Sohnarr stelt op kousenvoeten zijn debuutplaat voor in Schouwburg Kortrijk

Met oprechte emoties en een bijzonder krakende viool hield Patricia Vanneste van Sohnarr ons in Kortrijk een hele avond op het puntje van de stoel. Dat gebeurt niet vaak.

Zegt de naam Patricia Vanneste u iets? Dat kan zeker. Niet alleen staat de Kortrijkse brunette aan het roer van strijkkwartet Cordette, ze is sinds vorig jaar ook deel van synthpopband Hydrogen Sea en speelt aan de zijde van lief en architect Sam De Bock bij het eigenzinnige Driftwood. Bovenal staat Vanneste bekend als ex-violiste en toetseniste van Balthazar. Ze bracht de indierockrevelatie mee groot, maar gaf er een goede twee jaar geleden de brui aan. Ze had het gevoel op een artistiek doodlopend paadje te zijn beland.

Met een nauwkeurig uitgebalanceerde mix van strijkers, minimalistische elektro-percussie en ijle harmoniezang staat Sohnarr zo ver af van Vannestes Balthazar-verleden, dat de referentie nog nauwelijks iets over haar virtuositeit zegt, laat staan dat het haar eer aandoet. Want de arrangementen die Vanneste gisterenavond aan ons voorstelde op het met berkenbomen versierde podium waren van zo’n kaliber dat we ons tot op dit moment afvragen hoe het in vredesnaam mogelijk is dat we haar zo lang voor lief hebben genomen als ‘de violiste van’.

Verstommen deed Sohnarr onmiddellijk met opener Östmark, dat Vanneste gezeten naast haar kompanen op viool inzette. De song is tevens het eerste nummer van debuutalbum Coral Dusk, dat eerder dit jaar verscheen via Pias Recordings en dat het vijftal gisterenavond integraal aan het publiek voorstelde. Dreigend voerde het kwintet ons mee naar de ontketenende woestenijen van Noorwegen en Zweden, waar Vanneste haar meesterwerk twee jaar geleden eigenhandig creëerde en opnam.

Agnes Obel

Ze eigende zich haar plaats op de frontstage voor het eerst toe tijdens 11.10, maar echt ruimte innemen deed Vanneste pas tijdens het aanstekelijke Radar waarbij haar lead vocals warm en breekbaar door de ruimte zinderden. Van alle nummers van Coral Dusk heeft Radar het meeste weg van een conventionele popsong, al weerhoudt een duistere instrumentale brug ons ervan om het nummer als dusdanig te categoriseren.

Indrukwekkend hoe Vanneste – die zich onder de noemer Sohnarr laat bijstaan door Tom Soetart op keys en drumpad, Sam Faes op cello, Adil Benhsain op altviool en Beatrijs De Clerck op viool – de opzwepende popsong naadloos liet overvloeien in The Mermaids of Bergsjon, een ingetogen, klassiek nummer waarin ze zich uitleefde op haar viool. Het was een van de vele gedaanteverwisselingen die haar oeuvre omvat en die ons gisterenavond kippenvel bezorgde.

Zo ging het eveneens tijdens The Road, waarin het terugkerende thema in de zang live nog beter klonk dan op plaat. Dat Vanneste geen getraind zangeres is, geeft haar muziek dat tikkeltje extra karakter en authenticiteit. De compatibiliteit van haar stem met die van De Klerck was zo duizelingwekkend, dat Agnes Obel er jaloers op zou zijn.

De nogal eentonige strijkers van Playing Hard To Get konden ons dan weer niet zo bekoren. Het bleek gelukkig maar een voorbode te zijn voor Melomania, dat het absolute hoogtepunt van de avond werd. Terwijl het kwartet een rustig kabbelend pianospel bracht, zorgvuldig gestileerd met een donkere cello- en altvioolpartij, dreef Vanneste haar viool tot waanzin. Wanneer het jammerende instrument niets meer kon uitbrengen dan een ellendig piepen en kraken, verstomde het geheel gezwind. Zo waanzinnig als Vanneste haar viool liet janken, zo beheerst zong ze op het einde haar laatste noot a capella en bezorgde ze ons een krop in de keel.

Kousenvoeten

Dat moment vatte Sohnarr en Patricia Vanneste samen. De oprechtheid en authenticiteit die de violiste op haar kousenvoeten uit haar viool liet zinderen, is ongezien. Het was geen kwestie van virtuositeit of techniek – want die heeft ze – maar van pure, onomwonden emotie.

Afsluiten deed Vanneste met het nog niet uitgebrachte Flutes, waarvoor ze naar eigen zeggen de gitaar van haar vriend had uitgeleend. Het was een van de eerste dingen die de artieste, duidelijk aangedaan van de afgelopen vijfenveertig minuten, tegen het publiek zei. ‘Excuseer mij als ik een paar foutjes speel. Ik ben helemaal geen gitarist, maar ga het toch proberen.’ En zoals ze daar zat met haar gitaar op een houten stoel, de voeten opgetrokken en met het licht van die ene lamp op haar gezicht, waren we alweer vergeten dat we in een schouwburg zaten.

Sinds gisterenavond begrijpen we nog beter waarom Vanneste twee jaar geleden besliste om het Balthazar-voetstuk te verlaten en de sprong in het duister te wagen. Haar soloproject is zo persoonlijk dat het bijna ongepast voelt om er een oordeel over te vellen. Als Sohnarr kan Patricia Vanneste volledig zichzelf zijn. Dat is eclectisch, donker en vooral heel oprecht.