The Hickey Underworld over de comeback: ‘Ja, Will Tura zit ook in onze muziek’

Met de comebacksingle Living on Big Foot was The Hickey Underworld al terug op de radio. Binnenkort volgen de podia. Knack Focus duikt mee in het repetitiehok.

‘Het komt erop neer: de vrouw perst zo hard dat Jean-Marie Pfaff de baby opvangt.’

‘En wegshot?’

‘Voilà. ’

Bassist Yorgos Tsakiridis probeert een onlangs gehoorde grap na te vertellen over onze voormalige nationale keepertrots in de rol van vroedvrouw. Maar zonder de vereiste mimiek valt de pointe op een koude steen. Als The Hickey Underworld zijn actieterrein na zeven jaar inactiviteit naar de moppentapperij zou hebben verlegd, was paniek nu op zijn plaats geweest, met de komende speeldata in het vooruitzicht.

Gelukkig is het Antwerpse kwartet bij zijn leest gebleven. Noem het posthardcore, gruizige metalpop of melodieuze noiserock: de groep won er in 2006 de Rock Rally mee en vulde er drie puike platen mee. Nog op het palmares? Radiohits met Future Words en Blonde Fire. Een shout-out van Kanye West (zoals die toen nog heette) voor de clip van laatstgenoemde. Buitenlandse tournees met Two Gallants en dEUS. Voorprogramma’s van Dinosaur Jr., Germs en MC5. Een vergelijking met Guns N’ Roses door een recensent van de BBC. Nu ja, twijfelgeval.

Omstreeks 2016 bleek het vat leeggelopen. Vooral tot frustratie van frontman Younes Faltakh. ‘Op persoonlijk vlak stokte het’, kijkt hij nu terug. ‘Voor mij was het einde geen verrassing. De neuzen stonden al een tijd niet meer in dezelfde richting. Zo kun je niet creatief zijn.’

Faltakh riposteerde met een nieuwe groep, Arabnormal, waarin Niek Meul van Das Pop zijn compagnon werd. Gitarist Jonas Govaerts – die de groep al in 2014 had verlaten door gehoorproblemen en was vervangen door Tim Vanhamel van Millionaire – wierp zich op het (co)regisseren van de films Welp (2014) en H4Z4RD (2022) en series zoals Tabula Rasa (2017) en F*** You Very, Very Much (2021). Bassist Yorgos Tsakiridis speelde onder meer bij Bed Rugs, Borokov Borokov, King Dick en Bontridders. En drummer Jimmy Wouters liet van zich horen onder de aliassen Wolf Sheriff en Spookasem.

Toch kwamen de leden elkaar nog voortdurend tegen, zij het nooit allemaal tegelijk. Daarvoor was het wachten op het tuinfeest dat Tsakiridis in 2020 in volle coronatijd gaf om Govaerts’ verjaardag te vieren. ‘Het was zoals bij broers’, stelt Faltakh. ‘Er waren weinig woorden nodig om de banden terug aan te halen. Die avond hebben we ingezien dat er tussen ons vieren een sterke muzikale chemistry bestaat, en die wilden we weer aanboren.’

En zo repeteert The Hickey Underworld tegenwoordig in een voormalige brouwerij aan het eind van een Deurnse steeg. Net voor onze aankomst blijkt er iemand de doos van Pandora te hebben geopend. Het gitaarmotief van Living on Big Foot zou een treffende gelijkenis vertonen met een zekere eightieshit, maar die kan niettegenstaande ongedurig geneurie maar niet worden thuisgebracht. Blij dat we te hulp kunnen schieten. ‘Hijo de la luna van Mecano, já!’

De rest van de avond zal die oorworm doorlopend worden gekweeld, in verschillende versies via YouTube afgespeeld en nagefriemeld op gitaar en bas (‘Jonas, hoedoededa?’). Om ten slotte zelfs te worden overwogen als deel van de nieuwe set.

Jimmy Wouters: Kunnen we dat niet gebruiken om mee af te gaan?

Younes Faltakh: Op te komen, misschien.

