Speakers Corner Quartet: ‘Kate Tempest en ik waren vastbesloten om de wereld een geweten te schoppen’

Achter het drumstel van Speakers Corner Quartet zit niet alleen de beste vriend van Kate Tempest maar ook de muzikale rechterhand bij haar liveshows: Kwake Bass. ‘Zij is mijn zusje.’

‘Speakers Corner was een reeks events in Brixton Jamm, een club in Zuid-Londen waar een vrij podium voor rap en spoken word georganiseerd werd’, legt Kwake Bass (echte naam: Giles Kwakeulati King-Ashong) uit. De drummer en producer kan naast Tempest trouwens nog wel wat adelbrieven voorleggen: hij speelde al met Shabaka Hutchings, Joe Armon-Jones en Mica Levi. ‘Speakers Corner was een vrijhaven voor meningen, net zoals de originele Speakers’ Corner in Hyde Park. Wij waren de vaste begeleidingsband. Zowat elke rapper uit Londen en omstreken moet er ooit aan de microfoon gepasseerd zijn. Hiphop zit dus diep in onze muzikale roots, maar van daaruit waaieren we alle mogelijke richtingen uit.’

Afgaande op de groepsnaam zou je in de eerste plaats aan jazz denken, ‘maar we zouden onszelf zeker geen jazzband noemen’, zegt violist en toetsenist Raven Bush. ‘We houden wel van jazz, maar het is niet het straatje waarin we continu geparkeerd staan. Aphex Twin en Béla Bartók zijn evengoed belangrijke invloeden. En we improviseren graag en veel, maar dan meer zoals Sjostakovitsj het zou doen. (lacht)

‘True mulatto music’, zo staat het op de site van platenlabel Lanquidity Records.

Kwake Bass: Omdat onze muziek een hybride is, een mix van culturen, entiteiten en stijlen, met een unieke smaak, een eigen gevoel. Onze sound is spontaan ontstaan, vanuit die hiphopimprovisaties, maar ook door regelmatig in kraakpanden te spelen, en is daarom zo vrij als vrij maar kan zijn. Ontembaar. Net zoals jazz dus, om het nog wat ingewikkelder te maken. (lacht)

Biscuit (fluit): We hebben sinds Speakers Corner al heel veel opgetreden, op alle mogelijke locaties, maar die open-mic nights behoren nog steeds tot de meest intense shows die ik ooit meegemaakt heb. Echt op het scherp van de snee: sommige van die rappers schrikken er niet voor terug om hun rivaliteit niet louter verbaal uit te vechten.

Kate Tempest was vaste klant in Brixton Jamm, maar jullie connectie gaat veel verder terug.

Kwake Bass: Kun je wel zeggen, ja. Ik ken Kate al sinds mijn veertiende. Ze is mijn allerbeste vriend, mijn zusje. Ik herinner me zelfs niet meer hoe en wanneer we elkaar precies voor het eerst ontmoet hebben, alleen maar dat we van de ene op de andere dag altijd samen optrokken.

Jullie zijn ook samen naar de befaamde BRIT School getrokken, waar zoveel sterartiesten de stiel geleerd hebben.

Kwake Bass: Toen we een jaar of zestien waren, ja. Het leek een goed idee, vastbesloten als we waren om muziek te maken en daarmee de wereld een geweten te schoppen. (glimlacht) Kate maakte toen al beats, en ze nam er op de BRITS ook de gitaar bij.

En, was ze goed op gitaar?

Kwake Bass: Laat ik het zo zeggen: ze heeft haar eigen stijl. (lacht)

Biscuit: Maar onderschat haar als muzikant niet, hoor!

Jullie hebben nog maar één ep uit, meer dan tien jaar geleden al. Ik heb het uit goede bron dat jullie momenteel aan jullie eerste album werken.

Biscuit: Het is een werk van lange adem. Deels omdat we er al onze vrienden, onze uitgebreide familie van nearest and dearest, bij betrekken. Het wordt dus een plaat vol featurings en op sommige van die bijdragen zitten we momenteel nog te wachten. De track met Kate is wel al klaar, en de tekst die ze geschreven heeft, is er alweer boenk op. Heftige shit.

Kwake, jij bent al sinds het begin de musical director voor Tempests liveshows, die bij veel mensen soms heftige emoties losmaken. Wat is het meest bizarre of mooiste dat je al meegemaakt hebt?

Kwake Bass: O man, waar moet ik beginnen? Ons hele parcours is eigenlijk even bizar als mooi. Toen Kate met rappen begon, kreeg ze, als enige meisje op het podium, vaak de microfoon niet doorgespeeld. Puur chauvinisme, weet je wel. En nu ziet ze overal ter wereld volwassen venten, hetzelfde slag kloeke kerels dat haar ooit de ruimte niet gunde, huilen tijdens haar optredens. Dat is heftig, als je weet uit welke microkosmos we komen. Ze is gevormd door haar ervaringen en omgeving, en nu vormt ze de ervaringen en de omgeving van andere mensen. Ook die van mij: na optredens word ik steevast aangeklampt en met veel egards benaderd door mensen, al was het maar omdat ze zo tot bij haar proberen te raken. Ik herinner me een show in Amerika, vlak na een optreden in een of andere populaire talkshow. Achteraf kocht een man bijna de hele merchandisetafel leeg. ‘Ik werk al heel mijn leven in de olie-industrie’, zei hij tegen Kate, ‘en je hebt zonet mijn hele perspectief op de wereld veranderd.’ Kijk, zo’n indrukwekkend niveau van zelfreflectie maakt Kate bij mensen los. Op zulke momenten kan ik alleen maar denken: wat gaat dat geven binnen een jaar of tien, met nog een pak platen, boeken en toneelstukken meer? Want er is nog veel meer nood aan zelfreflectie en bevrijding op de weg voor ons.