The Dare, de ex-leraar die indie sleaze terugbrengt

Hij maakt trashy electroclash, zingt over seks met je moeder en producete Charli XCX’s banger Guess. Alles wat u moet weten over The Dare en zijn geanticipeerde debuutplaat What’s Wrong with New York?

Hij maakt muziek die uw moeder doet blozen

Zomer, 2022. Harrison Patrick Smith – alter ego: The Dare – lost Girls en wordt meteen het mikpunt van een controverse. De één noemt zijn debuutsingle een ode aan de electroclash van Fischerspooner, de ander vindt ‘m beledigend en obsceen. Smith is nu eenmaal niet de man van de subtiliteit. Zijn beats zijn vettig en luid, hij klinkt als een arrogante rotzak én smijt met lyrics als ‘I like girls who got so much hair on they ass, it clogs the drain’ en ‘Sex, I want to call your mom and tell her you’re the bomb / I might even see if she’s into it’. Smith vindt de treurige indiemuziek over hartzeer nogal saai, legt hij uit aan het Britse magazine The Face. ‘Ik wil naar een show gaan waar iemand al zijn kleren uittrekt en een accordeon in elkaar slaat.’

U kent hem van Brat Summer

Ook als u nog nooit van The Dare heeft gehoord, is de kans reëel dat u hem al eens heeft gezien. Hij is de man in het zwarte pak die al een hele zomer lang opduikt naast Charli XCX. U zag hem plaatjes draaien op haar legendarische Boiler Room-set op Ibiza en spotte hem op haar breed gedocumenteerde verjaardagsfeest in LA. En sinds deze maand kent u hem ook als de producer van de Guess-remix met Billie Eilish, allicht het meest expliciete nummer van Brat. Geheel terzijde: een andere bekende fan is Barack Obama.

Hij doet u feesten alsof het 2008 is

Voor Smith erotische nummers over aarshaar schreef, speelde hij zélf in Turtlenecked, een droevige indieband die nummers maakte over het patriarchaat, en gaf hij les aan twaalfjarigen. Pas toen hij na de coronacrisis begon te dj’en in een donkere kroeg in New York, transformeerde hij in de coole nightlifekoning die hij vandaag is. Elke week draaide hij er vier à vijf uur noughtieshits van Daft Punk en The Chemical Brothers. Zijn enige promo bestond uit een simpel berichtje op Instagram: ‘You motherfuckers, come on out’. Het werd een gigasucces: Freakquencies werd op korte termijn de spannendste clubnacht van de stad. Smith ziet het als een verlengde van zijn muziek: ‘Het is niet exclusief, wel stijlvol en er komen coole mensen op af.’

De plaat markeert de definitieve terugkeer van indie sleaze

Uitgelopen zwarte eyeliner, sigaretten, slordige kapsels en een digitale camera met flits: The Dare verwijst expliciet naar indie sleaze, die ietwat trashy subcultuur die de jaren 2006 tot 2012 domineerde. Op modevlak is de trend al even aan een comeback bezig, op muzikaal terrein wordt Smith het boegbeeld en zijn debuutplaat het anthem. You’re Invited klinkt als een hedonistische LCD Soundsystem-track, Good Times is erotische dancepunk uit het schof van Peaches. Elders belooft Smith nog een ‘Justin Timberlake-achtige dancehit’. Wie rouwt om het einde van Brat Summer, mag zich opmaken voor een Harrison Smith Herfst. ○