Jonas Govaerts: Of anders als loop tussen de songs door?

Yorgos Tsakiridis: Dit moet het omgekeerde van inspiratie zijn: je eigen nummer zo hard aan een ander linken. Nog voorbeelden? Die drumbreak in Future Words is gepikt van Be My Baby, of in ieder geval van die Phil Spector-sound. In Blonde Fire zit iets van de Yeah Yeah Yeahs. (droog) Maar Indianen is wel degelijk een cover van Will Tura (het verscheen in 2010 dan ook op de tweede Turalura-tributeplaat, nvdr.). Toen ik tien was, móést ik de cd hebben waar Moa ven toh! op stond. Dat was ráp, man. Ik luisterde naar K.I.A. – Krapoel in Axe – en Will Tura. Tura on the block! (hilariteit) Wijnegem Shopping Center, in mijn geval. Dus ja, Will Tura zit zeker ook in onze muziek.

Werkelijk. Wat we wél opmerken wanneer de instrumenten ter hand worden genomen, is dat de groep al behoorlijk gerodeerd klinkt. De versies van Zero Hour, Whistling en Future Words staan pal. Goedkeurend geknik en tevreden gegrijns alom. ‘Spelen we Mister Hebrews(Mystery Bruise dus, nvdr.) hiervóór of erna?’ Alleen Faltakhs zang klinkt weggemoffeld. ‘Juist, maar als we de microfoon luider zetten, begint het te feedbacken.’ Nee, geen gram stress te bespeuren wanneer een pauze aanbreekt. ‘Het gaat elke keer beter, dus tegen dat het móét (er staan die week twee zaaloptredens in Brussel en Sint-Niklaas gepland, nvdr.) zijn we zeker good to go’, bevestigt Tsakiridis bedaard.

Voelen jullie doorgaans meteen of het een goede of slechte show wordt als je eenmaal op het podium staat?

Faltakh: Ja, tijdens het eerste nummer. Soms ervoor al. Is het slecht, dan kun je je er alleen maar doorheen worstelen. Huilen met de pet op. Alsof jij een stuk moet schrijven dat je niet wilt schrijven. Zoals dees misschien. (grijnst)

Govaerts: De eerste zin heb je al. ‘Dus jullie hebben nog geen nieuwe plaat.’

Faltakh:: Tegen het eind van het jaar zouden we weer in de studio kruipen. De plaat is dan voor volgend jaar. We zijn er nog niet helemaal over uit wat we precies willen doen. Behalve dat het góéd moet zijn.

De twee andere nieuwe songs die ik al mocht horen, Cold Sun en Wall on the Fly, beantwoorden alvast aan die kwalificatie.

Govaerts: Met Living on Big Foot erbij zijn dat de drie nieuwe die we voorlopig hebben. Nu ja, Wall on the Fly is in feite een oud nummer dat we hebben opgediept.

Hoe verloopt het schrijven tegenwoordig?

Faltakh: We hebben geen vaste formule, want we werken in schrijfteams: duo’s waarvan de samenstelling telkens verandert.

Tsakiridis: Zoals in Flikken: altijd met twee in de combi.

Govaerts: Dat doen Younes en ik al sinds we twaalf waren. Prullen op onze gitaren, de ene riff op de andere. Fijn als je iets op zo’n traditionele manier kunt maken.

Jullie spelen live dus hoofdzakelijk oude nummers, sommige vijftien jaar of nog ouder. Kijk je daar vandaag anders naar?

Faltakh: Ik vind vooral de teksten heel cringe om weer te zingen.

Tsakiridis: Je kunt er altijd nieuwe verzinnen.

Faltakh: Of wat wauwelen.

Govaerts: Ik was wel aangenaam verrast dat onze eerste plaat, die we toch lang geleden hebben gemaakt, overeind blijft. Mensen lijken die te appreciëren als een geheel. Want meestal is zo’n debuut een collectie van songs die je al jaren had. Ik begrijp alleen niet waarom we in zo veel recensies van metalinvloeden zijn beticht.

