Tijdens de lockdown ontdekte Blondshell dat ze geen popster was, maar een rockchick

Bij de meesten onder ons overheerste vooral verveling, maar Sabrina Teitelbaum ontdekte tijdens de pandemie nog een nieuwe emotie bij zichzelf: woede. Tot dan bracht de New Yorkse moody pop uit onder de naam Baum, maar het voelde niet helemaal juist. Pas toen haar producer Yves Rothman, die eerder achter de knoppen zat bij Girlpool, Porches en Yves Tumor, vroeg waarom ze tegen haar instincten in een popster probeerde te zijn, vielen de puzzelstukjes in elkaar. Diep in haar hart was Teitelbaum namelijk altijd al een rockchick: als kind stal ze haar vaders iPod om naar Bob Dylan, Eric Clapton en The Rolling Stones te luisteren, later ontdekte ze de ninetiesrock van Liz Phair, PJ Harvey en The Cranberries. Op aanraden van Rothman begon ze voor het eerst muziek voor zichzelf te maken, en daarbij kwamen enkele opgekropte frustraties bovendrijven.

Vorige zomer debuteerde ze als Blondshell met de explosieve alt-rocksong Kiss City, die haar de nodige buzz in indiekringen bezorgde. Al snel volgde een platencontract bij Partisan Records (het label van Fontaines D.C. en Idles) en werd ze door NME tot ‘de alt-rockheld die de toekomst verdient’ gekroond. Nu is er haar titelloze debuutplaat, waarop ze zich waagt aan slackerpop (Sepsis), haar versie van britpop (Joiner), een Hole-achtig nummer over salades van hufters vergiftigen (Salad) en ninetiesrock over nilliestelevisie (Veronica Mars). Met één constante: Blondshell klinkt bloedeerlijk, (pijnlijk) herkenbaar en een beetje pissed.

Een willekeurige quote ‘Vrouwen krijgen meestal wel toestemming om verdrietig te zijn, maar rond woede hangt nog veel meer schaamte.’

In concert op 20.05 in de Botanique, Brussel.