Een matineeconcert dat in precies twee woorden kon worden gevat: saai en saai.
WHAT’S THE FUZZ?
‘Innerspeaker’ van Tame Impala is één van de fijnste plaatjes die ons van vorig jaar zijn bijgebleven. Of hoe drie jonge Australiërs uit de afgelegen grootstad Perth in de breed uitwaaierende psychedelica en zware, groovende bluesrock van de late sixties hun geliefkoosde speeltuin vonden. Het resultaat van dat gedol klonk verbazend fris, dankzij de combinatie van zalige melodielijnen en tonnen effecten. Meer trippy dan tricky dus, godzijdank.
TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT?
You betcha. Drie van de vier groepsleden sloften blootvoets en verdwaasd het podium op, alsof men hen amper enkele minuten vóór showtime manu militari uit hun tentje had gesleurd. De enige die wél schoeisel aanhad was de bepaald kierewiet ogende bassist, uit wiens schichtige blikken en wankele pas je meende te mogen opmaken dat hij al een dag of drie niet meer met bed of luchtmatras in aanraking was gekomen. Hij was dan ook de enige in de wijde omgeving die écht in een trip zat opgesloten, maar helaas geen muzikale.
Want werkelijk élke song die Tame Impala met zichtbare tegenzin uit zijn instrumentarium zeulde, klonk stukken slomer en lijziger dan op plaat. Je bedacht hoeveel spannender verf zien drogen wel niet zou zijn geweest, was getuige van geestdodende aanslagen opSerge Gainsbourgs ‘Bonnie & Clyde’ en Massive Attacks ‘Angel’, en wedde uit arren moede dan maar met de collega’s: in welke minuut zou de bassist (onvergetelijke roze bolletjesbroek trouwens) omver tuimelen?
Jongens, jongens. Is eentonigheid besmettelijk? Geen idee, we concludeerden slechts dat de vervelende vervelaars de verveelde Pyramid behoorlijk verveelden, en dat de deerlijk dreunende deunen de danig doezelende drommen dus domweg deden dagdromen. Dat deed de deur dicht, dammit!
HET YOUTUBEMOMENT?
Minuut 36: de bassist vergeet éven aan het evenwicht te denken, maar vindt op zijn weg achterover toch wel zijn versterker, zeker. Niemand gewonnen, ook dat nog.
(K.B.)
