Brandon Flowers en co toonden in Antwerpen dat protserige stadionrock al te vaak samengaat met eenheidsworst.
Van ons zult u nooit horen dat The Killers een partyband is, maar een feestje bouwen kunnen de gladde rockers uit Las Vegas wel. Ze hebben er nu eenmaal de bombastische sound en de meezingers voor en daar veranderde nieuwe plaat Wonderful Wonderful geen sikkepit aan.
Het Sportpaleis gaf zich dinsdag graag over aan het feestgedruis op arenaformaat, maar écht boeiend was de twee uur durende set niet. Frontman Brandon Flowers is nochtans gemaakt voor dit soort werk. Alleen al voor zijn strot zou menig stadionrocker een arm geven, maar live kwam dat er gewoonweg niet uit. Tijdens het openingsluik Run For Cover en Somebody Told Me had de zanger meermaals moeite om toon te houden en ook tijdens de rest van de twee uur lange set hapte hij meermaals naar adem. In de studio reikt Flowers naar de Bono’s van deze wereld, maar voor het live-werk zou hij beter David Davidse nog eens bezoeken.
Als een kind in een snoepwinkel huppelde Flowers rond, terwijl zijn bandleden zich wegcijferden en zijn fans brokjes meezingrefrein uit zijn hand aten.
Als een kind in een snoepwinkel huppelde Flowers rond, terwijl zijn bandleden zich wegcijferden en zijn fans brokjes meezingrefrein uit zijn hand aten. Maar al te vaak blonken de songs uit in middelmatigheid. Miss Atomic Bomb was een lauw afkooksel van Alphaville’s Forever Young, Tyson vs. Douglas en Spaceman klonken gehaast.
Runaways was een bombastisch, met synthesizers gelardeerd antwoord op Tom Petty waar ome Tom zaliger vermoedelijk zelf geen fan van zou zijn geweest. En dan is nog maar de vraag of Mark Knopfler en de rest van Dire Straits kunnen lachen met wat The Killers van Romeo and Juliet heeft gemaakt. Geforceerder klonk rock-‘n-roll haast nooit.
Ook visueel zagen we te veel tweederangseffecten om van een verrassend, coherent visueel spektakel te kunnen spreken. Maar het gebrek aan samenhang was niet enkel de schuld van The Killers: de band verdronk gewoon in de echokamer die het Sportpaleis is. Bijgevolg domineerde de ritmesectie vaak het geluid, ten nadele van de gitaren en Flowers’ stem.
Gelukkig trad de groep af en toe uit zijn comfortzone: The Man was opzwepende bleekschetenfunk die onze heupen aan het werk zette en Jenny Was A Friend Of Mine bewees dat ze in Las Vegas ook een vuile gitaarriff kunnen spelen zonder aan U2 te denken. Human, met een uitstekende ode aan Kraftwerk, had echo’s van Depeche Mode en tijdens Rut hoorden we eindelijk een ingetogen Flowers.
Het afsluitende tweeluik When You Were Young en Mr. Brightside was vintage Killers: onversneden, pronkerige rockmuziek voor de grote massa mét goede melodieën en refreinen. Helaas was het kalf toen al lang verdronken. Niet getreurd, op vrijdag 6 juli krijgen de heren een herkansing op de wei van Rock Werchter.
