Sad Banana maakt fruitsalade van punk, dada, rap, een dertigtal bananen en heel veel verdriet.
Sad Banana ziet eruit als een banaan, maakt muziek met bananen, is héél verdrietig en is ongetwijfeld het vreemdste dat u zult zien tijdens 20 jaar Trix. De artiest (Sad Banana gebruikt de voornaamwoorden die, hen, hun) omschrijft hun geluid als ‘iets dat schippert tussen punk, chanson, rap en dadaïsme’ en hun shows als ‘een existentiële fruitsalade’. Dat mag u vrij letterlijk interpreteren: het instrument van Sad Banana is een bananenorgel, ofwel een ‘keyboard’ van twaalf bananen die aan kabels verbonden zijn. Verder wordt een aantal bananen in blenders gemixt ‘om zowel een gitaarachtig noisegeluid te maken als smoothies voor het publiek’.
Sad Banana heeft altijd al veel gehuild, vertelt die, maar twee jaar geleden liep de fruitblender over. ‘We leven in tijden van extreme sadness, zowel op wereldschaal als op individueel vlak.’ De artiest wijst naar de conflicten in Palestina en Oekraïne, maar ook naar de mentalegezondheidscrisis. ‘Onder het kapitalisme moeten we leven aan een ongelooflijke snelheid. Het is niet gek dat zo veel mensen eraan onderdoor gaan. Artiesten moeten vandaag én boeker én manager én schrijver én productiemedewerker zijn. Sad Banana wil uit dat verdriet creativiteit en plezier putten.’
Op een show van Sad Banana kun je je verdriet omarmen. En bananen eten. ‘Voor iedere show sla ik een krat van een dertigtal bananen in. Een deel gaat naar het publiek, de rest naar het orgel, de smoothies en mijn kickdrum. Niet onbelangrijk: geen enkele banaan wordt verspild. Na de show eet ik mijn bananenorgel op of deel ik de bananen uit.’ Niet voor mensen met gevoelige darmen.
Mijn persoonlijke hoogtepunt is mijn album The Journey of the Sad Banana, dat volgend jaar uitkomt. Dankzij Trix’ project Handlangers kon ik drie weken in hun studio’s bivakkeren en optreden op het festival Dear Antwerp. Een hele leuke, intense en fruitige periode. Eeuwige big sad gratitude to Trix daarvoor.
Mensen moeten naar mijn show komen omdat er nood is aan absurdisme. We moeten ons het vern we samen huilen met bananen in de lucht.
Het nummer dat u moet horen is Pap, een rapnummer met een dikke beat. Soms word je wakker en voel je je niet als een stevig stuk fruit. Het is oké om af en toe een brei te zijn en te druppen van de stoel.
Mijn eerste herinnering aan Trix was toen ik als jonge schil probeerde in te breken op een van hun feestjes. Tijdens het klimmen ben ik ten val gekomen. Ik heb nog al mankend mijn pintje opgedronken en dan ben ik maar naar huis vertrokken. Sad.
Naast dokter Trix, kwam het beste advies dat ik al kreeg van mijn producers Yong Yoghurt en Kleine Kiwi. ‘Als iets sad is, maak het nog sadder’, zeiden ze. Daar probeer ik altijd aan te denken vooraleer ik het podium op stap.