Die gitaarmelodie in Living on Big Foot is alleszins meer metal dan Mecano.

Faltakh: Dat epische, bedoel je? Mja. Een vriend heeft onlangs gezegd dat onze drums iets galloperends hebben.

Govaerts: Dat was ik, hoor. (al dan niet ernstig) Ik ben een huge fan van Iron Maiden.

Hoe is het met je gehoor, Jonas?

Govaerts: Doenbaar. Ik heb af en toe nog wel een terugval, maar het is niet vergelijkbaar met tien jaar geleden. Er is nooit een deftige diagnose gesteld – het was waarschijnlijk een soort virus. Maar het is onder controle. Ik heb ook altijd braaf met oordoppen gespeeld.

Terug aan het werk. Alsof er een nieuw blok hout op het vuur is gesmeten, gaat het van Living on Big Foot via The Frog crescendo naar een laaiend Dwamgoz. De consensus wordt dan ook bondig geformuleerd.

‘Keigraaf!’

‘Keimetal!’

Autotune is voor veel mensen een hatelijke, gemakzuchtige stemvervormer. Maar in Living on Big Foot past die wel.

Wouters: Een geval van ‘demo-itis’: je raakt verslingerd aan het eerste ruwe idee. Younes heeft het nummer eigenlijk nooit zónder gezongen.

Faltakh: Het is een effect zoals een ander – galm, delay, distortion – en zodanig ingeburgerd, waarom zou je het niet gebruiken? Een statement moet je er niet achter zoeken.

Govaerts: Met mate kán het. Bij The Voidz, de groep van Julian Casablancas, vind ik het bijvoorbeeld goed gedoseerd.

In de tekst van Living on Big Foot vermeld je ‘the villa of ormen’. Komt dat uit Blackstar van David Bowie?

Faltakh: Ja. Het bekte goed en ik had niets anders ter invulling, dus heb ik het erin gelaten. Ormen is Noors voor slang. Het paste bij het thema.

Hebben jullie ooit Ian Svenonius ontmoet, zanger van The Nation of Ulysses, de Amerikaanse groep bij wie jullie jullie bandnaam gehaald hebben? Ik vraag het omdat hij onlangs in Turnhout was op uitnodiging van Dennis Tyfus.

Faltakh: In 2019 speelde hij in Het Bos hier in Antwerpen met zijn project Escape-Ism. Hij had het hele zaaltje op zijn hand, als een blanke James Brown. Maar aan de merchstand bleek hij heel terughoudend. Ik heb hem een cassette gegeven van onze derde plaat en daar was hij heel blij mee. Hij wist wel dat er een groep bestond die naar zijn song is genoemd, maar niet dat het een Belgische band was.

Govaerts: Hij is de enige man ter wereld die zichzelf geMeTood heeft: hij zou zich niet langer publiekelijk vertonen omdat hij naar eigen zeggen van alles op zijn kerfstok heeft. Een maand later was hij al terug. (lacht) Op het Dischord-label – waarvan Younes en ik grote fan waren – was The Nation of Ulysses een van de weinige groepen met een beetje humor.

Zijn jullie ambities veranderd na al die jaren?

Faltakh: Een betere boekhouding zou mooi zijn. Maar verder: we willen nog altijd gewoon goeie songs maken. Toeren in het buitenland? Als men ons iets aanbiedt, waarom niet.

Govaerts: We zitten niet meer bij PIAS maar op het kleine label van een vriend van ons, Cloudshaper.

Faltakh: Het netwerk is kleiner, maar de toewijding veel groter. We nemen het wel zoals het komt.

Het onderwerp ‘stage act’ was in het brouwerijkot nog niet aangeroerd. Maar op de valreep volgt er nog een brainstormpje.

Tsakiridis: Kunnen we niets doen met een opblaaspenis die schuim spuit? Super origineel toch.

Faltakh: Die van Rammstein anders? Ze gebruiken hem toch niet meer.

Wouters: Misschien is hij vrij op te halen.

Govaerts: Eens kijken op schweizehande.de.