Ruïnes, windmolens en snuff films, of: de hete tocht die Echo Beatty aflegde voor het maken van roadfilm ‘Vision Glitch’

In de muzikale kortfilm Vision Glitch willen muzikante Echo Beatty en fotograaf Anton Coene iets duidelijk maken: niet alles moet altijd volgens plan verlopen. De film floreert in het zoeken en onderweg zijn. Minstens even belangrijk als het eindpunt is de tocht ernaartoe. En laat het juist zijn dat ze in die tocht de essentie van hun passie terugvonden.

Met Vision Glitch leverde de infectueuze Echo Beatty ondertussen al haar derde plaat af. In het diverse soundscape horen we meer dan eens brutale gitaren, elektronische toetsen, nagalmende vocals en duizelingwekkende percussie. Annelies Van Dinter, het bonzende hart van Echo Beatty, wilde graag een roadtrip maken waarbij ze haar nieuwe nummers in openlucht kon spelen. Zo ontstond het idee om een muzikale roadfilm te maken in samenwerking met confidant en fotograaf Anton Coene. Bestemming: onbekend. Voertuig: Wendy de Chevy. Windmolens: in overvloed. Een trip met enkel elkaar als gezelschap, tijdens de allerwarmste week van het jaar, en zonder ook maar één keer te douchen: het schept wellicht een band.

Zoeken naar de essentie

‘De nummers die ik al een tijd eerder had opgenomen met een voltallige band zie je me in de film opnieuw interpreteren. De opnames voor het album waren ondertussen een paar maanden geleden, en tijdens de roadtrip zat ik al in de mixfase samen met Omar, die vanuit Los Angeles de mixes doorstuurde. De nummers zaten dus al even niet meer in mijn vingers. Wat je ziet is een spontane solointerpretatie.’

Die herinterpretatie krijgt u ook te horen tijdens haar komende optredens, waar ze slechts geflankeerd door twee muzikanten op het podium staat. ‘Ik wil dat mijn concert voor het publiek kan aanvoelen als iets wat op dát moment gecreëerd wordt. Dat de muziek brengen ook iets van moeite kost. Dat zie ik zelf ook graag bij andere artiesten. Mooi, strak, perfect, zo hoeft het niet te klinken. Ik wil vooral dat de muziek leeft.’

Ook Anton kan zich moeiteloos vinden in het zoekende sentiment. Jarenlang trad hij intensief als tourfotograaf op, maar na de lockdown en de geboorte van zijn kind was hij plots wat minder geneigd om op de collectieve post-corona stroomversnelling te springen. Dit project kwam met andere woorden als gelegen. ‘Het gaf voor mij antwoorden op vragen als “wat deden we nu weer?”’

Ook linkt hij deze queeste aan een soort ‘derde album fenomeen’, waarbij een artiest die al een tijd actief is extra moeite doet om iets speciaals te creëren met zijn derde plaat, om te compenseren voor het feit dat het publiek er net minder belang aan hecht dan bij de voorbije twee. ‘Zelf maak ik geen albums, maar soms heb ik het gevoel dat ik als fotograaf momenteel ook aan mijn derde plaat zit.’

Zonder plan, zonder publiek

De tocht verliep naar eigen zeggen planloos. De enige rode draad in het geheel is dat alles op chronologische wijze getoond wordt. Zo zou de eerste stop eentje worden bij een mastodontische windmolen, waar Echo Beatty ons een ingetogen versie van Laying Low voorschotelt, aangevuld met een subtiele hint van ritmische windmolenslagen.

Ook werd het op voorhand niet besproken hoe de film er qua vorm of stijl zou uitzien. Anton staat bijvoorbeeld bekend om zijn voorkeur voor zwart-wit, maar dit keer springt het scherm van de dynamische en natuurlijke kleuren. ‘Omgekocht. (lacht) Nee, hoor. Ik heb gewoon het gevoel dat er vrij weinig bewuste keuzes werden gemaakt’, geeft Anton aan. ‘De dingen gebeurden gewoon zoals ze gebeurden.’ Ook een publiek was nergens te bekennen, behalve één schattig kwikstaartje, dat tijdens de performance van Howl in een toevallig gevonden kasteelruïne stilletjes meegenoot van op de eerste rij. Inderdaad, ook die idyllische locatie was niet gepland.

De setlist werd gaandeweg aangevuld, afgaande op welk nummer het beste bij de setting paste. ‘We wilden wel niet dat de film te lang werd. Ghost of Past Lovers hebben we bijvoorbeeld ook opgenomen, maar is ondertussen uitgebracht als aparte video.’ Niet onterecht is Annelies heel trots op het resultaat, dat baadt in de vijftig tinten geel van het ochtendgloren. ‘Om vijf uur ’s ochtends voor opgestaan, dat is heftig. Maar het was het waard. Het duurde wel even voor ik er presentabel genoeg uit zag om voor de camera te verschijnen. Ondertussen heeft Anton zich bezig gehouden met een otter. Die heb ik spijtig genoeg niet kunnen zien.’

De verontruste boswachter

Wanneer Annelies begint over ‘het voorval’ met de boswachter, kan Anton zijn lach moeilijk bedwingen. ‘Ja, dat was even spannend’, zegt Annelies. ‘We hadden Wendy de Chevy ergens op een bospadje geparkeerd om te overnachten, en wilden ’s nachts nog wat filmen. Ik had zin om mij uit te leven met dramatische make-up.’ Klinkt leuk, maar plots werden ze opgeschrikt door een paar koplampen. ‘Ik dacht oprecht dat we bijeen geslagen zouden worden door Duitse hooligans. Gelukkig was het een boswachter, die ons voor risico op bosbrand kwam waarschuwen en ons aanspoorde om elders te overnachten. Hij leek wel wat weirded out door Annelies haar geschminkte gezicht. Die dacht sowieso dat we een snuff film aan het maken waren’, aldus Anton.

Of Annelies en Anton zich in de toekomst nog eens zullen wagen aan een roadtrip, hebben ze nog niet besproken. Maar het avontuur was wellicht voor herhaling vatbaar. ‘Hoewel het misschien lijkt alsof we ons heel hard verveelden in de auto, was het een leuke trip’, lacht Anton. ‘Dat komt omdat we de keuze hebben gemaakt om geen dialoog in de film te verwerken. Dan toch één keuze die we gemaakt hebben.’ Het resultaat voelt meditatief en bedachtzaam aan. Een roadtrip als symbool voor het leven.

Wie nood heeft aan een zen momentje kan in Vision Glitch een weergalmend gitaarspel horen dat wordt aangesterkt met een hemelse stem op een backdrop van idyllische natuur. Kortom: perfect kijk- en luistervoer voor uw rustige zondagnamiddag.