Saya Gray was altijd een beetje véél, en daar maakte ze een popplaat van

Ze heeft haar kat vernoemd naar Aretha Franklin, haar vader stond op het podium met Jeff Beck en haar eerste cd was er eentje van The Beatles. Saya Gray is van vele markten thuis, maar voor haar nieuwe plaat schreef ze rasechte popsongs. ‘Ik heb mijn zottigheid al bewezen.’

‘Dit is Genghis’, zegt ze over een langharige grijze kater die tijdens ons Zoom-gesprek op haar schoot springt. ‘En deze knapperd is Aretha’. Wanneer we videobellen met Saya Gray is ze thuis, in Toronto. Ze heeft lang als een nomade geleefd, pendelend tussen Canada (waar ze geboren is), Japan (waar haar moeder vandaan komt), de VS en Engeland. Ze vertoefde vaak in Londen, als muzikant en musical director voor onder meer Willow Smith en r&b-ster Daniel Caesar. Maar tegenwoordig heeft Gray dus een vaste woonplek, en daar horen katten bij.

De rosse kat die zich spinnend tegen haar achterhoofd vlijt, heet overigens niet zomaar Aretha. Papa Gray was van de jaren zeventig tot negentig een veelgevraagd trompettist en stond op het podium met vele grootheden, onder wie het soul-icoon Aretha Franklin. ‘Ik was twaalf toen ik mijn vader met haar zag spelen’, zegt Gray. ‘Ik besefte op dat moment waarschijnlijk niet wat voor een legende Aretha Franklin was. Maar dat was de realiteit van mijn pa als professioneel muzikant: het ene moment stond hij op het podium met Jeff Beck of met The Temptations, de week nadien speelde hij in het orkest bij de musical The Lion King. Ik vond het allemaal even geweldig.’

Die variatie aan muzikaliteit ten huize Gray liet zijn sporen na bij Saya, die zelf sinds haar tienerjaren multi-instrumentalist is. Op de ep’s Qwerty en Qwerty II freewheelt ze met vanzelfsprekend gemak tussen folk, metal, abstracte electronica en Cocorosie-achtige avant-pop, soms in een en dezelfde song. ‘Ik ben een collage, een kameleon, en als persoon heel chaotisch’, klinkt het. ‘Die nummers op Qwerty zijn momentopnames die kanaliseerden wat er toen door me heen ging, eerder dan dat ik bewust songs schreef. Ik heb sowieso nooit in één archetype gepast, mijn identiteit is altijd heel fluïde geweest. “Zo cool”, zeggen mensen dan. Nu wel, blijkbaar, maar ik ben er mijn halve leven voor gepest geweest. “Je bent een beetje véél”: dat zinnetje is zowat the story of my life.’

Voor haar nieuwe album Saya dat deze week verschijnt, liet Gray samplers en andere digitale verlengstukken links liggen en trok ze op roadtrip door het zuiden van Californië en de bergen van Japan, met een akoestische gitaar op de achterbank. ‘Zo’n klein, Japans type, zo groot als mijn arm. Ik heb de nieuwe nummers geschreven met die gitaar en de voicenotes-app op mijn telefoon. Ik heb mijn zottigheid eerder al bewezen, ze is uit mijn systeem. Ik kan nu gewoon popsongs schrijven.’

Van stilistische haardspeldbochten en contrasterende genreoefeningen is op Saya inderdaad weinig sprake. Een track als H.B.W zal fans van Billie Eilish kunnen bekoren, met de harmonieën in 10 Ways (To Lose a Crown) zit Gray in het spoor van jonge singer-songwriters als Phoebe Bridgers, en de zacht jankende gitaar in Line Back 22 verraadt Grays liefde voor The Beatles. ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band was een van de eerste cd’s die ik van mijn pa kreeg’, vertelt Gray enthousiast. ‘Ik hou zo van The Beatles omdat de productie van hun albums erg goed doordacht is. Zo inventief, en dat in realtime. Dat heb ik ook proberen te doen. In H.B.W lijkt de toonhoogte van mijn stem gemanipuleerd. Maar ik heb die song gewoon half zo traag ingezongen en dan via een analoge tapemachine op “natuurlijke wijze” versneld. De hele plaat zit tjokvol honderden van zulke laagjes. De technicus die dat in de studio allemaal moest samenweven, is L. Stu Young, die nog met Prince heeft gewerkt. “Dit is totaal geschift”, zei hij over de omvang van de opnamesessies. Dat wil toch iets zeggen’.

Of Saya Gray met haar toegankelijke popplaat klaar is voor het grotere werk, vragen we als afsluiter. ‘Ik héb al in de hoogste klasse gespeeld. Weliswaar in de achtergrond, met vrienden en kennissen die best wel beroemd zijn. Ik weet dus hoe het eraan toegaat. Roem, daar jaag ik niet op, ik ken de pro’s maar vooral de contra’s. Ik weet ook niet of ik op mijn 45e nog zin ga hebben om met mijn kont te zwaaien op een podium. Mijn grootste bekommernis is dat ik te veel van buitenaf beïnvloed zou worden. That I would lose the juice, en te veel als een ander begin te klinken. Nee, dan draag ik liever zorg voor een groep asiel- en straatkatten. Yep, dat is mijn back-upplan. Zonder gekheid.’