Eind februari verscheen Is This What We Want?, een bijzonder protestalbum waarop geen seconde muziek te horen is. Zwijgen is goud? Deze releases bewijzen van wel.
Het lijkt een grote grap: een partituur in drie delen, bedoeld voor eender welk instrument, waar geen enkele noot op staat. Tijdens uitvoeringen draaien de muzikanten hun partituren allemaal tegelijk om, om verder in stilte te blijven zitten. Maar componist John Cage zag zijn stuk niet als grap, en eigenlijk ook niet als stilte. Volgens zijn filosofie waren het de omgevingsgeluiden tijdens de uitvoeringen van 4’33’’ die de eigenlijke muziek vormden.
Niet alle uitvoeringen van stilte zijn even filosofisch als die van John Cage. In 1980 verscheen er een plaat die aan geen enkele artiest was toegeschreven. Qua titel lijkt The Wit and Wisdom of Ronald Reagan een lofzang op de acteur die een jaar later officieel president van de Verenigde Staten zou worden. Wie zich de lp aanschafte en hoopte enkele inspirerende politieke speeches te horen, kwam echter bedrogen uit. De twee nummers op de plaat bestonden uit telkens twintig minuten oorverdovende stilte. Volgens sommigen het slimste wat Reagan ooit gezegd heeft.
Al zolang Spotify bestaat, is er discussie over de magere uitkeringen die artiesten voor hun muziek krijgen. In 2014 probeerde de funkband Vulfpeck de streamingdienst dan maar te slim af te zijn, om een groter deel van de koek te krijgen. Het album Sleepify bestaat uit tien nummers die wederom uit stilte bestaan. Aangezien Spotify een nummer als ‘gestreamd’ rekent – en dus uitbetaalt – vanaf wanneer het minstens een halve minuut is afgespeeld, duren al deze stiltes 31 of 32 secondes. De band riep al haar fans op om het album ’s nachts op repeat af te spelen en Vulfpeck zo al slapend rijk te maken.
Kate Bush, Tori Amos, Damon Albarn, Max Richter… Op papier spreekt de lijst van de meer dan duizend artiesten die aan Is This What We Want? meewerkten tot de verbeelding. Maar ook hier hoeven fans niet op nieuwe muziek te hopen, want elk nummer op deze plaat is geluidloos. In volgorde spellen de twaalf songtitels een zin uit: ‘The British government must not legalise music theft to benefit AI companies.’ Daarmee is de boodschap van de plaat meteen duidelijk. De talrijke artiesten die aan dit project meewerkten, slaan de handen in elkaar om op te komen tegen AI-modellen die zonder toestemming getraind worden op reeds bestaande muziek. Die auteursrechten kunnen alvast niet geschonden worden.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
