Sharon Van Etten heeft een bandplaat gemaakt: ‘The Attachment Theory is mijn tweede familie’

Sharon Van Etten gooit het genrelabel ‘singer-songwriter’ tot haar eigen verbazing van zich af. Voor haar nieuwe plaat zat ze voor het eerst niet meer alleen aan de schrijftafel. ‘Net zoals collega’s op kantoor.’

Wanneer we Sharon Van Etten spreken, staat haar thuisstad Los Angeles in brand. Haar gitaartechnicus stuurt foto’s in zijn vuurwerende pak, terwijl hij zijn pas gekochte huis probeert te redden van de vlammen. Het is een van de anekdotes die de zangeres deelt over het leven in een stad die steeds vaker door natuurrampen wordt getroffen.

Maar we zouden het over muziek hebben. Voor haar achtste album koos ze voor het eerst voor een volledige band-aanpak. Het resultaat is Sharon Van Etten & The Attachment Theory, een energieke, rauwe plaat die haar muziek een nieuwe dimensie geeft.

Sharon Van Etten: Het kwam precies op het moment dat ik het nodig had. Met Remind Me Tomorrow (uit 2019, nvdr.) was ik sonisch al een nieuwe richting ingeslagen. Tijdens covid maakten we dan We’ve Been Going about This All Wrong, maar ik kon niet samen in één ruimte zijn met mijn muzikanten. Toen de deuren weer opengingen, wilde ik repeteren op een plek waar we echt konden connecteren.

Hoe ontstond het idee voor een bandplaat concreet?

Van Etten: We huurden een huis met een aparte studio. Samen ontbijten, repeteren, lunchen, weer repeteren, dineren. Op het einde van de week hadden we nog tijd over en ik stelde voor om gewoon te jammen – woorden die ik normaal nooit over mijn lippen zou krijgen. In een uurtje of twee hadden we twee songs geschreven. Thuis zei ik tegen mijn man: ‘Het klinkt misschien raar voor iemand in de veertig die al heel haar leven alleen schrijft, maar ik denk dat ik een bandplaat wil maken.’

De groepsdynamiek is bijzonder: jullie komen allemaal uit verschillende muzikale achtergronden.

Van Etten: Dat maakt het net zo interessant. Ik heb een muzikant met een jazzachtergrond, iemand uit Peru die in Miami studeerde, iemand uit het Canadese Nova Scotia die naar New York verhuisde en iemand uit de punkscene van de Bay Area in San Francisco. En ikzelf ben gewoon een meisje uit New Jersey. Je kan chemie niet voorspellen, maar ik stond open voor de uitdaging.

Jullie namen op in The Church, de voormalige Eurythmics-studio in Londen. Beïnvloedt zo’n historische plek het proces?

Van Etten: We zochten een ruimte waar we live konden opnemen en ik wilde in Londen werken met producer Marta Salogni (die al met Björk, FKA Twigs en David Byrne werkte, nvdr.). Toen zij de Church-studio voorstelde, was ik overweldigd. Zo veel legendes hebben daar gewerkt. Je wilt dat respecteren en professioneel zijn. Veel van onze invloeden komen uit het VK, dus dat voegde een extra dimensie toe.

De naam van de band, en dus ook van het album, verwijst naar de hechtingstheorie uit de psychologie. Hoe uit zich dat in de groep?

Van Etten: Je gaat samen op tour, creëert eigen dynamieken, vertrouwt op elkaar. Als je zo veel tijd samen doorbrengt, ontstaat er een familieband. Net zoals collega’s op kantoor je tweede familie worden. Ik bestudeer nog altijd psychologie – ik ben geen professional, maar ik ben wel geïnteresseerd in hoe we met elkaar verbonden zijn.

Je was jarenlang verknocht aan New York, nu woon je in L.A. Als iemand die zowel aan de Oost- als de Westkust woonde, en met ervaring in psychologie: hoe ervaar je Amerika momenteel?

Van Etten: In de steden leef je wat afgeschermd, maar in L.A. word je door de branden direct geconfronteerd met de klimaatcrisis. Ik zie gemeenschappen samenkomen om elkaar te helpen, meer dan de overheid. In de steden vind je mensen met bredere horizonten, maar veel van Amerika is niet zo. Mijn song Southern Life gaat daarover: hoe kunnen we samenleven met tegengestelde ideeën zonder dat het een oorlog wordt? We moeten leren om een gezonde dialoog te voeren.

Je nummer Seventeen werd wereldwijd een hit, mede door de serie Sex Education. Het is opvallend hoe vaak dat specifieke getal terugkeert in de popmuziek – van ABBA’s Dancing Queen tot Sam Fenders 17 Going under. Wat maakt die leeftijd zo’n rijke bron voor songwriters?

Van Etten: Het is zo’n cruciaal kantelpunt. Het is bitterzoet als je terugkijkt: je bent vol levenslust en denkt alles te weten. Ondertussen proberen je ouders je te beschermen én vrij te laten. Maar eigenlijk weten zij het ook niet altijd. Als ouder én als kind zie ik die leeftijd nu als zo opwindend en kwetsbaar tegelijk. Het is je eerste grote stap naar volwassenheid, met alle angst en spanning die daarbij komt kijken.

David Lynch is onlangs overleden. Je acteerde en trad op in Twin Peaks: The Return, met de song Tarifa. Hoe kijk je terug op die samenwerking?

Van Etten: Het was een unieke ervaring. Alle muzikanten en performers die hij vroeg, wachtten in de coulissen van The Roadhouse. Lynch wilde dat iedereen gewoon zichzelf was, heel natuurlijk. Hij regisseerde wel de ruimte, verplaatste mensen in het publiek en bepaalde de belichting, maar hij wilde vooral de essentie van een persoon vangen. We speelden het nummer één keer, en hij zei vanuit zijn regisseursstoel met zijn megafoon: ‘Dat was prachtig. Hoe voelde het?’ Natuurlijk was ik doodzenuwachtig. We deden het nog één keer en hij zei: ‘We got it.’ Dat was Lynch ten voeten uit – hij wilde gewoon dat natuurlijke moment vangen.

Je acteert ook in andere producties. Hoe verschilt dat van muziek maken?

Van Etten: Muziek blijft nummer één, maar bij de rollen die ik gespeeld heb, voelde ik me diep verbonden met de karakters. In The OA was muziek een groot deel van mijn personage, het werd haar superkracht na een bijna-doodervaring. Bij acteren kan ik putten uit echte ervaringen, maar ik ben iemand anders. In mijn muziek kan ik mezelf zijn.

Recent interviewde je Suki Waterhouse over haar album. Een nieuwe rol voor jou?

Van Etten: Het was behoorlijk stressen. Ze vroegen het me en ik ben fan van haar – ze is zo veelzijdig, slim en grappig. Ik pretendeer niet de beste interviewer te zijn, maar het is spannend om vragen te stellen aan iemand die je bewondert. Ik hoop dat ik haar recht heb gedaan. Ik heb veel respect voor schrijvers, dus bedankt voor wat jullie doen.

Graag gedaan.