Vlaamse Kate Tempest-fans praten over wat haar muziek voor hen betekent.
In De Morgen schoof je vorig jaar People’s Faces naar voren als een van je favoriete nummers.
Stephan Vanfleteren: Als ik vijf artiesten moet opnoemen, is Kate Tempest daar een van. Voor mij is ze de muzikale ontdekking van de laatste jaren. Het gebeurt weinig dat een artiest me van bij de eerste noten al van de sokken blaast, Kate Tempest deed dat. Ik zat in de auto – ik geloof dat Radio 1 op stond – toen ze People’s Faces speelden. Ik maak veel portretten, dus ik vond de titel al interessant. ‘There is so much peace to be found in people’s faces’, zegt ze in dat nummer, een zin die is blijven hangen. Het is heel fascinerend hoe ze vertelt en hoe ze ondanks de vele problemen tussen mensen toch vooral hoop vindt. Na dat nummer ben ik beginnen te zoeken en heb ik een fantastische kunstenares ontdekt.
Zie je verwantschap met wat je zelf maakt?
Vanfleteren: Ik kijk veel naar gezichten en ik vergelijk veel gezichten. Als je dan iemand de verwondering en schoonheid van het gezicht op zo’n mooie manier hoort bezingen, dan raakt je dat. Ze is een zielsgenoot in een ander medium.
Over gezichten gesproken: ik heb haar nooit in het echt gezien, maar is het je al opgevallen dat ze op Janis Joplin lijkt? De fysieke verschijning. De bezwerende energie van het lieflijke hippiemeisje. Ze doet me enorm aan haar denken. Of zie ik dat verkeerd?
Voor mij zit ze in dezelfde categorie als Nick Cave en Bob Dylan.
Is dat ook waar je haar plaatst?
Vanfleteren: Voor mij zit ze in dezelfde categorie als Nick Cave en Bob Dylan. Dylans teksten zijn een genre op zich en Cave vertrekt vanuit een soort religiositeit, terwijl Tempest veel meer down to earth is. Maar bij alledrie zit er poëzie in de teksten die het muzikale overstijgt. Ze legt die brug naar de literaire wereld ook heel nadrukkelijk. Je merkt dat pakweg Samuel Beckett voor haar geen vreemde is.
En het is misschien een rare referentie, maar haar redevoeren doet me soms aan Barack Obama denken. De manier waarop ze praat, behaagt. Zeker in deze tijden waarin de communicatie van mensen als Nigel Farage en Donald Trump uit korte, valse berichten op Twitter lijkt te bestaan, zit er iets bezwerends in hoe zij haar boodschap brengt. Als geen ander kent ze ook de kunst van de tempovertraging. Af en toe lijkt het alsof ze in haar lyrics een heuvel op moet rijden, waarna de zwaartekracht haar weer naar beneden trekt en ze weer sneller gaat. Er zitten golven in haar muziek.
Zie je er beelden in?
Vanfleteren: Het is in elk geval herkenbaar. Als ik haar hoor zingen, denk ik vaak: die straten ken ik ook. Als ik door Londen, Parijs of Charleroi loop, dan herken ik wat ze wil zeggen over armoede, over ongelijkheid, over empathie. Het klinkt misschien wat lullig, maar ik heb het gevoel dat we hetzelfde zien. Ik voel wat zij ook ziet en ik zie wat zij ook voelt.
Wat zou je iemand aanraden die haar niet kent?
Vanfleteren: Ik betrap mezelf erop dat ik blijf terugkeren naar People’s Faces. Vorige week keerde ik van Frankrijk terug over een lege autosnelweg, via de Franse Ardennen en Charleroi, toen Radio 1 het nummer nog eens speelde. Wel, ik ben twee uur op dat gevoel naar huis gereden. Zo intens is haar muziek.
Zeker vandaag. Want dat is me de jongste maanden meer en meer gaan opvallen. Het Verenigd Koninkrijk wordt verscheurd door de brexit. Europa is op zoek naar zichzelf. De wereld worstelt met corona, racisme en de uitwassen van kapitalisme. En je voelt dat Kate Tempest de vinger aan de pols van de maatschappij houdt. Ze is een stem van en voor nu.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
