Sinds de dood van George Floyd maakt Youniss punk

En de Antwerpenaar die voorheen beats bakte als Corrupted zíngt nu ook, zaterdag op Out the Frame in de Vooruit bijvoorbeeld.

Als Corrupted gooide hij ook al hoge ogen. Zo werd hij in 2017 beste Belgische producer op de Champion Sound Beat Battle. Maar uiteindelijk boeide het geknutsel met beats en electronicagenres Antwerpenaar Youniss Ahamad minder. Aan het eind van het eerste coronojaar bracht hij daarop voor het eerst muziek uit onder eigen naam, meer bepaald zijn voornaam.

Niet toevallig op dat moment: zijn debuutplaat Youniss was het resultaat van zijn zoektocht naar zijn identiteit. ‘Voordien lag de focus eerder op coole clubmuziek maken’, legt hij uit. En toen overleed zijn Iraakse grootvader en ging hij zijn roots onderzoeken, niet alleen met producen maar ook met songschrijven.

Op zijn nieuwe, tweede langspeler White Space heeft hij andermaal een bocht genomen. Niet langer klinkt hij als Arca na een retraite in het Midden-Oosten, deze keer begeeft hij zich op het terrein waar ook Yves Tumor, King Krule en Young Fathers inspiratie halen. De fundering van dat alles: de dood van George Floyd en wat de daaropvolgende Black Lives Matter-protesten bij Youniss hebben losgemaakt. Al emotioneert de plaat blijkbaar ook wel zonder die achtergrond.

Youniss: Een vriend stuurde mij daarnet: ‘Waar was deze plaat tijdens mijn break-up?’ Daar verschoot ik wel van, maar ik ervaar het als compliment. Het perspectief van elke luisteraar kan verschillen, maar pijn is duidelijk de gemeenschappelijke factor.

White Space ademt punk, het genre dat je als tiener veel luisterde.

Youniss: Ik was een gamer als puber. Op de soundtracks van Crazy Taxi en SSX on Tour stonden veel punkbands, zoals The Offspring en Death from Above 1979. Dankzij gaming ben ik ook into jungle en drum-’n-bass geraakt, wat dan weer de basis was van de muziek die ik als Corrupted maakte. Het was trouwens niet de bedoeling om een punkplaat te maken, al ben ik wel aangetrokken tot de energie van punk en metal. Punk is intens, snel en meeslepend.

Hoe bang ik ben om voor een publiek te zingen? Behoorlijk.

Je debuutplaat als Youniss ging voor een groot deel over je geboortenaam: tot je 24e heette je officieel Robby.

Youniss: Bij mijn geboorte was mijn mama erg ziek, dus moest mijn Ivoriaanse vader, die het Nederlands niet machtig was, de aangifte doen. Daar is veel bij misgelopen, waarop een ambtenaar in het districtshuis mij de naam Robby heeft gegeven. Iedereen heeft mij altijd als Youniss gekend, maar pas op mijn 24e heb ik mijn naam officieel laten veranderen. Wanneer aan het begin van een schooljaar de namen werden afgeroepen, legde ik meteen uit dat ik inderdaad Robby heette maar als Youniss aangesproken wilde worden. Daar werd nooit raar over gedaan. Als kind stond ik daar ook nooit bij stil. Het is pas tijdens mijn late tienerjaren dat ik vragen kreeg over mijn identiteit en afkomst. Youniss ging vooral over zelfacceptie, White Space over hoe anderen mij soms het gevoel geven dat ik mezelf niet mag zijn.

Wat maakt dat je je misbegrepen voelt?

Youniss: Als persoon van kleur op een plek waar je deel uitmaakt van een minderheidsgroep, maak je veel rare dingen mee. Ik ben opgegroeid in een gezin dat behoorlijk wit is, maar daarbuiten word ik wel ‘gecomplimenteerd’ om mijn Nederlands, of is men verbaasd dat ik een diploma heb. Discriminatie op de huizenmarkt is ook een ding. Al die opmerkingen stapelen zich op, en bij de gebeurtenissen rond de dood van George Floyd heb ik een klap gekregen, terwijl ik toen nog maar net de positieve aspecten van mijn diverse achtergrond had omarmd.

