Spill Tab maakt muziek voor wie zich snel verveelt

Ze groeide op in LA, Bangkok en Parijs, stond al in het voorprogramma van Sabrina Carpenter en debuteert nu met een album vol eigenwijze indiepop. Maak kennis met Spill Tab.

‘Is het goed als ik Frans en Engels door elkaar spreek?’

Claire Chicha vraagt het altijd, voor de zekerheid. De Frans-Koreaanse zangeres is vanuit Los Angeles naar hier gevlogen om het eerste album van Spill Tab, haar alter ego, te presenteren. Dat album heet Angie en is een mix van Frans- en Engelstalige teksten en allerlei genres en geluiden.

Natuurlijk, antwoorden we. We zijn tenslotte in Brussel.

Al vijf jaar lang rijgt Spill Tab de streams aaneen. Met dank aan Lorem, een Spotify-afspeellijst met een wat gekke selectie ‘muziek die de regels een beetje breekt’. Lees: een mix van dreampop, indie en r&b. De doelgroep is gen Z, jonge mensen die verondersteld worden komaf te maken met de grenzen tussen genres.

Een beetje zoals Spill Tab zelf. Neem bijvoorbeeld het nummer Want Me. In amper twee minuten schotelt Chicha je een Billie Eilish-achtige melodie, een trillende gitaar, harptonen, een solo en een eigenwijze beat voor. ‘Ik raak snel verveeld’, verklaart ze. ‘Toen ik in New York studeerde en in de metro naar muziek luisterde, hield ik mijn vinger altijd op de doorspoeltoets. Nu ik zelf muziek maak, probeer ik tracks te schrijven waar ik tot het einde naar wil luisteren. Ik stop er dus zo veel verschillende elementen in om te voorkomen dat het saai wordt.’

Die overvloed komt terug op de hoes van Angie – ‘een vriendin van mij die dokter is en in haar vrije tijd schildert, heeft het schilderij gemaakt’ – maar ook in de bio van Spill Tab. Claire Chicha werd in 1997 geboren in Bangkok en groeide op in Los Angeles met een Koreaanse moeder en een Frans-Algerijnse, joodse vader. De economische crisis van 2008 schudde het gezin door elkaar. ‘Twee jaar eerder hadden mijn ouders een grote som geld geleend van de bank om te investeren in een postproductiestudio. Opeens stortte alles in.’ Op twaalfjarige leeftijd vertrok Chicha met haar moeder naar Thailand. ‘Het was een intense en wilde tijd. Als buitenlander kun je in Bangkok doen wat je wilt. En omdat mijn moeder niet zo streng was en me vertrouwde, deed ik veel domme dingen. (lacht) Ik ging veel uit en rebelleerde een beetje.’ Het jaar daarop ging ze bij haar tante in Parijs wonen: ‘In Parijs ontdekte ik dat Fransen veel directer en agressiever communiceren dan ik gewoon was – ik kom uit twee zeer vriendelijke culturen, de Amerikaanse en de Thaise. Dat was toen moeilijk, maar het heeft me later geholpen.’

Na de dood van haar vader keerde ze uiteindelijk terug naar Los Angeles. Op haar middelbare school in Burbank sloot ze zich aan bij het koor, waar ze zes maanden lang tot zes uur per dag musicals repeteerde om deel te nemen aan grote nationale wedstrijden. ‘Dat was een heel belangrijke leerschool. Ik heb er geleerd om door te zetten en niet bang te zijn voor het podium.’

Daarna vertrok Chicha naar New York om er muziek te studeren. Niet om compositie te studeren, maar om zich te verdiepen in de zakelijke kant. ‘Ik had iets artistieks kunnen gaan doen, maar mijn moeder wilde dat ik eerst financieel onafhankelijk werd.’ Uiteindelijk hield ze zich bezig met onder meer merchandising en werkte ze als tourmanager. Maar toen kwam covid en had ze eindelijk tijd om de muziek die ze even in de koelkast had gestopt, uit te brengen. Haar eerste nummer, Decompose, kwam uit in 2020. Spill Tab was toen nog een duo met haar producer David Marinelli. ‘Op een dag zei hij: “Claire, ik doe niet méér voor jou dan voor de andere artiesten wier nummers ik produce. Bovendien begrijp ik de helft niet van wat je zegt als je in het Frans zingt. Je redt het wel zonder mij.” En hij had gelijk. Maar op dat moment leek het alsof hij het met me uitmaakte.’

Ze tekende bij Sony, nam drie ep’s op – Oatmilk (2020), Bonnie (2021) en Klepto (2023) –, stond in het voorprogramma van Sabrina Carpenter en werkte samen met Metronomy. Het ging goed, maar toch was het niet wat Chicha in gedachten had. ‘Ik was jong en naïef. Ik begreep niet dat als ik bijvoorbeeld een voorschot kreeg, daar tracks tegenover stonden die dat zouden terugverdienen. We zaten gewoon niet op dezelfde lijn. Toen ze bij Sony mijn eerste nummers hoorden, dachten ze dat ik iets poppy en toegankelijks zou maken, terwijl ik eerder een meer bizarre of experimentele kant op wilde. Uiteindelijk hebben ze me laten gaan, en gelukkig maar.’ Chicha werkte, bevrijd van het label, haar debuutplaat af.

Dat album kwam vorige week uit via het Franse label Because (van o.a. Selah Sue en Justice) en heet Angie. Het is een eerbetoon aan de persoon die ze lange tijd was, iemand die zich vaak in bochten plooide voor anderen. Nu stippelt ze haar eigen pad uit, en dat ligt vol indiepop die nog niet helemaal buiten de lijntjes kleurt, maar eigenzinnig genoeg is om te intrigeren. Op Angie wisselt ze Engels- en Franstalige lyrics, indiegitaren, r&b en electronica met elkaar af. ‘Ik heb niet veel nagedacht over hoe het album zou worden ontvangen, en of mensen de nummers leuk zouden vinden of niet. Maar ik wist wel dat ik niet in een bepaald genre geduwd wilde worden. Dat zal later wel gebeuren. Maar op dit moment wil ik niet in een la belanden waar ik niet meer uit kan.’