Sampha Sisay leende zijn soulvolle stem al aan Solange en Drake, maar kroop pas in februari dit jaar solo uit de schaduw. Wat dat geeft, kunt u vaststellen op Pukkelpop.
Als u de voorbije jaren al eens naar SBTRKT, Jessie Ware, Drake of Katy B luisterde, bent u allicht vertrouwd met de bronzen stembanden van Sampha Sisay. Een kleine optelsom leert dat de 27-jarige Londenaar sinds 2011 al zo’n twintigtal ‘featurings’ heeft verzameld.
Nog meer namedropping? Zijn stem en producties waren te horen op ons album van het jaar, A Seat at the Table van Solange, hij zong mee op Endless, het streamingalbum van Frank Ocean, werd door Kanye West gevraagd voor een track op The Life of Pablo en bracht zelf twee sterke singles uit: Timmy’s Prayer en Blood on Me.
Die singles staan op Sampha’s debuutalbum Process, dat in februari uitkwam. ‘Process moest zijn grote entree zijn, maar het is slechts schoorvoetend dat Sampha het volglicht betreedt dat nu over zijn vlechtjes schijnt’, schreven we over zijn solodebuut. En zo voelde de man het zelf ook aan. ‘Alle druk rust nu op mijn schouders, ik heb lang genoeg aan de zijlijn gestaan’, klonk het.
Enkele maanden later blijkt hij de overstap goed verteerd te hebben.
SAMPHA: Het is intens geweest, dat zeker. Veel shows, veel interviews en veel andere verplichtingen, maar ik doe mijn best om me zo veel mogelijk te laten meedrijven – just follow the flow, you know?
Je hebt niet bepaald je best gedaan om de spotlight te ontwijken. Na het album Process verscheen de gelijknamige kortfilm, deze maand gevolgd door een magazine, bedoeld als een ‘visuele exploratie’ van je muziek. Het kan niet op!
SAMPHA: Ik ben altijd een visueel ingesteld persoon geweest en heb minstens evenveel muziek leren kennen door films te kijken of door in magazines te bladeren dan door de radio. Zulke projecten geven me ook de kans om samen te werken met mensen die ik bewonder, zoals regisseur Khalil Joseph, die ook met Beyoncé heeft samengewerkt voor Lemonade.
‘Als artiesten zeggen dat een publiek je door een show kan helpen, dan is dat meer dan een clichu0026#xE9;.’
Het magazine kreeg de titel Shy Light. Verwijst die naam naar jezelf?
SAMPHA: Hij komt uit de tekst van Plastic 100 °C, de openingstrack van Process: ‘A shy light curves around my ears/ The more you speak, the more I see’. Maar het is tegelijk een knipoog, ja. Ik ben nu eenmaal iemand die traag openbloeit.
Dat heb je gemeen met de leden van The xx. Hoe verliep de Amerikaanse tournee in hun voorprogramma?
SAMPHA:It was epic. De mensenmassa’s, de zalen en steden waar we terechtkwamen, de entourage van de groep, ik heb overal van genoten. Ik ken Romy, Oliver en Jamie al zo’n tien jaar, en sinds ze succes begonnen te krijgen, hebben ze altijd een hand naar me uitgestoken. Deze tournee stond dus al een tijd in de sterren geschreven, ik ben blij dat het er eindelijk van gekomen is. Ondanks hun status zijn ze nog steeds dezelfde lieve en nederige mensen gebleven, ik kan er alleen maar een voorbeeld aan nemen.
Jullie traden beiden aan op Primavera Sound in Barcelona, volgens Oliver Sim hun favoriete festival. Hoe was het voor jou?
SAMPHA: Goede muziek, mooi weer, warme mensen, een fijn publiek: wat wil je meer? (lacht) Ik was nochtans doodop van de jetlag. We kwamen recht van Australië, van een show in Melbourne. De backstage van Primavera is een oord van kalmte en rust, je hebt totaal geen idee van wat er zich buiten afspeelt. En dan wandel je het podium op voor vijftienduizend man die je met open armen ontvangen! Geloof me, als artiesten zeggen dat een publiek je door een show kan helpen, dan is dat meer dan een cliché.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