Wat waren die positieve aspecten?

Youniss: Mijn moeder is half Irakees en half Belgisch. Na de dood van mijn Irakese grootvader heb ik familieleden ontmoet die verspreid over de hele wereld wonen. Hoewel dat lang vreemden voor mij waren, voelde ik mij onmiddellijk met hen verbonden. Dat heeft mij de ogen geopend: ik ben véél meer dan een Vlaamse jongen. Dat was een positieve ervaring, maar je moet je roots ook niet te hard romantiseren. Hoe vaker ik gemixte mensen in mijn leven ontmoet, hoe harder ik besef dat ik altijd wel ergens tussen val.

Hoe heeft zich dat naar je muziek vertaald?

Youniss: Het viel me op dat de losse flarden die ik maakte na een periode van Black Live Matters-betogingen ruwer klonken dan gewoonlijk. Mijn productiewerk was altijd heel clean en gedetailleerd, maar ik vond die evolutie naar een ruiger geluid wel interessant, omdat dat mijn gevoel weerspiegelde. Veel ideeën zijn echter ontstaan doordat ik wankel in mijn schoenen stond, zowel als mens als artiest: ik deed vaak maar wat. Ik heb daarop een periode met een timer gewerkt: ik gaf mezelf één uur de tijd om ideeën te spuien, om ze vervolgens een halfjaar te laten rijpen. Daar ben ik dan mee aan de slag gegaan.

Was dat vooral een kwestie van zelfreflectie of betrok je er ook buitenstaanders bij?

Youniss: Ik heb verschillende gesprekken gevoerd over wat Black Lives Matter bij mij had losgemaakt. In die periode was ik heel open over dat thema op Instagram. Zo ben ik met mensen in gesprek geraakt. Door anderen te ontmoeten die zich met mijn gevoel konden vereenzelvigen, heb ik mijn pijn een plaats kunnen geven. Voor de sound ben ik vooral beïnvloed door mijn werkwijze en door de artiesten naar wie ik in die fase veel luisterde.

Zoals?

Youniss: Ik heb Heaven to a Tortured Mind van Yves Tumor grijsgedraaid, de plaat waarop die de switch van experimentele elektronica naar een soort van punk had gemaakt. Ik trok ook veel op met NAH (Amerikaanse percussionist en kunstenaar die in België werkt, nvdr.). Zijn methode vond ik interessant: hij werkt snel, superruw en maakt heel snel concrete keuzes, wat ik tot dan nooit deed. Ik denk net lang na. Zijn aanpak dwong mij tot andere dingen. Pink Siifu was ook een invloed. Hij is van jazzy beats naar intense punk gegaan en heeft het over dezelfde materie als ik, zij het vanuit een Amerikaans oogpunt. Toen hij in België was voor enkele shows heb ik met hem lange gesprekken gevoerd over hoe het voor hem is om misbegrepen te zijn. Ik vond het fascinerend dat iemand in de VS, aan de andere kant van de wereld, hetzelfde doormaakte als ik.

Sinds kort ben je zelf ook een zanger.

Youniss: Ik had niet het gevoel dat ik alles verteld kreeg met mijn instrumentarium, dus ben ik teksten beginnen te schrijven, wat zeker niet mijn sterkste kant is. Ik probeer gewoon kort en snel duidelijk te maken wat ik voel. En ik ben misschien niet de beste zanger, maar ook dat lijkt mij niet problematisch. Het is een manier om mijn emoties over te brengen. Hoe bang ik ben om voor een publiek te zingen? Behoorlijk. (lacht) Toen ik de songs aan het schrijven was, had ik geen idee hoe ik dat live zou doen. Hetzelfde met gitaar spelen: ik ben geen gitarist, hè. Het is spannend, maar het komt wel goed.