer, she cried / I want my baby by my side’. Tobias Jesso Jr. keerde verslagen terug naar Vancouver, en schreef er aan de piano in het ouderlijk huis een prachtplaat. Ze heet Goon.

Charmant en een zak vol prachtsongs. Ja, Tobias Jesso Jr was elke seconde genieten deze avond in @Botanique #LesNuits #lesnuits15

— Louis Janart (@LouisJanart) May 13, 2015