Het was tien jaar geleden dat The Libertines de Botanique in Brussel aandeden. Nu zagen de Britse enfants terribles het met Vorst Nationaal misschien iets te groots, maar de aanwezige kern mocht de wedergeboorte van rock’n’roll in al zijn ruwheid meemaken.
Tien jaar geleden was het, dat fans het podium van de Botanique bestormden om hun helden te vergezellen en zelf deel uit te maken van de post-punkrockscene die door The Libertines tot een hoger niveau getild werd. ‘It’s been ten years’, krijgt het huidige publiek in Vorst Nationaal te horen nog voor de artiesten verschijnen. ‘Aren’t you going to ask me how I’ve been?’ – ‘How’ve you been?’ – ‘Oh, don’t ask.’
‘Fuck ‘em’
Een nostalgische videocompilatie volgt en herinnert aan wat rock’n’roll ooit was. Zoals iedereen weemoedig de hals strekt en af en toe ‘Libertines, Libertines’ scandeert, lijkt het een wake bij de begrafenis van het begin van heel wat goeds in de muziekwereld.
Vanaf het moment dat de boys in the band het podium echter betreden, maakt het weemoedige plaats voor extase. Dit is een herrijzenis. Aan al wie dacht dat pure rock dood was: deze mannen brachten het die avond in Brussel een decennium later terug.
Rauw en met een ‘je m’en fou’- attitude, dat beschrijft bezielers Pete Doherty, Carl Barât, bassist John Hassall en drummer Gary Powell waarschijnlijk het best. ‘Fuck ‘em’, klinkt het. Een houding waarin velen zich niet alleen bij de millenniumwisseling terugvonden, maar zo blijkt ook zeventien jaar later.
Echo van authentieke Britse rock
Want niet alleen een ouder geworden clubje dat het gevoel van weleer wilde herbeleven, wachtte in spanning op de reünie van het jaar. Ook heel wat jongeren voor wie The Libertines slechts een echo waren van een tijdperk van authentieke Britse indierock sloten de rangen en zagen de geruchten bevestigd.
De wereld werd na de split in 2004 nog wel getrakteerd op andere Britse parels als Arctic Monkeys die herinnerden aan de wijd reikende invloed van The Libertines, maar toegegeven, zij hebben hun wilde haren met een handvol gel in de loop der jaren gefixeerd.
The Libertines zijn dat allesbehalve. Gefixeerd. Eigenlijk waren de bandleden all over the place. Gitaren vlogen de lucht in, microfoons werden herhaaldelijk tegen de grond aangesmeten. Het was een bevlogen set, waar buiten de tekst die tot de songs behoorde, niet veel ruimte was voor prietpraat. Of ja: die enkele zinnen die Doherty er onverstaanbaar doorheen mompelde, niet meegerekend.
Chemie tussen Doherty en Barât vuriger dan ooit
Alle grote Libertinesnummers passeerden de revue en de set kende gewoon geen dieptepunt. Een eerste belangrijk hoogtepunt echter was Doherty die op zijn eentje het publiek bespeelde met een akoestische ‘Fuck Forever’. Een Babyshambles-song, eigenlijk. Maar dat weerhield de menigte niet om alles los te laten.
‘Don’t look back into the sun’ zorgde voor een ander noemenswaardig hoogtepunt. Crowdsurfers werden op handen gedragen en vervolgens door security aan de kraag weggesleurd: een laatste groet aan hun helden terwijl ze de walk of fame passeerden. Voor anderen die langs dezelfde weg werden afgevoerd veeleer een walk of shame als zij het begaven onder de extreem woelige zee van mensen.
Afsluiten gebeurde evenzeer met een bom van onder andere ‘What became of the likely lads’ – de chemie tussen Doherty en Barât lijkt, vuriger dan ooit, nooit te zijn uitgedoofd – ‘What a waster’ en ‘I get along’.
Voor de aanwezigen die weer even mochten proeven van de onstuitbare energie die de mannen van The Libertines uitdragen, hoeven die laatste nummers alvast geen afscheid voor alweer een decennium te betekenen. De band heeft een nieuw album aangekondigd. Het wordt een steevaste tot ziens.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier